Post-rock zaczął się rozwijać jako większa odmiana muzyczna na początku lat 90-tych; wcześniej był jeszcze bardziej niszowym gatunkiem. Podziemne sceny muzyczne oferowały różne interpretacje post-rocka; w Chicago na przykład zespoły takie jak Tortoise i Sea & Cake łączyły go z jazzem. Brzmiało to początkowo minimalistycznie, ale w kierunku początku lat 2000 nabrało bardziej maksymalistycznego charakteru, z zespołami takimi jak Sigur Ros, Mogwai i Explosions In The Sky, które wzmacniały post-rock do brzmieniowych możliwości, które mogły zniszczyć najtrwalsze z infrastruktury. Te trzy zespoły uczyniły również ten gatunek bardziej dostępnym dzięki ich pracom nad ścieżkami dźwiękowymi — ich muzyka była obecna w niezliczonych programach telewizyjnych i filmach na całym świecie. (Explosions In The Sky, w szczególności, skomponowali muzykę do znanych filmów, takich jak Friday Night Lights i Lone Survivor.)
nJednak ostatnio miała miejsce niewielka ożywienie w minimalizmie post-rockowym. Tortoise wydali The Catastrophist w styczniu, siedem lat po ich ostatnim pełnowymiarowym albumie, Beacons Of Ancestorship z 2009 roku, a wraz z powrotem Tortoise, powrót Explosions In The Sky z ich własnym albumem The Wilderness oznacza stylistyczną zmianę dla zespołu, album charakteryzujący się krótkim repertuarem. Ponadto, Sigur Ros wkrótce wyruszy w trasę, ale będą występować bez pomocnych muzyków, konkretnie bez sekcji dętej i smyczkowej, które stosowano w poprzednich trasach (zgodnie z Pitchfork); będzie to nowe i oczywiście znacznie oszczędniejsze podejście na żywo dla nich.
nCo łączy zarówno minimalistyczne, jak i maksymalistyczne zespoły (choć różnią się poziomami głośności) i co zasadniczo definiuje post-rock, to przemyślana koncepcja muzyki opartej na gitarze: gatunek jest przeciwny efektownemu, tak szybkiemu jak to możliwe muzykowaniu, a zamiast tego piosenki mają tendencję do wolniejszego tempa, co zapewnia, że każdy muzyczny akcent jest podkreślony. Post-rock jest prymitywny i katartyczny, styl, który jest najbardziej zmysłowy w swojej dźwiękowej czystości — oto dziesięć albumów post-rockowych, które brzmiałyby niesamowicie na winylu, najlepszym formacie do doświadczania tej formy muzyki.
To trzecie pełnowymiarowe album tego instrumentalnego duetu, składającego się z Briana McBride'a i Adama Wiltziego, było również ich debiutanckim wydaniem w chicagowskiej wytwórni Kranky Records, która od początku lat 90. była kluczowym miejscem dla muzyki ambientowej i eksperymentalnej. Album zaczyna się od salwy niskotonowych, białych szumów przez trzy minuty (w „Central Texas”, tytule nawiązującym do stanu domowego Stars Of The Lid), a następnie The Ballasted Orchestra przekształca się w amalgamację kaskadowych, migoczących dronów gitarowych, okresowo ozdabianych przykładami lo-fi mowy; przez całą długość duetu przekształca swoje gitary w kanały dla zen zainfekowanego przesterowaniem.
Eli Zeger pisał dla Noisey, Van Magazine, Real Life, Hyperallergic, DownBeat i innych. Uwielbia swoją gitarę i kota!
Ekskluzywna 15% zniżka dla nauczycieli, uczniów, członków wojska, profesjonalistów w dziedzinie zdrowia & pierwszych ratowników - Zweryfikuj się!