Album tygodnia: 'Orquesta Akokán' Orquesta Akokán

Tradycja kubańskiej orkiestry big bandowej poprzedza i nakłada się na revolucion, krwawy pięcioletni przewrót populistyczny, który zapoczątkował kolejne rządy Fidela Castro jako autokraty wyspiarskiego państwa. Artyści lat 40. i 50. XX wieku tacy jak Afro-Cubans Machito i Banda Gigante Benny'ego Moré definiowali i popularyzowali ten ogromny dźwięk perkusji, trąbek, fortepianu i głosu, który zacierał granice między jazzem a latynoskimi formami.

Zarówno na swój czas, jak i ponadczasowa, ta muzyka stała się kluczową częścią postrzegania kraju przez ludzi, nawet gdy karający amerykański embargo izolowało jego sąsiada przez dekady. Nawet dziś, gdy Castro wreszcie przeminął, polityka USA wobec Kuby pozostaje wysoce upolityczniona i absurdalnie partyzancka, a republikańscy twardogłowi i demokratyczni mediatorzy co cztery lata na nowo rozpalają debatę jak w zegarku. Jakby zamrożone w bursztynie, brzmienie big bandu trwa, niemal do stereotypu obok jego klasycznych samochodów, baseballowej biegłości i pożądanych cygar.

Jako syn kubańskiego imigranta, muzyka mojej ojcowskiej ojczyzny była stałym elementem mojego wychowania. Płyty mojego dziadka, teraz tylko niejasne kształty kolorowych okładek albumów, które spamiętał mój szybko nadchodzący umysł okołośredniowiekowy, wzbudziły we mnie romantyzm do kraju, którego niestety nigdy nie odwiedziłem. Po jego śmierci, mój ojciec kontynuował muzyczną edukację, wypełniając nasz dom pieśniami. Około dwadzieścia lat temu, gdy Ry Cooder’s intergenerational Buena Vista Social Club i projekty Afro-Cuban All Stars ponownie przedstawiły zarówno big band, jak i tradycyjne style muzyczne Kuby szerszemu światu zachodniemu, słuchaliśmy uważnie historii i instrumentacji, które niektórzy cyniczni snobi mogli leniwie oznaczyć mianem płyty nowości.

Do pewnego stopnia, tytułowy debiut pełnometrażowy Orquesta Akokán służy jako duchowa kontynuacja ruchu Buena Vista, z kilkoma uczestnikami spoza Kuby przewodzącymi solidnemu zespołowi miejscowych, w tym szanowanym pianistą Césarem "Pupy" Pedroso z Los Van Van. Lider projektu, rodowity z Camagüey José "Pepito" Gómez, wcześniej koncertował z nieżyjącym już Compay Segundo, trovador, który wniósł pewien urok do tych płyt kierowanych przez Coodera. Poza tym bezpośrednim połączeniem, szlifował swoje umiejętności wokalne w innych znaczących projektach w i poza Kubą.

Jednak to, co najbardziej wiąże Gómeza i jego graczy z Orquesta Akokán z dziedzictwem kubańskiego big bandu, ma więcej wspólnego z gdzie tej grupy, niż kto. Nagrywane w Estudios Areito, historycznym, państwowym studiu nagraniowym w Hawanie, album Orquesta Akokán dzieli wspólną więź z dekadami kubańskiej muzyki. Po raz pierwszy otwarto je w latach 40., Areito od dawna jest miejscem do nagrywania w mieście, szczególnie od lat 60., gdy reżim Castro przejął je od wytwórni płytowej Panart i uczynił częścią EGREM, grupy zjednoczonych wytwórni muzycznych kraju. Studio 101 gościło przez lata niezliczonych kubańskich muzyków, a także wspomniane wcześniej płyty Coodera zostały tam nagrane.

To zawłaszczenie kultury przez państwo było tak skrajne, że ograniczyło możliwość artystów do nagrywania gdzie indziej, co w efekcie pozwoliło na niesamowitą spójność w tak wielu nagraniach wykonanych w Areito przez lata. Od otwierających zstępujących klawiszy aranżera i pianisty Mike'a Eckrotha w „Mambo Rapidito” do zamykającej kakofonii „A Gozar La Vida”, Orquesta Akokán jest skomplikowaną rekonstrukcją kapsuły czasu zaprojektowaną z myślą o czasie. Produkowany przez założyciela Chulo Records Jacoba Plasse'a, trzydniowa sesja studyjna skoncentrowała się na oryginalnym materiale, a nie na przetworzonych standardach. Jednak wysoka jakość materiału jak „Otro Nivel” i „Yo Soy Para Ti”, śpiewane żywiołowo przez gówniarza z New Jersey, Gómeza, sprawia, że album wydaje się klasyczny, bardzo zgodny z pracami Cachaito, Chico O’Farrill, Perez Prado i Arsenio Rodriguez, którzy wszyscy nagrywali w Areito.

Chociaż hiszpańskojęzyczny Orquesta Akokán może nie wydawać się oczywistym dopasowaniem tam, Daptone Records ma pewien fetysz dla wiernych realizacji dźwięków z przeszłości. Jego katalog przedstawia jedne z najlepszych interpretacji amerykańskiej muzyki soul, z pokrewnymi grupami jak Dap Kings, Extraordinaires i Menahan Street Band wspierającymi niezrównane talenty wokalne. W ostatnich latach, Daptone doświadczyło tragedii z utratą ukochanych talentów jak Charles Bradley i Sharon Jones, pozostawiając wytwórnię potencjalnie bez steru bez jej najbardziej znanych gwiazd.

Kubańczycy też znają złamane serca, czego przykładem jest 90-milowa przepaść między krajem a jego emigrantami w Miami, pokolenia rodzeństwa fizycznie oddzielonego wodą i instytucjonalnie przez polityczną pokazówkę. Niezależnie od tego, kto rządzi w którymkolwiek kraju, partnerstwo twórcze jak Orquesta Akokán musi być cenione za zdolność do przezwyciężania smutku i objęcia piękna wspólnoty jako jedności.

Posłuchaj tego albumu na NPR.