Album tygodnia: M.I.A. AIM

Każdego tygodnia opowiadamy o albumie, który naszym zdaniem warto poznać. W tym tygodniu jest to AIM, rzekomy album pożegnalny M.I.A.

Wiesz, narracje o emeryturach w rapie, podobnie jak w pro wrestlingu i boksie, to tylko narracje. Dziecko urodzone, gdy Jay-Z „przeszedł na emeryturę”, zaraz będzie nastolatkiem. Dziecko urodzone, gdy Hulk Hogan pierwszy raz „przeszedł na emeryturę”, może już pić piwo.

Więc, jestem sceptyczny, gdy M.I.A. mówi, że AIM to jej „ostatni” album, że odjedzie w wielokolorowy zachód słońca, przechodząc na emeryturę od rapu, aby robić cokolwiek, co robią radykalne gwiazdy popu, gdy są na emeryturze. Ale czy można ją winić, że chce to zakończyć? Czy możesz wymienić muzyka, który otrzymał zaliczkę od dużej wytwórni, a który był bardziej niezrozumiany niż Maya Arulpragasam?

Na początku była odrzucona przez seksistowską prasę muzyczną, która uważała ją za drugoplanową wobec Diplo, gdy wyszedł jej pierwszy mixtape, Piracy Funds Terrorism Volume 1. Stała się najmniej prawdopodobnym raperem na półce Jimmy'ego Iovine'a przed Kala, a on próbował zmusić ją do nagrania z Timbalandem, zanim zaczęła podróżować po świecie, aby stworzyć swój najlepszy album. Rok później stała się nieoczekiwaną globalną gwiazdą pop, gdy jej piosenka o handlu narkotykami na telefonie stała się utworem, do którego nawet twoja mama mogła robić gest pistoletu palcami. M.I.A. nigdy się nie otrząsnęła; wydała M A Y A w 2010 roku, album, który został niesprawiedliwie skrytykowany w kontrowersji wywołanej przez jej jedzenie frytek truflowych dostarczonych przez reportera New York Times, gdy mówiła o rewolucyjnych walkach Tygrysów Tamilskich, grupy ze Sri Lanki, którą wspiera, a która została oskarżona o terroryzm. M A Y A w pewnym sensie była prototypem Yeezusa; albumem, który rozciągał akceptowalne granice tego, jak powinien brzmieć popularny rap, jednocześnie ukazując artystę dobrowolnie zakopującego się razem ze swoją publiczną personą. Wydała jeszcze jeden album - Matangi z 2013 roku, który zawierał podstępnie jej drugi największy utwór „Bad Girls”, piosenkę, która nadal zabija w każdym barze karaoke, który ją ma. Jej możliwe odkupienie na listach przebojów z tym utworem nigdy nie wystartowało; spędziła zbyt dużo czasu wokół wydania Matangi, radząc sobie z konsekwencjami pokazania światu środkowego palca podczas Super Bowl.

Więc oto jest na AIM, jej rzekomo ostatnim albumie, twierdząc, że jest gotowa kochać i przestać nienawidzić. AIM jest jej najmniej radykalnym albumem, choć jest to funkcja tego, jak zmieniała brzmienie mainstreamowej muzyki tak samo jak bezpośrednie dźwięki AIM. Gdy M.I.A. pojawiła się po raz pierwszy z Wielkiej Brytanii, jej łączenie muzyki wschodniej i zachodniej muzyki undergroundowej było radykalne; brzmiało jak z niezrealizowanej przyszłości reżyserowanej przez Neilla Blomkampa; było pełne nadziei, było dystopijne, było światowe, było klaustrofobiczne. Więc gdy łączy leniwe beaty Bhangra z refrenem nawiązującym do Michaela Jacksona w „Ali R U OK” w 2016 roku, nie brzmi to jak w 2006 roku; jest teraz wielu DJ-ów klubowych tworzących muzykę, która brzmi podobnie, i to jest #wpływ M.I.A.

Lirycznie, AIM celuje w coś mniej niż polemiki przeciwko nadzorowi, które umacniały M A Y A czy opowieści o walkach na świecie zawarte w Kala. M.I.A. powiedziała, że AIM jest o „nie nienawidzeniu”, co głównie przekłada się na jej kwestionowanie, w jaki sposób tożsamości wszelkiego rodzaju wpływają na nasze życie („Borders”), bycie przyjaciółmi („Foreign Friend”) i szukanie metafor dla praktycznie każdego ptaka („Bird Song”). Walczy z utrzymaniem siebie w ryzach w „A.M.P.” i świętuje swoją długowieczność w „Survivor”. Nauka odpuszczania i bycie wyluzowanym to główne tematy albumu, co niekoniecznie jest tym, co kiedykolwiek myślałbyś, że będzie tematem albumu M.I.A. Ma swój szczyt w „Freedun”, kolaboracji z będącym w najlepszej formie Zaynem Malikiem, piosence, w której M.I.A. rozmawia z dinozaurami i brzmi, jakby rozgrywała się na wietrznej skale. To najbardziej otwarcie popowy utwór, który próbowała M.I.A.; i nawet sprawia, że zastanawiasz się, czy miałaby szansę w tym rodzaju muzyki.

Więc gdzie pozostawia nas AIM? Czy to „najgorszy” album M.I.A., jak twierdziło w Ringer? Może, ale to po czterech albumach, które, mimo że mają swoje wady, są jednymi z najbardziej interesujących, intrygujących albumów tego stulecia. Jeśli to naprawdę koniec, zostawia za sobą świetne dzieło, które przeszło pełny łuk od rewolucji muzycznej do starszego męża stanu muzyki, analizując ideę ponownego zaangażowania się i sprawdzania się.