Cyfrowa przepaść wrzesień 2017: Najlepsza muzyka elektroniczna zrecenzowana

Jak każdy purysta techno wie, prekursorzy i innowatorzy muzyki elektronicznej to w dużej mierze artyści afroamerykańscy. Od eksperymentów z taśmami dubów Kinga Tubby'ego i Lee 'Scratch' Perry'ego po ruchy taneczne Afriki Bambaataa i Belleville Three z Detroit (Juan Atkins, Derrick May i Kevin Saunderson), historia tej niepowstrzymanej i nieustannie rozwijającej się grupy muzycznej jest głęboko związana z pionierskimi czarnymi muzykami.

Jednym z takich prekursorów jest nowojorski artysta ambientowy Laraaji, który od czterech dekad tworzy muzykę zarówno z użyciem, jak i bez swojego zaufanego cytry. Przyznajmy, często powtarzana historia jego „odkrycia” przez genialnego producenta Briana Eno w Washington Square Park wydaje się z perspektywy czasu trochę niekomfortowa. Choć ich współpraca przy albumie Ambient 3: Day Of Radiance z 1980 roku dała Laraajiowi znaczący wzrost popularności, jego prace tuż przed i po wydaniu tego albumu bronią się samodzielnie, niezależnie od współpracy z Eno. Ostatnie reedycje i kompilacje na All Saints i Leaving Records potwierdziły tę prawdę, otwierając nowemu pokoleniu słuchaczy rozdział w muzyce eksperymentalnej, który wcześniej był ukryty przez krótkie nakłady i nagrania prywatne.

Szeroko poważne osoby powinny unikać Bring On The Sun [All Saints], radosnego zbioru nowych utworów Laraaji. Album otwierają dwie długie kompozycje, które utrzymują w miejscu kilka utworów przekraczających gatunki, ale pozostających w jego dźwiękowym temperamencie. „Introspection” wprowadza pierwsze światło bez uczucia gorąca, powoli zmierzając do głębokiego otwarcia oczu. Równie jasne treatmenty zamykającego „Ocean Flow Zither” zapewniają kojące ukojenie, starannie składając echa na echa.

Album nie jest ściśle elektroniczny, lecz, jak zwykle w jego przypadku, zawiera także elementy organiczne. Przemyślany folkowy boogie „Change” może niektórych zaskoczyć, podczas gdy zabawność „Harmonica Drone” oferuje dokładnie to, czego sugeruje jego tytuł. Fani psot fortepianowych Aphex Twin'a będą zachwyceni rozciągniętym i medytacyjnym „Laraajazzi”. Jako wokalista opowiada historię odrodzenia na wsi w utworze „Reborn In Virginia”, następnie będąc w śpiewno-śmiechu wokół lekkich syntezatorów i ćwierkań w „Open The Gift.”

Iglooghost: Neo Wax Bloom [Brainfeeder]

Nawet wtedy, gdy aktywnie poszukuje się nowych dźwięków, łatwo jest zostać zaskoczonym przez coś naprawdę unikalnego. Gdy taka muzyka wyłania się z cyfrowej mgły, krytyczne ucho stara się ją zdekodować jak każdy inny muzyczny utwór. W moich notatkach nieudolnie próbowałem kategoryzować młodego Iglooghosta jako mutageniczny organizm z cechami Hudsona Mohawka, Oneohtrix Point Never i Venetian Snares. Nawet jeśli usuniemy go z kontekstu manga o kosmicznych robakach-wiedźmach artysty, zdumiewający Neo Wax Bloom pozostaje niezdefiniowany jak nic innego wydanego w tym roku. Iglooghost rzuca do swojej muzyki współczesne style jak do Wielkiego Zderzacza Hadronów, tworząc klejące się rymowanki dla dzieci, nieokiełznane kawałki dubstepowe i klejące się trapowe kawałki. „Big Thief” i „God Grid” mają całą maniakalną energię z lat 2000 bez żadnego nostalgicznego wątku o retro rave. Jak to ma w zwyczaju Brainfeeder, jazz pełni tu ciekawą, choć przelotną rolę, z „Super Ink Burst” gwałtownie niosącym fusion do demented zakończenia.

Lunice: CCCLX [LuckyMe]

Jako połowa międzynarodowego duetu TNGHT, ten producent z Montrealu tworzył bombastyczną muzykę klubową, która postawiła wyższą poprzeczkę, której trap EDM rzadko, jeśli kiedykolwiek, osiągnęło. Na początku swojego solowego debiutu Lunice przypomina słuchaczom o swojej biegłości w tym połączonym podgatunku za pomocą trzęsącego „Tha Doorz” i majestatycznego „Mazerati.” Później, „O.N.O.” stosuje pewien horror Johna Carpentera do swojego ascetycznego, ale różnorodnego estetyki. Współpracownik Kanye Westa Mike Dean dołącza do niego w „III (Costume)”, chwytliwym ćwiczeniu w budowaniu imperium, które nawiązuje do ich wcześniejszej współpracy przy „Blood On The Leaves”. Momentami, CCCLX wygląda jak pokaz rapera, z King Mezem pojawiającym się w drugiej połowie „Elevated” i Denzel Curry przychodzącym z bangerem „Distrust.” Z SOPHIE, Lunice podnosi poprzeczkę jeszcze wyżej z gościnnymi występami Le1fa w maszynowym „Drop Down,” singlem wydanym przed premierą płyty, który łączy Lunice z kulturą balów. Kanadyjka CJ Flemings pojawia się trzy razy, w tym wprowadza marzenia mandarynki „CCCLX (Curtain).”

Matthewdavid’s Mindflight: Ophiuchus [NNA Tapes]

Kuratorski mózg stojący za Leaving Records nie jest ograniczony jedną wytwórnią, w tym swoją własną. Far-outowe dążenie Matthew Davida McQueena do nowych terytoriów znalazło go nagrywającego także dla Brainfeeder, a teraz Vermont's NNA Tapes. Deklarowane przyjęcie przez producenta Mindflight gatunku New Age, z wszystkimi jego duchowymi wygięciami, może spowodować, że niektórzy odetchną przedwcześnie. Choć McQueen regularnie dąży do wyższych płaszczyzn, jego tematyka na Ophiuchus pozostaje dość ziemska: nadchodzące przyjście jego nowego dziecka na stronie tytułowej oraz hołd dla eksperymentalnego trubadura M. Geddesa Gengras na stronie odwrotnej. Na przestrzeni dwudziestu czterech minut „Ophiuchus” błyszczy i strzepi się przeciwstawiającymi się siłami ciepła i zimna. Przypomina to słońce przebijające się przez żaluzje na zimowy poranek, mieszające przeszywająco jasne tony syntezatora z niemożliwie głębokimi pulsami basu. Na nieco krótszym „Gengras”, wolno palący się dron syntezatora niesie subtelne improwizacyjne bogactwa i delikatne zniekształcenia do ostatniego żaru.

Meemo Comma: Ghost On The Stairs [Objects Limited]

Jeśli chodzi o wspieranie muzyków kobiet i niebinarnych, Lara Rix-Martin wykłada swoje pieniądze tam, gdzie są jej usta. Jej wytwórnia Objects Limited dobrze służy temu niedocenianemu segmentowi społeczności muzyki elektronicznej, zapewniając tym innowacyjnym artystom zarówno wydania cyfrowe, jak i fizyczne. Ci, którzy oczekują od pseudonimu Rix-Martin, Meemo Comma, czegoś w lewą stronę, lecz dostępnego w stylu jej projektu Heterotic na Planet Mu, powinni przygotować się na miękkie wrażenie. Przedstawiony jako interpretacja diagnozy jej zaburzenia przetwarzania dźwięku, Ghost On The Stairs koncentruje się na procesie, a nie na gatunku. Przez trzynaście stosunkowo krótkich utworów, zaskakujący album daje abstrakcyjny wgląd w codzienną walkę, która jest inaczej niewidoczna. Ponure narastania „Depersonalization” ustalają scenę dla „Friday,” dysonansowy mix chórkowych padów i perkusyjnych dźwięków zbliżonych do basu. Szepty „Loveday,” modemowe miasmy „Dialup,” i bezcielesne rozmowy „Lake Besides” stanowią wyzwanie dla chętnego słuchacza.