Album tygodnia: 'Drzewo przebaczenia' Johna Prinea

Droga do stworzenia albumu w późnej karierze zwykle utkana jest z dobrych intencji, ale prawie zawsze pełna nierówności związanych z samokompromisem. Niezależnie od tego, czy tworzysz album z własnej woli, czy ustępujesz pod rosnącą presją ze strony wytwórni lub menedżera, oznacza to konfrontację z lękiem przed pisaniem nowych piosenek, gdy przytłacza cię ciężar własnego dziedzictwa. Rywalizujesz ze sobą, w sposób, w jaki wszyscy twórcy to robią, ale niekoniecznie z ekscytującym nastawieniem "Mogę zrobić to jeszcze lepiej następnym razem!" jak młodszy artysta, który patrzy na horyzont i widzi, że jego twórcza droga sięga w nieskończoność. Twoi fani chcą usłyszeć coś znajomego, ale również pragną albumu, który pokazuje, że nadal rozwijasz się jako autor tekstów i muzyk: dźwiękowy dowód, że jesteś zdeterminowany, aby nie stać się tanim naśladowcą samego siebie, jak wielu, którzy kontynuuje nagrywanie i grają w trasach w swoich 60-tych i 70-tych urodzinach.

Nie ma wielu autorów piosenek, którzy nadal piszą tak dobrze, swobodnie, czy oryginalnie 30 czy 40 lat po rozpoczęciu kariery—choć nie powinno to być zaskoczeniem dla nikogo, że John Prine jest jednym z nich. W latach 70-tych, podczas gdy wielu jego współczesnych próbowało studiować swoje wnętrza w drodze do oświecenia lub myliło chaotyczną nieprzystępność z głębią, Prine spojrzał na zewnątrz i pisał szczerze; nawet jako 24-latek, stara dusza, która rozumiała świat przez współczucie, a nie egoizm. Teraz, mając 71 lat, czuję, że jego wiek w końcu dogania jego sposób myślenia.

Drzewo przebaczenia jest pierwszym albumem Prine'a z nowymi piosenkami od 13 lat—i albumem, który może dumnie stanąć obok każdego w znacznej kolekcji jego dzieł, które stworzył przez całe życie. Te piosenki brzmią jakby były pisane z jakiegoś powodu, a nie z poczucia obowiązku—choć jak Prine nieśmiało przyznał mi, kiedy rozmawialiśmy w styczniu, istniał element przymusu w powstawaniu tego albumu. "Moja żona jest teraz moim menedżerem, a mój syn prowadzi [Oh Boy Records], i we dwóch przyszli do mnie latem w zeszłym roku i powiedzieli: 'Czas zrobić płytę,'" mówi. "Umieścili mnie w hotelowej suite w centrum Nashville. Wziąłem tam około dziesięciu pudełek z niedokończonymi tekstami—wyglądałem jak Howard Hughes przy meldowaniu—i cztery gitary oraz moją walizkę. Po prostu zamknąłem się tam na tydzień i pisałem, aż miałem 10 piosenek, które chciałem użyć na płytę."

Dla mnie ten kontekst wyjaśnia wiele o tym, jak dobry jest ten album—twórczy proces trwający dekady i dotykający ogromnych talentów: Starszy Prine kończy piosenki, które Młodszy Prine rozpoczął lata temu; Prine z 2017 roku współpracuje z Danem Auerbachem, Rogerem Cookiem, Patem McLaughlinem i Keithem Sykesem; Prine z 2017 roku współpracuje z Prinem z lat 70-tych i Philem Spector. Dodatkowo: ta współpraca Prine-Spector—najlepszy moment albumu "God Only Knows"—pochodzi prosto z foyer Phila Spectora: "Poszedłem do domu i Spector jest szalony—jest tak zwariowany jak mogę sobie wyobrazić," mówi Prine. "Ma dwóch ochroniarzy wokół siebie przez cały czas, obaj noszą broń. Kiedy miałem wychodzić tamtej nocy, przechodzimy obok fortepianu [tuż przy drzwiach]. Phil siada na ławce, daje mi gitarę—i staje się całkowicie normalny, gdy gra muzykę. Napisaliśmy piosenkę w pół godziny."

Przebaczenie jest czyste i sugestywne—pięknie wyprodukowane, bez zbędnych ozdobników czy nadmiaru instrumentacji, skoncentrowane na głosie Prine'a, zmienionym, ale nie osłabionym przez wielokrotne operacje i leczenie radiacyjne z powodu nowotworowego guza w jego szyi. Album nie jest zbyt łagodny ani sepia-tonowany, ale wiek nadaje dodatkowy wymiar tematom, które często pojawiają się w jego piosenkach. Zdolność czasu do uzdrawiania nas i jego zdolność do kradzenia nam uwagi grają pierwsze skrzypce przez cały czas, podobnie jak emocjonalne konsekwencje unikania trudnych, ale niezbędnych rozmów—widoczne w pięknej "Summer’s End," piosence, która staje się jeszcze bardziej żywa i poruszająca, ponieważ jest zbudowana zgodnie z luźną, organiczną logiką pamiętania, oraz w poruszającej "No Ordinary Blue," surowym i szczerym opisie luk, które wypełniamy w życiu innych oraz w phantomowych połączeniach, które przetrwają nawet po tym, jak czas w większości nas rozdzieli.

Optymistyczny egzystencjalizm Prine’a wygląda dobrze w wieku 71 lat, ponieważ starzenie się jednocześnie nadaje wszystkiemu większe znaczenie i większą bezsensowność, perspektywę, którą w pełni zajmuje w "Crazy Bone," "When I Get to Heaven," i "The Lonesome Friends of Science." Te pierwsze dwa to ironiczne, fantazyjne refleksje na temat życia przeżytego w pełni, nawet gdy czas okrada cię z twoich zdolności ("Jesteś półprzytomny / I prawdopodobnie sikasz do łóżka"), a ostatecznie, gdy to wszystko się kończy, robi ci przysługę i oddaje je z powrotem ("[Kiedy dotrę do nieba] zamówię koktajl / Wódka z imbirem / Tak, zapalę papierosa długiego na dziewięć mil"). I tak jak znakomity utwór Prine'a z 1995 roku "Lake Marie," "The Lonesome Friends of Science" używa jednego wspólnego tematu, aby połączyć trzy bardzo różne historie: były planet Pluton, uosobiony jako smutny przegrany skradający się po Los Angeles; ogromny stalowy posąg Wulkana z Birmingham, Alabama, który kupuje prezent ślubny dla swojej byłej kochanki i jej nowego męża; oraz sam Prine, który nawołuje do tego, aby nauka wzięła przykład z nauk humanistycznych i wiedziała, kiedy powiedzieć "dość." Każda z tych trzech opowieści bada inny kąt poszukiwania wiedzy, który czasami może ugryźć cię w tyłek i przypomina nam, że dążenie do głębszego połączenia z kimś lub ze światem może się na nas zemścić i zostawić nas zapomnianymi i odizolowanymi. W tym uczuciu tkwi odrobina postawy "zejdź z mojego trawnika", ale warto pamiętać, że na drodze postępu jest też padlina—i to przypomnienie łatwiej przychodzi z urokliwie fałszującym fortepianem i kilkoma fantazyjnymi przestrogami. To doskonała synteza pisania piosenek Prine'a, a jeszcze lepsza synteza czegoś, co wydaje się, że zawsze rozumiał i co wszyscy z wiekiem coraz lepiej rozumiemy: wiedzieć, które bitwy można wygrać, które warto stoczyć, nawet jeśli przegrasz, i które nie są wart waszego czasu i energii.

W swoim charakterystycznym stylu, Prine nie przypisuje zbytniego znaczenia tytułowi tego albumu, ale nie tylko ma pełny sens myślenie o przebaczeniu jako drzewie (źródło bezpieczeństwa i schronienia, mocno zakorzenione), ale także widzę przebaczenie wszędzie w tych piosenkach. Ich postacie są refleksyjne i delikatne, gotowe do wzięcia na siebie odpowiedzialności, chętne do złagodzenia konfliktu lub wymazania swoich moralnych lub emocjonalnych krzywd. Przebaczenie jest tematem, który prawie nie interesuje mnie jako wyzwanie dla młodego artysty, ponieważ jest to umiejętność, którą nawet najżyczliwsi i najbardziej emocjonalnie intuicyjni z nas nie opanują naprawdę aż do późnego życia. Przebaczenie wymaga pokory, empatii i odporności—nieskrępowanych przez dumę, odwieczną wadę młodości. Przebaczenie to znajdowanie siły w wrażliwości—zdolność spojrzenia komuś głęboko w oczy i pokornie przed nim się ukorzyć (dokładnie w tej pozycji Prine występuje na okładce albumu)—więc traktować sytuację poważnie, ale wciąż śmiać się z siebie. Siła w wrażliwości, znajdowanie światła w ciemnych zakątkach: nie ma lepszego nastawienia, jakiego możemy sobie życzyć, i nie ma lepszej syntezy darów Prine'a.