Album tygodnia: Wye Oak 'Im głośniej wołam, tym szybciej biegam'

Pierwszy dźwięk, który słyszysz na nowym albumie Wye Oak, The Louder I Call, The Faster It Runs, to dźwięk strojenia pianina. Szybko towarzyszy mu różnorodność innych instrumentów, które przygotowują się do tego, co brzmi jak orkiestra. Na podstawowym poziomie to prosty trik, aby przygotować słuchacza na to, co ma nastąpić, ale ci, którzy znają ciągle zmieniającą się dyskografię Wye Oak, mogą w strojenie dostrzegać coś bardziej ekscytującego: nowy początek. Piąty pełny album zespołu (nie licząc zbioru nagrań z 2015 roku, Tween) jest zarówno kwintesencją wydania Wye Oak, jak i nowym kierunkiem dla zespołu, który zna się na zaskakiwaniu fanów.

Kiedy Wye Oak wybiło się z albumem Civilian w 2011 roku, duet z Baltimore osiągnął to na skrzydłach tnącej gitary Jenn Wasner i skomplikowanego aranżu perkusji i klawiszy Andy'ego Stacka. Na utworach takich jak utwór tytułowy i oszałamiający "Holy Holy", zespół składał czysty dźwięk folk-indie popu z falami hałasu oraz charakterystycznymi wokalami Wasner – wycofanymi, ale nigdy zimnymi, głośnymi, ale nigdy przytłaczającymi. Rezultatem był wir popularności dla zespołu, który do tej pory zajmował się mocnym i (czasami) nieprzyjaznym slowcore rockiem; nagle, zajmowali się prężną działalnością prasową i występami w nocnych programach.

Pomimo krytycznego sukcesu Civilian, zespół ostro skręcił na swoim następnym albumie, Shriek z 2014 roku, w którym coraz więcej elektronicznych wpływów wpłynęło na ich twórczość. Na tym albumie zespół dał Wasner więcej przestrzeni, aby odkrywać nie tylko swoje potężne wokale, ale także bas; podczas nagrywania Shriek postanowiła wymienić sześć strun na cztery i uzupełnić dźwięk syntezatorami. Rezultat mógł być rozczarowujący dla fanów zakochanych w ich głośniejszych tendencjach, ale przyniósł bardziej spójną pracę w okresie przejściowym, w którym Wasner również wydała parę niedocenionych albumów pobocznego projektu jako bardziej eksperymentalny Flock of Dimes oraz electropopową ucztę, jaką było Dungeoness.

The Louder I Call, The Faster It Runs kontynuuje tę ewolucję, dodając z powrotem niektóre ze starych sztuczek gitarowych dla zwolenników "Tęsknię za starą Wye Oak/za Wye Oak, która zmiata mi twarz". Nie brzmi to jak nic, co zrobili wcześniej, ale z drugiej strony, nigdy nie byli zespołem, który powtarza brzmienia. Nie ma nikogo, kto brzmi dokładnie tak jak Wye Oak z albumu na album, nawet oni sami. Tutaj, skrzypiące syntezatory z Shriek zderzają się z napastliwymi gitarami z Civilian, unikając normalnych melodii czy nawet struktur utworów, aby brzmieć bardziej po prostu jak Wye Oak... cokolwiek to znaczy.

Na wczesnym wyróżnieniu "Lifer", to, co brzmi jak idylliczna pierwsza połowa, oszołomiona i eteryczna, ożywa dzięki wprowadzeniu wstrząsającego przebiegu gitary. Na papierze to nie powinno działać; na nagraniu to oszałamiający powrót do formy. Są małe momenty w całym The Louder I Call, The Faster It Runs, które również oszałamiają. Czysta gitara, która otwiera "Join", jest, cóż, połączona z syntezatorami i rytmem maszyny perkusyjnej, narastając na sobie, aż brzmi jakby cały utwór miał się rozpaść. Nigdy się nie rozpada.

Być może żaden utwór na nowym albumie nie wykonuje tyle pracy, co ekscytujący "Symmetry", odpowiednio umieszczony w środku płyty. Gitary poruszają się w miksie, labirynt dźwięku, który wydaje się niepokojący, podczas gdy jednocześnie popycha skomplikowane rytmy Stacka do przodu. (Jedna rzecz, która pozostaje stała, to perkusja Stacka, która pozostaje stabilnym elementem w obliczu bardziej ulotnych tendencji zespołu.) W tym czasie, dudniący rytm syntezatora sprawia, że to brzmi prawie jakby mogło się znaleźć na jednym z wielu, wielu neonowych ścieżek dźwiękowych lat 80-tych. To utwór, który brzmi obco dla oddanych fanów jakiejkolwiek głównej muzycznej iteracji zespołu, co stanowi całkiem osiągnięcie dla zespołu, który istnieje od ponad dekady.

Więc, biorąc pod uwagę to wszystko, o czym właściwie jest ten album? Wasner nigdy nie była najbardziej wszechstronną autorką tekstów – "Civilian" ryczy w swoje kulminacyjne gitarowe antysolo na tle "Idealnie potrafię trzymać swoją własną rękę, ale wciąż nie mogę całować swojej własnej szyi" – ale The Louder I Call, The Faster It Runs zbliża się do przekształcenia jej w mędrca nowoczesnej epoki. Istnieje tutaj mądrość, którą przynosi wiek, taka jak w "The Instrument", w której śpiewa "Nie mogę trzymać się mojej złości, chociaż czasami, byłoby mi dobrze" z przygnębionym akceptowaniem. To mądrość, że nie możesz zmienić tego, co życie ci przynosi, ale możesz dostosować to, co z tego zrobisz.

Może to wynik partnerstwa, które pokonuje dystans – Stack teraz mieszka w Teksasie, podczas gdy Wasner jest w Karolinie Północnej – lub może wynikać z życia w walce ze swoją własną kreatywnością, aby zdefiniować, co jest "twoim dźwiękiem", ale Wye Oak brzmi zmęczone, ale nienaruszone na The Louder I Call, The Faster It Runs. Niespokojność, jaką czuli przed Shriek – Wasner powiedziała, że ​​ważne było zmienić bieg, aby kontynuować zespół – osiadła w bardziej wyważonym rozwoju, który wciąż potrafi zachwycać, otulając cię w ciepły koc elektronicznego popu i akordów hałasu.

Ryzykowne jest skakać po gatunkach i nawet instrumentach z albumu na album. Możesz być nawet uważany za nierozważnego za możliwe zniechęcanie swojej wbudowanej bazy fanów, która, mimo wszelkich roszczeń o chęć czegoś nowego, po prostu pragnie hitów bez końca. Wye Oak zawsze były niechętne do dawania swojej oddanej publiczności właśnie tego, spowodowało to, że niektórzy halo to frustrujący zespół do śledzenia, ale absolutny dar dla innych. Na The Louder I Call, The Faster It Runs, Wasner i Stack biorą lekcje z ostatniej dekady i łączą je (pun somewhat intended) w spójną jednostkę, po raz pierwszy. Wye Oak przeszło tak wiele ostrych zakrętów od swojego debiutu w 2007 roku, że wrócili na początek. Przebyte mile pokazują, a w końcu mamy to, co można uznać za definitywny album Wye Oak. To znaczy, dopóki nie zboczą z kursu na następny.