Kiedy byłeś młody: Oasis

Kiedy Byłeś Młody ma na celu odzyskanie muzyki naszych źle zapamiętanych młodzieńczych lat z porysowanych mix-CD leżących pod naszymi siedzeniami samochodowymi. Każda edycja będzie obejmować muzykę, którą autor kochał jako nastolatek, zanim przeszedł do "fajniejszej" muzyki, cokolwiek to znaczy. Ta edycja dotyczy Oasis oraz ich albumu Definitely Maybe.

Kilka lat temu miałem okazję zobaczyć, jak Noel Gallagher’s High Flying Birds gra z Snow Patrol jednego ponurego wieczoru w Edmonton. Zobaczenie Snow Patrol nie jest czymś, co bym polecił. Wydałem ponad osiemdziesiąt dolarów, ponieważ przegapiłem okazję, by zobaczyć Oasis grających w Edmonton w 2008 roku podczas trasy Dig Out Your Soul, co prawdopodobnie będzie mi towarzyszyć w moich żalach aż do końca dni, więc to było częściowo pokutowanie i nadrobienie straconego czasu.

Gallagher był w trasie promującej swój pierwszy solowy album, który jest fantastyczny. Niemniej jednak, był trochę mdły do słuchania w czasie koncertu. Dopiero jego ostatni utwór, kiedy zagrał „Don’t Look Back In Anger”, sprawił, że nagle byliśmy na rockowym show. Było głośno. Było energetycznie. Gallagher zagrał solówkę, która zakończyła wszystkie solówki, a pomijając, że był to utwór, który czerpał swoje intro z „Imagine”. To było piekielnie niesamowite.

Jednak to nie było Oasis.

Miałem 15 lub 16 lat, gdy po raz pierwszy usłyszałem tę kapelę. Słyszałem „Wonderwall” lata temu i uznałem ją za letnią. W moim wieku nie zwracałem szczególnej uwagi na muzykę, co stanowiło jaskrawy kontrast do kolegów z klasy i przyjaciół, którzy dorastali przy dźwiękach płyt rodziców odtwarzających w oddali. Moi rodzice byli konserwatywni i nie przepadam za nowoczesną muzyką, Michael Jackson będąc jednym z nielicznych wyjątków. Moja edukacja muzyczna zaczęła się od zera: u schyłku dziewiątej klasy i zaczęła w bardzo złym miejscu. Pop-punk lat 90., kanadyjski rock alternatywny i nowoczesna muzyka taneczna były dźwiękami, które przyjąłem z religijnym zapałem debiutanta. Z wyjątkiem kilku przełomowych albumów, które pozostaną ze mną na zawsze, mam dziwne wspomnienia z pierwszych, byłem niezwykle surowy dla siebie w przypadku drugich, a ledwo pamiętam ostatnie.

Byłem niezgrabny w szkole średniej. Byłem wysoki i jeszcze nie odkryłem, jak w to urosnąć. Chciałem być rozmowny, ale złe doświadczenia w szkole podstawowej sprawiły, że pragnąłem być raczej cichy, więc radziłem sobie, upychając kieszenie w swoich za dużych bluzach płaszczowych płytami CD, które przesłuchiwałem w przerwach. Jednak przywiązywałem się do dobrej muzyki, gdy tylko ją znalazłem, a Oasis, których wpływ był jak latarnia morska w moim życiu, byli tą dobrą muzyką. Mieli piosenki. Mieli nastawienie. Byli osobowościami.

Szybko zdobyli status „kapeli, która może uratować twoje życie” w moim życiu, jedna z nielicznych grup, z których mogę przytoczyć to z pamięci: kluczowe wywiady, certyfikaty sprzedażowe, całkowita liczba zatargów oraz odniesienia do Beatlesów w ich muzyce (a skoro o to chodzi, niewiele).

Moje przyjaciółki w szkole średniej uwielbiały zespoły takie jak Zeppelin, My Chemical Romance, czy gorsze, Travis. Dlaczego nie mogłem być cool i nie zainteresować się jakąś wiecznie cool grupą, taką jak Black Sabbath? Oasis to nie był zespół, z którym można było rozmawiać, ani taki, którego koszulka mogła być noszona publicznie bez narażania się na jawną pogardę. Pomimo całego kulturowego chłodu, jaki posiadali i rozprzestrzeniali w trakcie swoich pierwszych dwóch albumów, stali się tak głęboko uncool. Mimo całej dobra, jakie Noel Gallagher zyskał za przekształcenie się w dowcipnego starca rocka, którego można powierzyć, by powiedział szalone rzeczy o Arcade Fire, to nie wydaje się, by rozciągnęło się to także na zespół w retrospektywie.

W szkole średniej próbowałem napisać esej o Definitely Maybe dla przyjemności. Akcent na „próbowałem”. Moim tezą miała być pokazanie, jak album jest luźnym koncept albumem o ucieczce, czy to ucieczce od okropnej sytuacji, czy od samego siebie dla podniecenia nocy. Ta ucieczka jest widoczna w Definitely Maybe już od otwierającego wrzask „Rock ‘n’ Roll Star” do krzyczących ścieżek gitarowych, które są warstwowe na całym albumie i do tego, jak Liam wrzeszczy każdą cholerną linijkę, jakby to były ostatnie słowa, które kiedykolwiek zaśpiewa.

Pomimo ich złych (zarówno domniemanych, jak i rzeczywistych), Oasis wprowadzili mnie w świat muzyki, który prawdopodobnie nie miałbym odwagi zgłębić, gdyby nie został przefiltrowany przez muzyczną wizję Gallagherów. Przez kilka lat podążałem za ich inspiracjami, odkrywając coraz więcej. Ich wczesna, rozpalona miłość do wszystkiego, co pod słońcem, była czymś, co z radością wchłaniałem.

Panująca narracja, gdy ludzie dyskutują o zespołach, które zmieniły ich życie w młodości, zawsze dotyka tego świtu, gdy przeszedłeś do większych i lepszych rzeczy. Zespoły wpadają w playlisty do słuchania „nostalgii”, odrzucasz swoją ogromną wiedzę o ich dyskografii, chyba, że zapytają cię na wieczorze karaoke lub w konkursie radiowym. Przestają mieć dla ciebie znaczenie, więc zmieniasz kierunek. Ale czasami nie chcesz iść naprzód. Czasami ten zespół staje się drogowskazem, który wzywa jak przyjazne światło. Przez kilka decydujących lat w moim życiu, Definitely Maybe był albumem, który służył jako drogowskaz. Może nie jest centralnym drogowskazem teraz, ale jest jednym, który zawsze będzie się wydawał znajomy i pocieszający, jak to powinno być w najlepszych przypadkach.