Deaf Forever V: Najlepsze recenzje metalu w maju

Gorguts – Pleiades' Dust (Season of Mist)

Maj to renesans dla fanów kreatywnego, technicznie wymagającego metalu, dzięki nowemu wydaniu od kanadyjskich legend Gorguts. Pleiades' Dust to pojedynczy, 33-minutowy utwór, który rozwija triumfalny powrót Colored Sands, jednocześnie udoskonalając to, co sprawiło, że był tak wspaniały. Jest skronk w nadmiarze, z którym Gorguts zaczęło pracować na Obscura, ich radykalnym kroku z 1998 roku, który wciąż wyprzedza swoje czasy w porównaniu do większości death metalu. Tam gitary wydobywały się z wyrachowanym chaosem, przebijając na wprost; w Dust są powściągliwe, nie tracąc siły, płynąc z materiałem więcej niż przeciwko niemu. (Płynąć przeciwko to był cały sens Obscura, jednak.) Mistrz Luc Lemay nie uważa się za technicznie biegłego gitarzystę, jak więc utrzymuje tak silny szacunek wśród fanatyków technicznego death metalu? Zawsze znajdował żywą chemię w swoich partnerach, a z Kevinem Hufnagel (Dysrhythmia, Sabbath Assembly, Vaura) na drugiej gitarze i Colin Marston (także Dysrhythmia, Krallice, Withered, znakomity producent) na basie, surowy death metal pulsuje ekscytacją i również porusza się z profesjonalną gładkością. Grają także z ciemną ambientą pod koniec ruchu – czy współpraca z Haxan Cloak może być daleko? Dust ma jedno z najbardziej skomplikowanych materiałów Gorguts, ale jest zaskakująco przyjemne do słuchania, ponieważ płynie dużo lepiej niż 33-minutowy utwór death, którego swoboda nie jest od razu widoczna. I przy długości około połowy Obscura lub Sands, jest łatwiejsze do strawienia niż reszta ich dzieł, nawet ich bardziej bezpośrednie początki, co nie jest obraźliwe.

A Pregnant Light – Rocky (Colloquial Sound)

Oto kolejny znakomity album majowy skomponowany jako długi utwór, ale podczas gdy Dust był ćwiczeniem w mistrzostwie death metalu, Rocky A Pregnant Light tryska sercem złamanym. Rocky to 21-minutowy hołd dla ojca Damiana Mastera, szefa APL, którego nazwisko albumu, zmarł wcześniej w tym roku. Ma wszystko, co sprawiło, że APL jest wyrazistym i godnym uznania głosem w amerykańskim black metalu – wielkie hooki mogą być tylko rywalizowane przez miłość Mastera do Madonny (serio), wściekłość wynikającą z życia w hardcore, bujne akustyczne przejścia, badanie relacji międzyludzkich – pchane dalej przez stratę. Krzyki Mastera wydają się jeszcze bardziej bolesne, gdy krzyczy w górę i w dół. Rocky jest lirycznie otwartym nawet jak na APL, niczym innym jak czystą miłością i oddaniem dla jednej z najważniejszych osób w jego życiu. Master opisuje swojego ojca jako człowieka zrobionego z odporności: “Twoje serce było zbyt duże na twoje ciało/ Chociaż zniknęło/ Pozbawione tlenu/ Uśmiech nigdy nie schodził z twojej twarzy/ Nigdy nie byłeś zgorzkniały ani zły/Nigdy nie byłeś kwaśny ani zdenerwowany.” Black metal jest przeważnie tak ezoteryczny, że to tego rodzaju nagie piękno jest szczególnie doceniane. To również jest świętowaniem życia, jak i okresem żalu. Najbardziej niszcząca linia jest świadectwem siły tego albumu, nawet gdy Master otwarcie wątpi w siebie: “Tato, jeśli jakoś możesz mnie usłyszeć/przykro mi, że ta piosenka nie jest wszystkim, czym powinna być/ Kocham cię tak bardzo.” Wersja na taśmie, która jest wyprzedana, była zapakowana z zapachem ulubionych perfum Rocky'ego, a już sama ta wiedza, nawet jeśli nie możesz go poczuć, pokazuje, że to najbardziej szczere dzieło Mastera, z jego wszystkich wielu zespołów i nagrań.

Messa – Belfry (Aural Music)

Włoskie Messa brzmią jak wiele z tego, co od lat jest na czołowej pozycji w świecie metalu – jest ciężki bluesowy boogie w połączeniu z wokalami wokalistki znanej tylko jako Sara, połączonymi z wolniejszym doomem, który brzmi jak Trouble w kryzysie wiary, wszystko to przetykane odniesieniami do ciężkiej psychodelii i krótkich dronów, które stają na granicy minuty Bell Witch i sekundy Sunn O))). Brzmią jak wiele zespołów, pewnie, ale biorą to, co mogłoby być łatwym miszmaszem i oferują coś świeżego z coraz bardziej zmęczonych dźwięków. Gitary mają zarówno miażdżącą moc, jak i delikatne podejście, a w dronach obie te cechy spotykają się w maślanej mieszance, tak maślanej, jak może to być szaro-skalowy doom. „Blood” przechodzi przez wiele wymienionych wcześniej utworów, z lekkim saksofonem włączającym się i wyłączającym, a jej spójność jako reprezentacja całego albumu sprawia, że jest to na pewno wyróżniający się utwór. Messa wprowadza doom i najlepszą jakość włoskiego metalu – jest ozdobny, ale nie przegadany, oszczędny, ale nie minimalistyczny. To przypadnie do gustu fanom doom, którzy znudzili się rockiem okultystycznym, fanom rocka okultystycznego, którzy szukają czegoś o trochę większej wadze, i eksperymentalnym freakom, którzy szukają czegoś lżejszego, ale wciąż pełnego nastroju.

Chain – Demo 2016 (Self-released)

Kończymy tę dość intensywną (nawet jak na nasze standardy) edycję z bezpośrednim nowojorskim metalem. Chain mają tylko to demo na swoim koncie, a jeśli to jest jakiekolwiek wskazanie, to na horyzoncie jest dużo więcej dekadencji. Czerpią głównie z metalu końca lat 70. i początku lat 80., tego słodkiego miejsca, w którym glam jeszcze nie znalazł drogi na Zachód, a thrash jeszcze nie nastał. Riot, zespół brudnych Nowojorczyków z przeszłości (jeśli nie przynajmniej raz dziennie nie jamujesz “Swords and Tequila”, nie jesteś metalowcem, to po prostu fakty), są kluczowym wpływem, szczególnie w chaotycznych wokalach i oszczędnych galopach oraz solowych występach. Czy jest bardziej nowojorski tytuł piosenki metalowej niż “Subway Stabber?” Nie, i pasuje do nowej fali klasycznego amerykańskiego metalu ala Magic Circle i Stone Dagger, przy czym brzmi trochę swobodniej i bardziej pijacko. „No Fortune” to miejsce, w którym ten wpływ Riot naprawdę zaczyna działać, w całej swojej odważności, jakby była napisana, nagrana i zmiksowana na grobie Mark Reale'a, głównego człowieka Riot, w San Antonio. “Downtown City Boys” brzmi jak bardziej prymitywna wersja Manilla Road, dzieci wspinające się na szczyty wielkości tak szybko, jak to możliwe, przy czym racje żywnościowe nie mają znaczenia. To nie jest czyste, ale jest okrutne, i to się liczy. Te trzy utwory wypełnione beztroską zuchwałością sprawiają, że są idealnym wprowadzeniem do oglądania dokumentu o Twisted Sister (oprócz samych Twisted Sister, rzecz jasna).