03 Greedo, Valee, Roc Marciano i najlepszy rap marca

03 Greedo: The Wolf of Grape Street

03 Greedo to niewiarygodnie płodny raper z Watts, który obecnie stawia czoła nieludzkim karom prawnym. Kuszące jest przyglądanie się jego różnorodnym stylom wokalnym i produkcyjnym oraz postrzeganie go jako syntezatora, kogoś, kto łączy popularne i marginalne style z jego rodzinnego miasta oraz jego laptopa. Chociaż Greedo z pewnością potrafi współpracować z Webbiem lub Uzim w zależności od nastroju, ta kameleonowa cecha nie definiuje jego muzyki. To jego pisanie: glitchowe i dyskursywne, z impulsami, ale niepokojąco ze sobą powiązane.

Chociaż Greedo, niedawno podpisany w Alamo i korzystający z fali pozytywnych recenzji i entuzjazmu oddolnego, wydaje się być na skraju pozyskania większej publiczności, The Wolf of Grape Street nie jest destylacją wszystkiego, co go napędza, edytowaną dla klarowności i sformatowaną dla twojego ekranu. To jednorazowy projekt, przekrój jego licznych różnych stylów, które zostały podkręcone do najbardziej frenetycznych, najbardziej pilnych. Nawet chwile jasności ("If I Wasn’t Rappin’") czy refleksji ("For My Dawgs") są naznaczone pewnym rodzajem paranoi. To odpowiednie, że "Never Bend," jeden z największych hitów Greedo, znajduje się na liście utworów: sprawia, że pokój wydaje się obcy, a sukces, nawet gdy jest zasłużony, przypomina jakąś mroczną kosmiczną żart.

Phonte: No News Is Good News

Choć Little Brother zdobył niezwykłą rzeszę fanów w latach 2000-2005, trudno rozmawiać, a nawet myśleć o zespole, nie stawiając ich w bezpośredniej opozycji do innych nurtów hip-hopu w tamtym czasie. The Listening był podziemnym manifestem, a The Minstrel Show wykorzystał rasowy i intelektualny system kastowy pop-kultury przeciwko sobie; gdy producent zespołu, 9th Wonder, stał się popularniejszy niż którykolwiek z raperów, Little Brother wydawał się jeszcze bardziej jak dobrze strzeżona tajemnica dla największych entuzjastów.

Ironią jest, że Phonte, wyraźny lider zespołu, stał się bardziej wpływowy dla kolejnych pokoleń dzięki swojemu pobocznemu projektowi R&B, The Foreign Exchange. Jego drugi solowy album rapowy, No News Is Good News, ma na celu przestawienie go jako pewnego siebie starszego państwa, gdzieś pomiędzy 4:44 a Be. Najbardziej udane momenty to te, w których muzyka ustępuje tłu, gdzie Phonte martwi się o zdrowie swojej matki i dziedzictwo swojego ojca, psychologiczne i zimno medyczne.

Valee: GOOD Job, You Found Me EP

Aby zacytować szanowanego użytkownika Twittera gabra_cadabra, Valee rapuje jak staromodny, stąpający jak złodziej. To prawda: Chicagoan, niedawno podpisany w G.O.O.D. Music Kanye Westa i Puszy T, jest powściągliwy i często niemal szepta. Ale wciąż jest mocny, stłumionym młotem. Jest również cicho innowacyjny – zobacz, jak jego flow już zostało przetworzone przez bardziej znanych raperów. Ten EP jest wprowadzeniem, zbierając piosenki, które istniały na wcześniejszych projektach wraz z nowym materiałem, który sięga pokrewnych tematów.

Jego pisanie oscyluje: między dronującą hipnozą a niemal liniowym opowiadaniem, między szczegółami w sałatce Cezar a nieco anonimowymi. Daje to jego muzyce satysfakcjonującą głębię, nowicjusza z jasno określonym stylowym celem, ale z pewnym stopniem konfliktu kipiącego w płacie czołowym. Trudno sobie wyobrazić coś tak dziwnego i uzależniającego jak "Vlone" zbudowane z tak niewielu ruchomych elementów. Choć brakuje w GOOD Job twardej autobiografii, Valee wydaje się być pewnym wyborem, by stać się gwiazdą w ciągu najbliższego roku lub dwóch. (Na marginesie: nie ma wątpliwości w umyśle tego krytyka, że flow Puszy na remiksie "Miami" pochodziło od 2 Chainza.)

Mozzy: Spiritual Conversations

Nawet przy nowej fali wieści związanych z sławą – to wyróżnienie od Kendricka na Grammy i występ na ścieżce dźwiękowej do Black Panther w szczególności – Mozzy nie jest tym rodzajem rapera, który zaprasza do hagiografii, która łamie paradygmaty, czy do głupiego, wiedzącego hiperboli, które są mniej więcej dwoma krytycznymi walutami w rapie dzisiaj. Więc chociaż ma jedną z najstabilniejszych, najbardziej emocjonalnie bogatych produkcji w rapie dzisiaj, może być mu trudno znaleźć odpowiednią perspektywę i przebić się przez hałas. (Powinienem wiedzieć: Prawie identycznie zdefiniowałem tę płytę zaledwie kilka tygodni temu.)

Co Spiritual Conversations robi, to podkreśla moralną i psychiczną wagę, która podtrzymuje prawie wszystkie piosenki Mozzy'ego. Luksusowe, trzeźwe "In My Prayers" to utwór, który byłby w wersji kwalifikacyjnej w drugiej połowie większości albumów; tutaj to teza, od której album rzadko odbiega. Duchowe rozliczenia zbliżają wyobrażony dystans między Bloods a Czarni Pantery w rodzinnej drzewie Mozzy'ego.

Roc Marciano: RR2: The Bitter Dose

Roc Marciano, którego klasyk z 2010 roku Marcberg i jego kontynuacja Reloaded wywołały całą scenę w stanie Nowy Jork i w różnych zakamarkach internetu, często mówi się jako o swoistym revivalist. To niekoniecznie jest dokładne. Chociaż jego DNA jest oczywiście infuzowane kodowaniem z początku lat 90-tych w Nowym Jorku – czyjego nie? – zanurza się w kreatywne królicze nory, które nigdy wcześniej nie były badane, unikając w różnych momentach perkusji, średniego wieku i nowoczesnej ekonomii. Sekwencja zeszłorocznego Rosebudd's Revenge jest cieplejsza i bogatsza, co daje ogromny efekt – wyjąwszy, gdy opiera się na poszarpanym, dysonansowym złocie, jak "Major League."