Album tygodnia: Teenage Emotions od Lil Yachty

Lil Yachty, urodzony jako Miles McCollum, to 19-letni artysta, który w ostatnim roku zawładnął twoim kanałem, jeśli w ogóle śledziłeś hip-hop. Wyłonił się jako czołowa postać na postinternetowym Dzikim Zachodzie, nieprzepraszający potomek pierwszej fali cyfrowych supergwiazd, które pojawiły się, gdy bramy prysły: Soulja Boy, Chief Keef i Lil B the Based God pozostają najbardziej wpływowymi dziwakami, na których fali płynie Yachty. Jego promienna niedojrzałość okazała się być srebrną podszewką, która wyrzuciła go z kronik Black Twitter - real-time cultura fabryka, pełniąca funkcję barometru tego, co Ameryka będzie na śmierć eksploatować - do głównego nurtu, który nie wykazuje oznak spowolnienia w różnych mediach. Jest żywą, oddychającą wiralnością: od jego wyglądu po głos, po jego głupkowatą przejrzystość, posługuje się każdym znormalizowanym milenialnym podpisem, sprzedając młodość, pozostając sam na nią zakotwiczonym. (W ten weekend zyskał wiralność, gdy wspomniał o „byciu wydmuchanym jak wiolonczela”, tylko po to, by adnotować swój własny błąd, obwiniając swojego A&R za jego niepoprawienie.)

Teenage Emotions oferuje bogaty zestaw bubblegum trapu od najjaśniejszych w grze: WondaGurl, K. Swisha i Lex Luger to tylko kilku z nich. Oferuje również nadmierny wybór najbardziej cringe'owych wersów, jakie znajdziesz po tej stronie osi czasu: w ciągu pierwszych dziesięciu minut fantazjuje o zmuszaniu kobiety w swoim życiu do sprzątania moczu z łazienkowej podłogi, opowiada o AR-ach i Dracach, zanim ujawni sprzeczność, żeby nie zepsuć swojego czystszego wizerunku i głównych kontraktów reklamowych, chwali się zarabianiem więcej niż prezydent w kilka miesięcy i komentuje, jak jego nadgarstek wygląda jak Frosted Flakes. Nie wyrósł z domyślnych prób-rapu, które rekonfiguruje od czasu, gdy krytycy zniszczyli jego zdolności liryczne, błądząc przez wersy jak złożone zdania lub papugując współczesnych, których on sam przyznał, że są od niego znacznie lepsi. Gdy celebracyjna przechwałka z pierwszej jednej trzeciej ustępuje miejsca niezgrabnemu morzu bardziej poważnych prób popu, Yachty idzie na całość, nawet jeśli drażniąca krawędź w jego falsetonowym Auto-Tune nadal może się okazać prawie nie do zniesienia, szczególnie gdy niweczy większość prób kolejną przechwałką o swoim penisie.

Ale patrzenie, jak balansuje na granicy, tylko dodatkowo wzmacnia satysfakcję, gdy pogłębia dziwactwa, które go tutaj doprowadziły. To co podkreśla niezręczność Yachty'ego, gdy pieprzy swoją boginicę na „All Around Me”, gdzie jego refren świeci, a Kamaiyah i YG przypieczętowują umowę, nie poświęcając się w żaden sposób, aby wejść do jego świata. „Forever Young” wspomagane przez Diplo łatwo byłoby gwarantowanym hitem w rękach prawie każdego innego doświadczonego wokalisty, ale cechy Boat dają mu równie dużą szansę, jednocześnie pokazując jego rozwój lub talent, który wielu wątpiło, że w ogóle tam istnieje. A postawa w stylu Keefa na „Say My Name” dźwięczy jak satysfakcjonujący taniec touchdownu za cały szum zebrane z tej niezręczności, Yachty żądając naszego uznania, wiedząc, że staje się tylko bardziej nieunikniony.

Kiedy nie domaga się tego szacunku po raz wtóry, potyka się przez swoje melodie w wysiłkach, które graniczą z doskonałą satyrą, która sprawi, że będziesz się zastanawiać, czy przypadkiem nie ma duchowych pisarzy z Lonely Island. Co innego mogłoby wyjaśnić „Lady in Yellow”, w której Yachty proponuje hasanie po łąkach, szepcząc o dobrych wibracjach? Albo „Bring It Back”, 80-sieczne tomy i syntezatory komicznie topiące się w eventualnym solo saksofonowym, gdy Yachty śpiewa dla swojej ukochanej? Nawet „FYI (Know Now)” ma mostek zaczynający się od romansu z czyjąś mamą, zanim ponownie przejdzie do bardziej spokojnego rejestru, by się popisać, niedoceniane narzędzie w jego arsenale, które pozwala wszystkim odetchnąć i bawić się jego szaleństwem jeszcze chwilę dłużej. Gdzieś na końcu trudno nie uznać dojrzewających Take Care wibracji jako niewykorzystanego potencjału na bardziej ryzykowny album z balladami, który rzeczywiście uosabiałby swoje imię, jeśli około pół godziny czasu trwania zostało wyrzucone na margines. (Koncept czy nie, podłoga cięcia nigdy nie powinna umrzeć.)

Oprócz efektu underdoga, Teenage Emotions to pieprzony bałagan w każdym znaczeniu. Gdy debiutancki album Lil Yachty pojawia się całkowicie w 21 piosenkach trwających 69 minut, łatwo jest zastanowić się, dlaczego którekolwiek z jego osiągnięć uzasadnia tak grandiozne eksperymenty w nieporadnym popie. Nie jest to utwór, który zasługuje na wielokrotne przesłuchania jako całość, ani nie wydawało się, aby to uwzględniało intencje albumu. Być może to wszystko jest komentarzem na duży temat: przypadkowa masa danych na otwartym morzu sprzedaży ekwiwalentnej ze strumieni, znacznie bardziej zależna od samoświadomości Yachty'ego w sprzedaży sztyft niż od tego, co on w ogóle tam mówi. Ale nie jesteśmy tu, aby zostać pochłoniętym przez kapitalizm, jesteśmy tu dla nieuniknionej zabawy, która stale wznosi głowę niezależnie od okoliczności, które ją próbują powstrzymać. Szanse są, że pokochasz więcej rzeczy, do których jesteś zaprogramowany, aby je nienawidzić, niż się spodziewasz. To pozostaje największym trikiem Milesa, tak jak poprzednicy, którzy wkurzyli starszych przed nim.