Wprowadzenie do Nicka Cave'a i The Bad Seeds

Tender Prey (1988)

Pierwsze lata twórczości Bad Seeds można postrzegać jako doskonalenie pierwotnej formuły, a nie jako serię drastycznych skoków artystycznych. Oczywiście, występuje imponująca ewolucja dźwiękowa, a same umiejętności pisania piosenek nigdy nie spadają poniżej imponującego poziomu, ale to Tender Prey w pełni oddaje wczesną, melancholijną furię zespołu. Nagrany w zachodnim Berlinie na przestrzeni czterech miesięcy, piąty album studyjny zespołu uchwycił ich w najbardziej napiętej i niebezpiecznej formie. Chociaż sam Cave patrzy na ten okres z pewnym żalem, chaotyczny charakter i brak skupienia na albumie jest częścią jego uroku.

Rozpoczynając od jednego z największych utworów, jakie napisali, „The Mercy Seat”, słuchacz zostaje natychmiast wrzucony do ich czarnego świata, wypełnionego więźniami skazanymi na śmierć, zgubionymi modłami i skazanymi duszami. Kolejne uderzenie „Up Jumped The Devil” i szydercza „Deanna” to prawdopodobnie najlepsze otwarcie albumu w ich katalogu. Dla dobra ich zdrowia psychicznego (i prawdopodobnie życia) zespół szybko zmienił kierunek na kolejnych wydawnictwach, ale dla świadectwa ich surowej, jadowitej jakości i koszmarnej narracji wczesnych Bad Seeds nie szukać dalej.

Let Love In (1994)

Jeżeli szukasz najlepszego stosunku jakości do ceny, nie będziesz zawiedziony ósmym albumem studyjnym zespołu. Może to być idealny początek dla nowicjuszy, Let Love In majestatycznie przemierza bardziej subtelne pisanie piosenek zespołu z momentami wybuchowej furii. Od lamentującego „Nobody's Baby Now” po złowieszcze „Loverman” i „Red Right Hand”, Bad Seeds używają wszystkiego, co mają w arsenale, by stworzyć jedno odurzające dzieło.

Do tego momentu Cave udoskonalił swoje charakterystyczne brzmienie, jego głos potrafił zarówno ukołysać zmęczoną duszę, jak i przestraszyć ją do piekła. Najlepiej widać to w „Do You Love Me” częściach pierwszej i drugiej, które otwierają album. Pierwsza pokazuje Bad Seeds w uwodzicielskiej formie. Gitara Blixa Bargeld dodaje prawdziwego zadzioru tej opowieści o seksie i miłości, która poszła nie tak. Druga to spektralny marsz pogrzebowy, smutna historia chłopca sprzedającego swoje ciało w pornograficznych kinach. Sposób, w jaki zespół przebudowuje melodię, by stworzyć dwa zupełnie różne utwory, świadczy o ich talentach i wyobraźni.

Absolutnie musisz to mieć.

The Boatman's Call (1997)

Najbliższe solowemu albumowi Cave'a, to surowe wydawnictwo pokazuje zespół porzucający wszelkie oznaki swoich punkowych początków i skupiający się na bardziej minimalnym i osobistym brzmieniu. Napisany po rozwodzie Cave'a z Viviane Carneiro i rozstaniu z PJ Harvey, ten melancholijny i romantyczny album jest również uważany za najbardziej biograficzny zespołu. Ton jest mocno określony od pierwszych akordów pianina w „Into My Arms”, jednej z najbardziej bezpośrednich i poruszających piosenek, jakie napisał frontman, i faworyta fanów do dziś.

Po latach opowiadania wysokich opowieści o nikczemnych mężczyznach i niewybaczalnych zbrodniach, The Boatman's Call odważnie pokazuje grupę tak synonimiczną z dramatem i barwnymi charakterami, że robi krok wstecz i pozwala piosenkom oddychać. Co następuje, to 12 utworów przepełnionych złamanym sercem, wyrzutami sumienia i nawiedzoną melodią. Od tego momentu Bad Seeds naprawdę zrozumieli, że mieli tyle samo mocy przy cichym brzmieniu, co przy rozdzieraniu sceny. Prawdziwa lekcja w powściągliwości.

Abattoir Blues / The Lyre of Orpheus (2004)

Ten 17-utworowy podwójny album widzi powrót maniakalnej energii Bad Seeds, tym razem przefiltrowanej przez kalejdoskopowy zakres wpływów. Zdecydowanie najbardziej zróżnicowane i różnorodne wydawnictwo zespołu, to również pierwsze bez założyciela Blixa Bargeld. Od tego momentu współpraca Cave'a i nowego prawej ręki Warrena Ellisa naprawdę nabiera rozpędu, obaj dzielą się kredytami za pisanie piosenek na sześciu utworach.

To dzikie czasy, pierwsza strona wypełniona jest rock and rollem wspieranym przez gospel i gotyckie stompers. Teksty Cave'a, choć wciąż głównie skupione na religii i przemocy, zaczynają włączać więcej surrealistycznych elementów, trend, który tylko się nasila. Nadal jednak, między wszystkimi rozmowami o kanibalach i wężach, znajdują się niektóre z najradośniejszych i najsłodszych piosenek miłosnych zespołu. Druga strona przedstawia bardziej melancholijną naturę grupy, z „Easy Money”, „Come To Me” i „O Children”, które celują prosto w kanały łzowe.

Po stosunkowo schematycznym podejściu poprzedniego wydawnictwa Nocturama, trzynasty album LP Bad Seeds widzi grupę odkrywającą na nowo część swojego przygodowego ducha i rozpoczynającą podróż na dziką przemianę.

Push The Sky Away (2013)

Nawiedzona i eksperymentalna praca, ten zwiewny zestaw widzi obowiązki filmowe Ellisa i Cave'a przenikające do Bad Seeds z najlepszymi możliwymi rezultatami. Chociaż wciąż jest podtekst zubożenia i niebezpieczeństwa, zwłaszcza w mrocznym „Water's Edge”, Push The Sky Away w większości porzuca gotyckie tekstury, tak często związane z zespołem. Z minimalnym bębnem i liniami syntezatorów wspierającymi większość, podejście Cave'a do tekstów również staje się znacznie bardziej swobodnie; występują tam zmumifikowane koty, Miley Cyrus i fizyka cząstek.

To fascynujące słuchowisko, jedno, które wabi słuchacza swoim ciężkim miksem delikatnych melodii i nienachalnego groove'u. Chociaż początkowo zaskoczyło niektórych fanów, album obecnie uważany jest za późnokarierne arcydzieło, które w paradoksalny sposób pomogło krytycznie uwielbianym ulubieńcom kultu osiągnąć status głównych gwiazd festiwali. Nieźle jak na album, który Cave opisuje jako „dziecko-duch w inkubatorze, a pętle Warrena to jego maleńkie, drżące bicie serca”. Może on rzeczywiście być bogiem, człowiekiem i guru.