Przestań oczekiwać młodej muzyki od starych artystów

Exile in Guyville to klasyk o wypaleniu. Wszyscy to wiedzą. Liz Phair pieprzy, płacze i przesiaduje na kanapie, przechodząc przez zabawny, obrzydliwy świat chicagowskiego indie-rockowego macho. Ma 25 lat i pisze elegię dla swojego życia miłosnego w „Fuck and Run”. „Czuję to w kościach/ Spędzę kolejny rok samotnie/ to pieprzenie i ucieczka, pieprzenie i ucieczka/ już gdy miałam 17 lat/ pieprzenie i ucieczka, pieprzenie i ucieczka/ już gdy miałam 12 lat”. To jest rodzaj muzyki, którą piszesz, gdy jesteś między przyjaciółmi, miastami, miejscami i życiami. I naturalnie to rezonowało z ludźmi w podobnym wieku, zmagającymi się z podobnymi lękami, i uwięzionymi w podobnie przygnębiających scenach.

Możesz znać resztę historii. W 1998 roku Phair wydała Whitechocolatespaceegg, które porzuciło młodociane opowieści z obrzydliwych indie-rockowych drabinek społecznych i skupiło się na porodzie oraz jej trwającym rozwodzie. W 2003 roku „sprzedała się” z jej samodzielnie zatytułowaną płytą wydaną przez Capitol, która, co jest zabawne, została skrytykowana za naśladowanie słodzonego punka Avril Lavigne. Krytycy nie polubili miękkiej produkcji ani szeroko otwartej emocjonalnej dostępności megahitu „Why Can’t I” - oba symptomy artystki, która była teraz ponad dekadę od pijanych dowcipasów, które ją rozsławiły. Nie miało znaczenia, że na płycie były bardzo Phair-owskie piosenki jak „Rock Me” (o wygodach pieprzenia młodszego faceta) i „H.W.C.” (dosłownie hołd dla spermy), było jasne, że dziewczyna, która napisała Exile in Guyville dawno odeszła. To wystarczyło, aby Pitchfork napisał zjadliwą, imponująco krytyczną recenzję z oceną 0.0.

„Phair deklaruje: 'Zaczynam myśleć, że młodzi faceci rządzą!' bez śladu wątpliwości czy refleksji. Trudno wyobrazić sobie, że Liz Phair sprzed dziesięciu lat nie miałaby czegoś głębokiego i niszczycielskiego do powiedzenia o starszych kobietach, które wiążą się z nieświadomymi studentami, ale na „Rock Me” - jak na reszcie Liz Phair - dominują błahe, pełne frazesów rymowane kuplety,” pisze Matt LeMay, który wydaje się osobiście urażony przez całą recenzję.

Szczerze mówiąc, rozumiem, skąd się biorą LeMay i inni fani Liz Phair. Uwielbiam Exile in Guyville. To jeden z moich ulubionych albumów wszechczasów. Uchwycił kluczowe, niepokojące uczucie post-graduacyjnej biedy, a jej późniejsze dzieła są daleko, daleko od tego, co uczyniło mnie fanem. Ale jeśli jesteś zły z tego powodu, kompletnie nie rozumiesz sensu.

Nie chcę, aby Liz Phair napisała kolejny Exile in Guyville, ponieważ dbam o Liz Phair. Gdyby nadal tworzyła muzykę dla złamanych dwudziestolatków (mając prawie 50 lat), to oznaczałoby, że nie dojrzała emocjonalnie przez dwie dekady. Chcesz czy nie, Liz Phair nie utknęła już na depresyjnym, napalonym kołowrotku gdzieś głęboko w magazynach Chicago. Jest dorosłą kobietą z hipoteką i dzieckiem. Jej sztuka to odzwierciedla. Nie powinieneś chcieć kolejnej piosenki jak „Fuck and Run” od Liz Phair, bo nie byłaby autentyczna. Musiałaby przywoływać odległe wspomnienia, aby zadowolić swoich najbardziej konserwatywnych fanów. Zdecydowanie bardziej interesuje mnie, kim jest Liz Phair dzisiaj, niż oglądanie, jak próbuje odtworzyć bezimiennego, bezczasowego ducha w naszej głowie.

To wstyd, że tak wielu artystów jest na stałe wyrytych w naszych umysłach na szczycie swoich możliwości. Johnny Ramone zmarł zbyt młodo, by popierać Trumpa, bezduszny reunion Nirvany jest poza stołem, i nigdy nie zobaczyliśmy, jak Ian Curtis rozwija się w zrzędliwego Madchesterowskiego elitystę, którym miał się stać. Pozostają naszym standardem, ponieważ reszta historii nie jest napisana. Nie interesuje mnie zmienianie żywego, oddychającego człowieka w pomnik.

Weezer to kolejny doskonały przykład. Emocjonalny szczyt Pinkerton nadchodzi, gdy Rivers Cuomo, pochłonięty momentem głębokiej nienawiści do siebie, pożąda fanowskiego listu od 18-letniej dziewczyny i wyobraża sobie, jak wygląda, gdy się masturbuje. Dla albumu zdefiniowanego przez ból, alienację i kliniczne wyczerpanie, to nadal dość niewygodny moment. Weezer zyskał sławę dzięki odzwierciedleniu złotego wieku rock 'n' rollowej energii - byli Vampire Weekend bez riposty - ale nagle skręcili ostro w stronę nerwowego lęku, globalnej pogardy i całkowitej obojętności wobec tego, czy ktoś ujdzie z tego żywy. Więc naturalnie, gdy wydali Raditude, który miał gościnne występy od Lil Wayne i Kenny G, oraz fenomenalnie dziwaczne punjabi funk śpiewane razem, ludzie byli trochę wkurzeni. Ale bądźmy szczerzy, czy naprawdę chcesz słuchać o Riversie Cuomo, który apatycznie pieprzy grupki w nieszczęściu sławy po czterdziestce? Nie, oczywiście, że nie, więc przestań mówić, że chcesz kolejnego Pinkerton. Nie chcesz! To byłoby dziwne!

A co z Nas? Nas stworzył jeden z największych rapowych albumów wszechczasów z Illmatic, a od tego czasu nagrywał zrzędliwe płyty starego człowieka. Zamożny milioner rapuje jak zamożny milioner. Kiedy tęsknisz za Illmatic , prosisz Nasa, aby wrócił do swoich lat nastoletnich zagubionych w przerażających projektach Queensbridge. Sztuka powinna być odzwierciedleniem czasu i miejsca. Illmatic, Pinkerton, i Exile in Guyville to wszystko efemeryczne płyty. I mam dość trzymania artystów do standardów, które ustalili, będąc zupełnie innymi ludźmi.

Niestety, czasem ten wyrzut sumienia działa. Kilka lat temu Weezer wydał „powrotowy” album zatytułowany Everything Will Be Alright In The End. Jego pierwszy singiel nosi tytuł „Back to the Shack” i zawiera jedną z najbardziej depresyjnych otwierających linii w historii rock 'n' rolla. „Przepraszam, chłopaki, nie zdawałem sobie sprawy, że tak was potrzebuję/ Myślałem, że zdobędę nową publiczność, zapomniałem, że disco ssie.” Gratulacje, fani Weezer! Udało się. W końcu ugiął się. Rivers Cuomo napisał nudną rockową piosenkę z przeszłości dla wszystkich swoich nudnych fanów z przeszłości, i była tak źle oceniana, jak wszyscy sobie wyobrażali. Zmusiliście ojca do kryzysu wieku średniego, a w rezultacie macie nudny, pusty album stworzony od podstaw, aby zadowolić każdego, kto kiedykolwiek uważał się za fana Weezer. Czy było warto? Czy w głębi duszy wiesz, że znacznie ciekawiej jest patrzeć, jak Cuomo bawi się na sitarze? Myślę, że oboje wiemy, która z tych wersji jest bardziej autentyczna.

Tymczasem masz zespół taki jak Blink-182, którego całe powroty opierają się na dużej dawce nostalgii za dziewczynami z college'u, burritami, Pacific Coast Highway i alternatywnym rockiem jako koncepcją. Niedawno wydane California jest przerażające, ponieważ udowadnia, że ​​można naprawdę dożyć czterdziestki, nie rezygnując z Dickies. Ich psoty już nie są prawdziwe, ale melancholia z pewnością jest. „Los Angeles, kiedy mnie uratujesz”, krzyczy Hoppus w piosence, która dzieli nazwę z miastem. Stary, jeśli czekałeś tak długo, to przerażające. I to też jest strasznie fikcyjne. Blink-182 nie umiał już być Blink-182 w 2016 roku, więc utknęli wstecz, pisząc takie linie jak „przewracamy się przez noc / palimy się tak jasno / jesteśmy nastoletnimi satelitami”. Powiedz co chcesz o Weezer czy Liz Phair, ale przynajmniej pogodzili się ze sobą.

Myślę, że to wszystko, czego naprawdę mogę wymagać od artysty. Szczerość. Nie obchodzi mnie, czy mnie rozczarujesz, nie obchodzi mnie, czy to oznacza, że ​​nie interesujesz się już tym, czym ja się interesuję, chcę tylko, żebyś był szczery. Liz Phair nie wydała płyty od sześciu lat, i zamiast tego jest szczęśliwa, że ​​zarabia na życie, komponując dla telewizji i występując z Smashing Pumpkins. Jej ostatnie artystyczne oświadczenie to coś, co nazywa się Funstyle, które pojawiło się niezależnie na jej stronie internetowej po tym, jak została wyrzucona z wytwórni. Jest pełne tych głupawych małych domowych eksperymentów; rapuje z złymi szefami płytowymi na tanim, Timbaland-owskim rytmie w „Bollywood”, (dokładnie) przewiduje nadchodzącą krytyczną reakcję na zamieszany „U Hate It” - to bardzo dziwne. Pitchfork dał temu ocenę 2.6 i od tamtej pory nic od niej nie słyszeliśmy. Nie mówię, że musisz lubić piosenki rapowane przez Liz Phair, ale nie rozumiem pogardy. Liz Phair jest dziwna w swoich 40-stkach. Jak dla mnie, powinniśmy zachęcać do takiego zachowania. Nie ma czegoś takiego jak starzenie się z gracją w muzyce. Im szybciej to zrozumiemy, tym szybciej wszyscy będziemy znacznie szczęśliwsi.