Kendrick's Damn., a reszta najlepszych rapów z kwietnia

Kendrick Lamar: DAMN.

Mieszkam w Los Angeles i nigdy nie słyszałem, aby tak wiele utworów albumowych wydobywało się tak szybko z przejeżdżających samochodów, okien mieszkań, klubów i barów oraz słuchawek. DAMN. to fenomen. „LOVE.” jest już wszędzie w radiu, a „DNA.” wygrywa na światłach jak na razie. To, co Kendrick zdołał tutaj osiągnąć, to stworzenie nagrania o zmaganiach z jego Bogiem, rodziną i tym, co musi zrobić, aby uratować swoją duszę, podzielonego na 13 utworów, które doskonale — czasami brutalnie — działają samodzielnie. „DUCKWORTH.,” które składa się z trzech różnych beatów 9th Wonder, jest niewiarygodnie fortunatną wersją osobistej historii Kendricka, gdzie jest na tej Ziemi tylko dlatego, że jego ojciec zdobył łaski mężczyzny, który dwukrotnie obrabował restaurację z kurczakami, ale oszczędził kilka żyć. W porównaniu z To Pimp a Butterfly i towarzyszącą mu kolekcją demo i B-side’ów, DAMN. jest pozytywnie szkieletowe. Zostawia wystarczająco dużo na kości, aby nadać nagraniu swój charakter, oddzielając je od jego dwóch ostatnich ważnych prac. Jest tak dzikie, tak wciągające, że niemal przewyższa jego arcydzieło, good kid, m.A.A.d. city z 2012 roku.

Przeczytaj naszą recenzję Albumu Tygodnia DAMN. tutaj.

G Perico: All Blue

To powiedziawszy, Kendrick Lamar nie był jedynym raperem z południowej części hrabstwa Los Angeles, który wydał album w tym miesiącu. Dając sobie kilka miesięcy na nadrobienie zaległości, All Blue G Perico może konkurować z DAMN. jeśli chodzi o najczęściej odtwarzany album z głośników samochodowych w sierpniu. Po tym, jak w zeszłym roku ustanowił się jako szyderczy, kręcony w Jheri gwiazdor w trakcie narodzin dzięki Shit Don’t Stop, Perico próbuje swoich sił w albumie z większym ciężarem, wyższymi stawkami. All Blue nie jest dokładnie podróżą po jego codziennym życiu jak pierwszy album YG; chodzi bardziej o rutynę, o to, jak zabójcy czający się wzdłuż twojej ulicy to daleko nie jest irracjonalne zjawisko. Perico brzmi trochę jak Suga Free czy DJ Quik, ale niekoniecznie rapuje jak oni; zazwyczaj wraca do szeregowego beatu 4x4 i stawia na stały pęd zamiast długich, powolnych dygresji. Najlepsze utwory, takie jak „Can’t Play” i „Wit Me Or Not”, łączą przytłumione, osadzone w dymie uczucie lata z opowieściami o życiu i dzieciństwie Perico, które mogłyby być bardziej trzeźwe. All Blue jest muzyką rap jako połączeniem z przeszłością L.A., nie zagłębiając się nigdy zbytnio w tę przeszłość, by dostrzec to, co jest tuż przed nami.

Joey Badass: All Amerikkkan Badass

All Amerikkkan Badass można łatwo podzielić na dwie części. Druga część działa jak naturalne przedłużenie wszystkiego, co Joey Badass robił odkąd stał się sensacją undergroundową w 2012 roku: jest surowa, zawiła, formalna i stylistycznie konserwatywna. Ukazuje go jako ostry głos krytyczny wobec wszystkiego, co dzieje się w rapie dzisiaj, i mocno opiera się na estetyce Nowego Jorku jego dzieciństwa. Jednak pierwsza część albumu, ta z wszystkimi hitami, widzi, jak 22-letni artysta dąży do czegoś bardziej uniwersalnego, do grania w radio w Atlancie, Miami, L.A i Seattle, do refrenów, które tłumy mogą śpiewać razem z nim. Na uznanie dla Joeya, łączy te dwie części razem prostym, silnym motywem przewodnim: Ameryka zjada swoich biednych i wspiera bogatych. Utwory takie jak „For My People” destylują to w coś gładkiego i strawnego dla Ebro i Rosenberga, podczas gdy „Super Predator” (który zawiera wspaniałą pomoc od Stylesa P) rozkłada to na rozległą, pieniącą się atak. Choć wciąż wydaje się artystą szukającym jednolitego kierunku estetycznego, to jest godna podziwu próba ze strony Badassa, a także wyraźny krok naprzód od jego debiutanckiego wydania, B4.DA.$$.

Rich Homie Quan: Back to the Basics

Myślę, że jesteśmy już wystarczająco głęboko w tej kolumnie, żebym mógł wysunąć dużą tezę, bez obaw o to, że zbyt wiele osób podpali biura VMP: W 2014 roku, Rich Homie Quan włożył (przynajmniej) połowę ciężaru w Tha Tour, Part One, swoją wspólną mixtape z Young Thugiem, który wydano pod szyldem Rich Gang zarządzanym przez Birdmana. Mimo, że okładka była okropna, na poziomie Microsoft Paint — i mimo, że tytułowa trasa nigdy tak naprawdę się nie odbyła — Tha Tour to najlepszy album rapowy, który wyszedł w tej dekadzie. Ale podczas gdy Thug zrelaksował się z sukcesem taśmy, zbierając ciepłe przyjęcie jako część swojego gotującego się, ale nigdy nie przegrzewającego cyklu hype’u, oznacza to niemal koniec biegu Quana jako gwiazdy A-listy. Choć zdobył wielki hit w „Flex (Ooh, Ooh, Ooh)”, nie był w stanie przekuć tego na datę premiery albumu, głównie z powodu jego prawnej purgatorii z poprzednią wytwórnią. Więc Back to the Basics jest nie tylko świetnym albumem rapowym — to udana próba Quana, aby odzyskać kontrolę nad swoją narracją. Zobacz „Heart Cold”, „Str8” i „Back End”, które są wszystkimi wspaniałymi utworami rapowymi na poziomie formalnym i bezpośrednio odnoszą się do stanu życia zawodowego Atlantyńczyka.

Playboi Carti: Playboi Carti

Stwierdzenie, że rapowanie zdaje się być drugorzędną sprawą dla Playboi Carti, nie jest kontrowersyjne, ani nawet szczególnie cyniczne. Jeśli ta homonimiczna taśma zapoczątkowuje karierę Carti w modelingu lub przykuwa mu umowę z MTV, to będzie sukcesem. Ale to nie znaczy, że nie ma tam absolutnie niezbędnych utworów związanych z marką. „Magnolia” jest niesamowicie mocna, ale brzmi wystarczająco obco, aby nie przypominać niczego innego w radiu w ciągu ostatnich pięciu lat. Na to wskazuje, producent Pierre Bourne również może mieć przełomowe lato w swoim rękach. Odtwarzaj tutaj.