10 najlepszych albumów disco, które warto mieć na winylu

Donna Summer: Love To Love You Baby

To prawda, że „Królowa Disco” reprezentuje tylko jeden aspekt tego, co oferuje gatunek, ale takie wydania jak ten album z 1975 roku są niezaprzeczalne. Strona 1 to ponad 16-minutowy utwór tytułowy, niesławny, pełen orgazmów groove Summer i producenta Giorgio Moroder, który wyznaczył hedonistyczny ton drugiej połowy lat 70. Jest bardziej elegancki i wolniejszy niż szybkie robotyczne groove'y, z których później duet stał się znany, ale jego maksymalistyczny zakres, nie wspominając o instrumentalnych rozbiciach oraz uprzywilejowaniu jawnej seksualności i powtarzalności, były imponująco przyszłościowe.

Gloria Gaynor: Never Can Say Goodbye

Gloria Gaynor to nie tylko „I Will Survive” (chociaż jest to zabawny i historycznie ważny utwór). Produkując utwory soul od 1965 roku, Gaynor znalazła swoją zwycięską formułę disco na tym albumie dekadę później. Strona 1 to nieprzerwane połączenie utworów „Honey Bee”, „Never Can Say Goodbye” i „Reach Out”, zmiksowane przez Toma Moultona. Jeśli melodie Motown były znane, tempo, groove i produkcja musiały wydawać się rewolucyjne w 1975 roku. Chociaż tradycyjne struktury piosenek są nienaruszone, płynność medlies jest tak bliska, jak to możliwe, do odtworzenia transowych właściwości mieszanej muzyki klubowej.

First Choice: Delusions

Weterani z Filadelfii, First Choice mieli umiejętności, aby tworzyć całe albumy mocnych materiałów, nawet gdy zaczęli zbierać coraz więcej hitów disco. „Doctor Love” był hitem w klubach, ale „Let No Man Put Asunder” był i nadal jest prawdziwym hymnem, robiącym więcej w kierunku przewidywania muzyki house niż może jakikolwiek inny utwór. Defiant lead vocal Rochelle Fleming był dokładnie analizowany i przekształcany przez niezliczoną liczbę producentów od lat 80. Basline utworu pojawił się również w jednym z pierwszych crossoverowych hitów muzyki house, „Jack Your Body” Steve'a „Silk” Hurley'a. First Choice jest w eterze muzyki tanecznej i jeśli kiedykolwiek wychodziliście na tańce, prawdopodobnie zetknęliście się z nimi.

Change: The Glow of Love

Change, kolektyw włoskich i amerykańskich muzyków, przedstawili wokale Luthera Vandrossa zanim przeszedł na solowy karierę i stał się supergwiazdą. Zręczna gra zespołu i duch soulowy zapewniły im hity klubowe w „A Lover's Holiday” oraz radosny utwór tytułowy (który niektórzy mogą znać lepiej jako „All For You” Janet Jackson). To podnoszące na duchu disco w bardziej subtelnej i osobistej wersji niż, powiedzmy, hymn McFadden and Whitehead „Ain’t No Stoppin’ Us Now”.

Sylvester: Step II

Wydanie Sylvestera z 1978 roku połączyło twardsze, elektroniczne, bardziej „euro” nurty disco z jego dziwaczną, sanfranciskońską wrażliwością i niepokonanym falsetem. To prawdziwy przełomowy moment Sylvestera, między jego bluesowymi, rockowymi, soulowymi i komunistycznymi dniami w trupie drag, ale przed jego przejściem do Hi-NRG kilka lat później. „You Make Me Feel (Mighty Real)” i „Dance (Disco Heat)” to potężne utwory, ale druga strona albumu pokazuje zakres wokalny Sylvestera, od ballad po nisko położony funk „Was it Something That I Said”, rzadki smak dolnych rejestrów Sylvestera, który przypomina klasyk Jocelyn Brown „Somebody Else’s Guy”.

V/A: Philadelphia Classics

Wydany w 1977 roku album Philadelphia Classics kompiluje klasyczne miksowania Toma Moultona nagrań Philadelphia International Records (O'Jays, Harold Melvin & The Bluenotes, Three Degrees, itp.) na taneczne przeboje, w tym „Love Is The Message” MFSB, utwór z 1973 roku, który jest prawie zerem w punkcie wyjścia disco. Odkąd Early Young, perkusista zespołu back-upowego w wytwórni PIR, opracował swój charakterystyczny styl „cztery na cztery” (uderzając we wszystkie takty bębna z akcentem na off-beaty z talerzami), Filadelfia odegrała integralną rolę w wzroście disco. Wiele z tych klasyków z Miasta Braterskiej Miłości, które powstały jako „utwory z przesłaniem”, nadal stanowi wzór soulowej, znaczącej muzyki tanecznej.

Loleatta Holloway: Queen of the Night

Na Queen of the Night otrzymujesz głos istotnej divy disco, na szczycie swoich możliwości. Wokalne utwory Holloway zawsze były nieokiełznane, intensywne i mocno zapożyczone z gospel. Album zawiera klasyki „I May Not Be There When You Want Me” i „Catch Me On The Rebound”. Ten ostatni zawiera łatwo najlepszą przedłużoną metaforę sportową jako niewierność, jaką kiedykolwiek usłyszysz. Writing i produkcja albumu są na najwyższym poziomie, z udziałem wielkich nazwisk gatunku, takich jak Bunny Sigler, Norman Harris i Tom Moulton (a także Early Young na perkusji).

Chic: C'est Chic

Drugi album Nile'a Rodgersa i Bernarda Edwardsa jako Chic, z 1978 roku, wniósł nowy poziom wyrafinowania do imprez. Spośród trzech dużych singli „I Want Your Love” jest najbardziej bujnym i trwałym. Ale nawet w takich utworach, jak „Le Freak”, jest wystarczająco dużo genialnych momentów – zmiana między uzupełniającymi się partiami do podwajania riffów na gitarze i basie, ogromne wzniesienia produkowane przez rosnące smyczki – aby wciąż wracać.

Sister Sledge: We Are Family

Pełne hitów, to jest najsłynniejsze i najmocniejsze wydanie Sister Sledge. Jest tak wypolerowane, pełne hooków i nieskazitelnie skonstruowane jak wszystko inne, co kiedykolwiek produkowała Chic Organization. Album zaczyna się od nieodpartego, zaakceptowanego przez Willa Smitha „He's The Greatest Dancer”. Następnie pojawia się „Lost In Music”, jeden z najbardziej lirycznie doskonałych utworów o nocnym życiu („czuję się tak żywy / rzuciłem swoją robotę od 9 do 5”). Centrum albumu to oczywiście utwór tytułowy, zawsze potężna, prowadzona przez pianino celebracja siostrzeństwa, miłości i jedności. Głównym klejnotem tego albumu jest „Thinking of You”, przewiewny, midtempo utwór.

Cerrone: Supernature

Trzeci album paryskiego perkusisty/pisarza/producenta Marca Cerrone'a wprowadził sci-fi i warstwy ciężkich syntezatorów do klubów na kontynentach i stworzył jeden z najbardziej spójnych albumów w gatunku zdominowanym przez single. Emanujące, spacyjne instrumentalne utwory mieszają się z bardziej prostymi kawałkami disco, takimi jak „Give Me Love”. Utwór tytułowy, numer jeden na liście Billboard dance, był wielokrotnie aktualizowany, kowerowany i remiksowany, ale oryginalna, 9-minutowa wersja nadal brzmi niesamowicie. Fani albumu Discovery Daft Punk znajdą podobną wizję rozprzestrzenioną po rowkach tego albumu.