Sleater-Kinney Wprowadzenie

Sleater-Kinney (1995)

Nagrywane w jedną noc w Australii w 1994 roku (z perkusistką Lorą Macfarlanem) i wydane w następnym roku przez wytwórnię queercore Chainsaw Records, debiutancki album Sleater-Kinney to lo-fi, frenetyczny cios w twarz. Nie znajdziesz tu tak zniuansowanych utworów, jak te, które zespół stworzył później, ale mimo to, to kinetyczny i zaraźliwy wysiłek składający się z 10 utworów i trwający 22 minuty. Dla solidnej dawki riot-grrrl, możesz wybrać dowolny utwór z LP, ale głównym punktem programu jest „A Real Man”, w którym Tucker niemal szaleje — „I don't wanna join your club / I don't want your kind of love.” S-K nie są tu tylko w trybie ataku, są momenty, gdy łagodzą tempo, jak w emocjonalnym „The Day I Went Away.” To nie tylko najbardziej dostępny utwór na albumie, ale także zwiastun przyszłego dynamicznego dialogu między Tucker a Brownstein.

Call The Doctor (1996)

'96 Call The Doctor oznacza wiele rzeczy dla Sleater-Kinney. Do tego czasu Heavens To Betsy Tucker i Excuse 17 Brownstein się rozpadły, więc ich cała uwaga skupiła się teraz na zespole. To także ostatni album wydany przez Chainsaw Records i ostatnie wystąpienie perkusistki Lory Macfarlanem. Producent John Goodmanson, który później współpracował z zespołem przy czterech kolejnych albumach, również pojawia się tutaj. Call The Doctor cechuje delikatniejsze podejście i nie jest tak pełen gniewu jak debiutancki album, ale nadal krąży wokół wielu emocji. „Good Things” pokazuje Tucker w najbardziej bezbronnej wersji: „Why do good things never wanna stay? / Some things you lose, some things you give away.” Można też znaleźć pierwszy naprawdę klasyczny utwór zespołu, „I Wanna Be Your Joey Ramone”, który ostro uderza w kwestie ról płciowych w muzyce i ostatecznie ustanawia zespół tym, czym są do dziś — królowymi rocka.

Dig Me Out (1997)

Wchodzi: Janet Weiss. Teraz, to pewne, że Tucker i Brownstein osiągnęłyby sukces z Dig Me Out, zwłaszcza po podpisaniu kontraktu z większą wytwórnią (Kill Rock Stars) i z producentem Johnem Goodmansonem, który wraca, aby dalej dopracować ich brzmienie (jak to zrobił w Call The Doctor), ale wspaniała praca Weiss za bębnami jest nie do podważenia. Wprowadza S-K z punkowego terytorium na obszar ciężkiego rocka, co sprawia, że Dig Me Out jest przełomowym wysiłkiem zespołu. Album również zapada w pamięć ze względu na obfitość piosenek o otwartym sercu. Jak wspomina Brownstein w swojej książce, Hunger Makes Me a Modern Girl, wiele utworów z płyty opowiada o zerwaniu romantycznej relacji między nią a Tucker, więc ujawniające teksty w połączeniu z wokalną współpracą duetu tną szczególnie głęboko, jak w poruszającym utworze o rozstaniu „One More Hour.” Dla innych klasyków S-K, które możesz pragnąć, jest tytułowy utwór albumu „Words & Guitars” i „Little Babies.”

The Hot Rock (1999)

Sleater-Kinney otworzyły przysłowiowe drzwi albumem Dig Me Out, a potem delikatnie przez nie przeszły z The Hot Rock. Album, wyprodukowany przez Rogera Moutenot (dzięki jego pracy z Yo La Tengo), to introspektywne, teksturowane dzieło, bardziej Go-Betweens niż Bikini Kill, co sprawia, że różni się od poprzednich wysiłków zespołu prawie we wszystkim. Ale to zadziałało, bo The Hot Rock był pierwszym albumem S-K, który trafił na listę Billboard 200 (osiągając 181 miejsce). Zostań głęboko duchowym dzięki „Get Up”, jednej z najlepszych piosenek zespołu, i na zawsze martw się kryzysem Y2K przy „Banned From The End Of The World.” Nawiasem mówiąc, zawsze będzie zdumiewające, że zespół przeszedł od chaotyczności debiutanckiej płyty do dynamicznego nastroju The Hot Rock w zaledwie cztery lata.

All Hands On The Bad One (2000)

Po złożoności The Hot Rock, Sleater-Kinney naprawdę postanowiły się rozluźnić na All Hands On The Bad One. Zespół ponownie zatrudnił producenta Johna Goodmansona, z którym osiągnęli maksymalny komfort, tworząc Call The Doctor i Dig Me Out, a co może najważniejsze, włożyli ostry humor w rdzeń albumu. Okładka przedstawia Brownstein w stroju królika, niesioną z parkietu. Utwory jak ultra-chwytliwe „You’re No Rock N’ Roll Fun” kpią z indie snobów, „Milkshake n’ Honey” to zdecydowanie najzabawniejszy utwór S-K, a następnie jest „The Ballad Of A Ladyman,” który bezpośrednio wyśmiewa tych, którzy nie mogą zrozumieć koncepcji silnych, głośnych kobiet w rock’n’ rollu. Mimo całej swojej zabawności, najbardziej imponującą część All Hands On The Bad One jest to, że uderza tak samo mocno (patrz: „#1 Must Have” i „The Professional”) jak wcześniejsze wysiłki zespołu.

One Beat (2002)

Pod wpływem wydarzeń z 11 września i narodzin pierwszego dziecka Tucker, One Beat jest najcięższym albumem Sleater-Kinney. „Far Away” opowiada o nowej matce (Tucker), oglądającej atak i kwestionującej przywództwo — „And the president hides / While working men rush in / And give their lives.” Brownstein domaga się zmian w „Combat Rock” ze ścinającymi rymami takimi jak „Where is the questioning? / Where is the protest song? / Since when is skepticism un-American?” Na mniej polityczną nutę, jest potężny finał albumu „Sympathy,” który opowiada o przedwczesnym narodzinach syna Tucker i oferuje pocieszenie dla tych, którzy stracili dziecko. Ponownie, to zbiór tekstów pełnych głębi, ale producent John Goodmanson pozwala gitarom latać, a ogólnie, to jeden z najbardziej chwytliwych albumów S-K — może też być ich najlepszy.

The Woods (2005)

Dla The Woods, Sleater-Kinney przeszły z Kill Rock Stars do Sub Pop i zatrudniły producenta Davida Fridmanna, który pracował z Flaming Lips, Mogwai, Mercury Rev i innymi. Cel było stworzenie czegoś dużego, czegoś zainspirowanego klasycznym rockiem i czegoś zupełnie innego niż dotychczasowe osiągnięcia zespołu. To się udało. The Woods okazało się być dzikim, zniekształconym, monumentalnym albumem, który przeniósł S-K na nowe terytorium, którego celowały. Niestety, płyta pojawiła się w czasie, gdy zespół był na kruchym gruncie z powodu choroby, frustracji i innych, i w końcu okazała się być ostatnią rzecz, którą wydali przez 10 lat. Przy okazji, na liście najlepszych utworów S-K, co najmniej pięć pochodzi z The Woods — „The Fox,” „What’s Mine Is Yours,” „Jumpers,” „Modern Girl,” i „Entertain.”

No Cities To Love (2015)

Można by pomyśleć, że powrót po długiej przerwie zaowocowałby co najwyżej czymś nierównym, ale Sleater-Kinney zaangażowały zaufanego producenta Johna Goodmansona, działały w swoim tempie i wydały No Cities To Love, wysiłek, który jest tak ostry, że trudno uwierzyć, że kiedykolwiek zniknęły. Co jest dzikie, to nie tylko najbardziej dostępne wydawnictwo zespołu, z zaraźliwymi, melodyjnymi utworami od początku do końca, ale także tak błyszczące brzmienie, że przyciągnęło wielu nowych fanów, jednocześnie zadowalając starych. To naprawdę rzadki wyczyn. Prawdę mówiąc, nie powinno to być zaskoczeniem, że S-K przeprowadzili jeden z najlepszych powrotów. W końcu, osiągali sukces w obliczu przeciwności przez całą swoją karierę, i dlatego są jednym z największych zespołów wszechczasów. W Sleater-Kinney ufamy.