'Loner' Caroline Rose i sztuka głupiej protestu

VMP: Minęły cztery lata między twoim ostatnim albumem a Loner. Czy pisałeś te piosenki w tym okresie czasu?

Caroline Rose: Miałam około 9 miliardów piosenek, które nigdy nie zostały wydane, wszystkie mogłyby się w końcu ukazać. Ale piosenki były gromadzone przez kilka lat. Nigdy nie przestałam pisać. Więc piosenki zaczęły się pojawiać krótko po wydaniu ostatniego albumu. To była interesująca sytuacja, ponieważ w momencie, gdy wydałam ten album, już znalazłam ten nowy dźwięk i starałam się doprowadzić do ustabilizowania nowego zespołu. Więc byłam już w trakcie zmiany w momencie jego wydania. W tym okresie przejściowym poświęciłam czas, żeby upewnić się, że wszystko zostało poprawnie złożone i branding jest odpowiedni. Ale tak, piosenki pochodzą z serii lat i stanowią swoistą kolekcję moich przejść w to, co uważam za muzykę, która właściwie oddaje moją osobowość.

Co działo się w twoim życiu poza muzyką, podczas gdy pisałaś te piosenki?

To był moment kluczowej zmiany. Myślę, że coś niesamowitego wydarza się w okolicach 25. roku życia, kiedy przestajesz tak bardzo przejmować się tymi niezwykle dużymi aspiracjami, które miałeś dla siebie na początku dwudziestki – tą całą presją, którą na siebie narzucałeś i tym, co myślą o tobie inni. To wszystko zaczyna się rozpadać w okolicach 25. roku. Dla mnie to był kluczowy rok. A potem, po tym, był naprawdę brak jakiejkolwiek troski. I nadal tak jest. W miarę starzenia się, coraz mniej się przejmuję tym, co myślą ludzie, oraz rzeczami, które, patrząc wstecz, uważam za dość głupie... Na przykład, bycie traktowanym poważnie, to coś, co bardzo mi zależało w każdym, co robiłam i mówiłam, a teraz w ogóle mnie to nie obchodzi. W rzeczywistości to jest jakby całkowite przeciwieństwo tego.

Moim celem teraz jest próba zminimalizowania swojego ego tak bardzo, jak to możliwe. Ponieważ myślę, że naprawdę hamuje to proces twórczy. Więc to była duża zmiana, odpuszczenie rzeczy, które nie mają aż takiego znaczenia. I przyjęcie większej części mojego charakteru i bycie z tym w porządku, zarówno na scenie, jak i poza nią.

Myślę, że przez ostatnie kilka lat aktywnie starałam się, aby moja osobowość na scenie, to, co noszę, jak się zachowuję w wywiadach i wszystkie te rzeczy, były bardziej jak moje zachowanie za zamkniętymi drzwiami, jak skracanie dystansu między tymi dwiema osobowościami to coś, czego naprawdę bardzo pragnęłam. I czuję, że mi się to udało. Czuję się teraz komfortowo z wszystkim i to nie jest takie łatwe.

Czy wizualne motywy – czerwony dres, estetyka wideo i wszystko – są związane z twoją osobowością?

Tak, czerwony to mój ulubiony kolor! Kiedy pierwszy raz spotkałam swojego menedżera, nosiłam tę samą stylizację na scenie każdej nocy. To było czarne i białe, ponieważ nie chciałam, aby to, co noszę, odciągało uwagę od tego, co mówię i śpiewam na scenie. Chciałam, żeby moje teksty były traktowane poważnie. Ale w moim życiu osobistym zawsze nosiłam czerwień, monochromatyczną czerwień przez cały czas. A moi menedżerowie mówili: „To takie dziwne, że jesteś tak ekstrawagancka w życiu osobistym, ale na scenie wyglądasz zupełnie inaczej.” I szczerze mówiąc, nie wiem dlaczego nie zdałam sobie z tego sprawy wcześniej. Pamiętam, że inny przyjaciel powiedział coś podobnego, i wtedy w końcu zrozumiałam, że potrzebuję, aby moja osobowość bardziej przejawiała się w mojej muzyce.

Noszę czerwień każdego dnia. W rzeczywistości w ciągu ostatnich kilku lat wyeliminowałam wszystkie inne kolory. Więc teraz, jeśli spojrzysz w moją szafę, nie ma ani jednego elementu odzieży, który nie jest czerwony. I to po prostu przynosi mi radość. Kocham to, kocham być ekscentryczną osobą w czerwieni.

Jestem zainteresowana twoją „głupotą”, ponieważ wiele twojej pracy bada i omawia bycie pokoleniem milenialsów, stan rzeczy, bycie kobietą, bycie queer... To mogą być naprawdę poważne i poważne tematy, a ty się od nich odwróciłaś. Ale także celnie oddajesz to poczucie „śmiej się, żeby nie płakać”, absurdalny, zabawny ton. Czy to było zamierzone, czy po prostu efekt twojego mniej poważnego podejścia do wszystkiego?

Myślę, że jedno i drugie. To zdecydowanie zamierzone. Ale to także ja, prawda? Wiesz, jeśli naprawdę rozłożysz piosenki na czynniki pierwsze, wszystkie są poważne, poruszają poważne tematy. Niektóre są dla mnie bardziej emocjonalne, a niektóre to bardziej komiczny frustrowany komentarz do świata. Ale to wszystko są poważne piosenki. Ale ogromne zainteresowanie, które przejawiam, to wzięcie poważnych tematów i przewrócenie ich do góry nogami ... gdzie brzmią i wyglądają jak popowe piosenki, ale temat jest naprawdę meat i ma jakieś głębsze znaczenie. To ten typ popowej muzyki, który naprawdę mnie interesuje. Na przykład, jeśli weźmiesz „Billie Jean”, to jest arcydzieło. [Michael Jackson] śpiewa o czymś naprawdę poważnym, to kwestia osobista i dość przerażająca, a on zestawił to z tą niesamowitą melodią, która sprawia, że czujesz się naprawdę usatysfakcjonowany – możesz do tego tańczyć, stukać nogami, możesz to włączyć w samochodzie, ale przede wszystkim będziesz tego słuchać i możesz słuchać tego wielokrotnie, wyciągając różne znaczenia. Tak więc to jest typ rzeczy, które mnie interesują, a to wymaga czasu, aby to naprawdę rozwijać.

Tak, całkowicie to zrozumiałam z Loner. Ponieważ kiedy po raz pierwszy to usłyszałam, pomyślałam: „Wow, to jest świetne, chcę tańczyć.” Ale potem słuchałam i „Money” włączyło się, i pomyślałam: „Wow… kapitalizm.”

Wiek, w którym teraz żyjemy, jest być może bardziej absurdalny niż kiedykolwiek w historii całego świata. Możesz spojrzeć na to z obrzydzeniem i skulić się w kłębek, albo wyjść i protestować i być wściekłym. Albo możesz wprowadzić protest do wszystkiego, co robisz. Myślę, że użycie satyry jest tak potężnym narzędziem protestu. Ponieważ często jest to trochę ukryte, prawda? Jeśli rozłożysz żart na czynniki pierwsze, lub jeśli widzisz ludzi się śmiejących, to jakby „Oni nie mogą protestować, bo mają dobrą zabawę, a protestowanie jest poważne!” Ale to nie jest, albo nie musi być poważne. Przekaz jest poważny, ale sposób, w jaki jest przekazywany, nie musi być takim ciężkim, smutnym czymś. Może być zabawnie, może być do tańczenia. Protest może przybierać wiele różnych form. A dla mnie wykorzystanie satyry i humoru jest ogromnie ważne dla tego, co próbuję powiedzieć, ponieważ to naprawdę skuteczne narzędzie, aby ludzie zaczęli słuchać.

Śmiesznym momentem na albumie, kiedy go słucham, jest „Smile”, ponieważ przypomina mi, gdy jakiś dziwny facet mówi ci „Uśmiechnij się” albo „Uśmiechnij się, kochanie”. Czułam, że to mogłoby być wewnętrznym żartem między kobietami lub kimkolwiek, kto tego doświadczył. Nie wiem, czy o to dokładnie ci chodziło, ale sprawiło, że zaśmiałam się głośno i trochę się speszyłam.

To zabawne, że to wspominasz, ponieważ nie miałam zamiaru, aby to był wewnętrzny żart, myślałam, że to coś [dla] każdego, kto doświadcza bycia proszonym o uśmiech lub mówienia mu, żeby wyglądał szczęśliwiej. Ilość razy, kiedy ludzie mi to mówili, jest oszałamiająca. Więc nie myślałam o tym jako o wewnętrznym żarcie, ale co jest zabawne, to fakt, że wielu mężczyzn tego nie rozumie! [śmiech] Byłam naprawdę zaskoczona tym, ponieważ niektóre rzeczy, które uważam za oczywiste, nie są takie oczywiste! To naprawdę doświadczenie kobiece, bycie proszonym o uśmiech. Nawet czasem nie bycie powiedzianym, wiele z tego jest podświadome – ludzie w pewien sposób oczekują, że będziesz miły i uprzejmy i będziesz z uśmiechem dostosowywać się do uczuć innych ludzi. A nie wszyscy tego doświadczają, zdecydowanie nie.

Myślę, że to samo odczucie odnosi się do osób, które cierpią na depresję, a ludzie są sfrustrowani nimi za to, że nie są szczęśliwi. Więc istnieje szersza apelacja do tego, ale na pewno pochodziło to z miejsca autentycznej frustracji – po prostu, ludzie oczekują rzeczy od ciebie. I wiele moich piosenek przenika to uczucie, że ktoś oczekuje, że będziesz w określony sposób, a ty po prostu tego nie chcesz robić, proste i oczywiste.

Chcę również porozmawiać o „Bikini”. To naprawdę genialne i byłam rozdarta słuchając tego. Bo z jednej strony, zinterpretowałam tę piosenkę jako komentarz na temat mizoginii i wartości, roli i oczekiwań względem kobiet w Ameryce... ale również chciałabym włożyć bikini i tańczyć! Więc byłam ciekawa twojego zamiaru.

To mnie cieszy! Ponieważ cel tej piosenki, a ja poruszam to w wielu moich piosenkach, to dynamika władzy między ludźmi jest dla mnie naprawdę fascynująca. Jak się tworzą? Dlaczego nadal są obecne? Dlaczego rzeczy są takie, jakie są? Ale to jest zdecydowanie feministyczny hymn. I myślę, że to ważne, aby mieć kontrolę, być w stanie dyktować swoją własną kulturę i swoją moc. Tak jak w niektórych kulturach, masz swój własny język, i to jest twoja rzecz, to jest twoje źródło mocy, to jest coś, co kontrolujesz i nikt inny. Kiedy rozmawiamy o naszych ciałach, to jest nasze. Nikt nie powinien mieć kontroli nad ciałem innej osoby. I myślę, że to dlatego ludzie są tak oburzeni w wiadomościach obecnie. Ludzie tego nie rozumieją. To jedna z tych rzeczy, zwłaszcza jako kobiety – i dotyczy to również mężczyzn, ale to jest rzeczywiście głównie problem kobiet, ponieważ jest tak powszechny w naszej społeczności – innych ludzi, którzy nie naprawdę wiedzą ani nie rozumieją, że nasze ciała należą do nas i nie musimy nikomu innemu dawać do nich dostępu. Nie powinno być przypuszczenia, że model musi zrobić nago zdjęcia, ponieważ „Cóż, zapisał się na to.” Nie. To źle. To nie jest poprawne. Nie powinna być oczekiwana, aby aktorki robiły scenę nago, po prostu dlatego, że jesteś aktorką i „To jest to, co zapisujesz się na to.” To nie jest standard, i myślę, że ludzie w końcu budzą się do tego, że to jest prawdziwe i to coś, z czym wszyscy musimy się zmierzyć. Zasady są jakoś przepisane i wielu ludzi jest tym zasmuconych. To tak, miej trochę empatii. Wszyscy moglibyśmy mieć więcej empatii; moglibyśmy naprawdę poprawić się w tej kwestii.

To interesujące, właśnie czytałam o Aziz Ansari i reakcjach na to. To ważna i złożona rozmowa, ale jest niepokojąca ilość obrony wśród mężczyzn, gdy mówisz o definiowaniu granic tego, czym jest molestowanie seksualne i jak te dynamiki władzy się przejawiają. Istnieje tyle złożoności, która sięga daleko poza to, co wiele osób sądzi. Ale to dlatego czuję, że piosenki jak „Bikini” i rzeczy w twoim albumie są ważne – są dostępne, ale dodają złożoności do rozmowy i kultury wokół tego.

Nie planowałam, aby album ukazał się w tak odpowiednim czasie [śmiech], ale wydaje się to momentem, w którym warto rozmawiać o tych rzeczach. To trochę komiczne, że te rzeczy, z którymi kobiety się borykają od piekielnie długo – i uważam, że queerowi mężczyźni również muszą się z tym borykać. Ale to coś, z czym borykaliśmy się od tak dawna i aktywnie rozmawialiśmy między sobą, a to w końcu wymagało jednej historii, która obnaża tego potężnego biznesmena, aby ludzie zaczęli się z tym budzić. Myślę, że to bardzo podobna historia w społeczności czarnoskórej, „Hej, to są problemy, które występują od zawsze.” Ale jeden biały człowiek zdobywa historię lub mówi: „Hej, to jest niesprawiedliwe”, a nagle wszyscy słuchają. Musi być lepszy sposób. Szacunek dla głosu innych ludzi… jak w społeczności queerowej – społeczność queerowa bardzo skupia się na tym, by być odpowiedzialnym za swoje działania i ujawniać złe zachowanie – wzmacnia to równość, kiedy aktywnie komunikujesz się na temat problemów. A w mainstreamowych mediach ani w społeczeństwie nie ma aktywnej komunikacji. Istnieje hierarchia, która na pewno nie jest równa, nie jest równa wcale. Z pewnością jest miejsce na poprawę w każdej społeczności. Ale myślę, że to dobrze, że ludzie w końcu zaczynają o tym rozmawiać, i zajęło to długo, a kto wie, dokąd to pójdzie.

Myślę, że największą rzeczą jest zrozumienie, jak wziąć całe to wskazywanie palcami i ujawnienie złego zachowania i przekształcić to w coś, co będzie trwałe. Na przykład, nie tylko ujawniając pojedyncze osoby, ale ujawniając zachowanie, które jest systemowe. To jest problem systemowy; to nie jest piekielna polowanie na czarownice… to po prostu pojedyncze przykłady czegoś, co jest znacznie większym problemem. Kto wie, co się wydarzy następnie, jestem naprawdę ciekawa, aby to zobaczyć.