Obejrzyj melodie: Brian Eno: 1971-1977 - Człowiek, który spadł na Ziemię

Jeśli spojrzysz na jakąkolwiek listę najlepszych albumów z lat 70., niezależnie od tego, jaka publikacja ją sporządziła, zobaczysz odciski jednego człowieka na nieproporcjonalnie dużej liczbie wpisów. Mówimy oczywiście o Brianu Eno. Jego produkcja na albumie Low Davida Bowiego sama wystarczyłaby, by zapewnić mu miejsce w rockowym niebie, ale dodajmy do tego pracę Eno jako specjalisty od syntezatorów w Roxy Music oraz jego pozycję za stołem mikserskim dla Talking Heads i Devo (nie wspominając o jego solowych albumach i muzyce ambientowej), a zaczyna się wydawać niemożliwe, że jeden człowiek mógłby wywrzeć tak niezatarty ślad w tak krótkim czasie. Jakoś, mimo jego gigantycznej ilości wpływowej twórczości (która wciąż się gromadzi, nawiasem mówiąc), udało mu się uniknąć dokumentalnego traktowania, aż Ed Haynes swoim znakomitym Brian Eno: 1971-1977 - The Man Who Fell to Earth naprawił ten błąd zaledwie kilka lat temu.

Choć cień, który rzuca dziedzictwo Eno, może wydawać się imponująco długi, The Man Who Fell to Earth na szczęście dzieli wszystko na łatwe do przyswojenia kawałki i nigdy nie sprawia wrażenia pospiechu do kolejnej fazy kariery Eno, co jest miłe. Nie powiedziałbym, że którekolwiek z dzieł Eno jest „trudne” dla nowicjusza, ale nawet odrobinę w jego bardziej awangardowych albumach, pomocna ręka może z pewnością zapoczątkować głębsze docenienie. Film Haynesa nie jest zbyt atrakcyjny wizualnie, z estetyką, która wydaje się być zapożyczona ze starożytnych kosmitów, ale zespół osób udzielających wywiadów to klasa sama w sobie, od byłych członków zespołu i biografów do legendarnego krytyka Roberta Christgau. Co dość niezwykłe: okres czasu („1971-1977”) jest trzymany bardziej restrykcyjnie niż kiedykolwiek widziałem w dokumentach muzycznych. Praktycznie nie poświęca się czasu dzieciństwu Eno, a my zaczynamy od razu z jego glam początku z Roxy Music. Korzyścią jest to, że możemy grzebać w mniej uczęszczanych częściach kariery Eno, w tym albumach Ambient i jego okresie jako kraut-rocker. Wadą jest jednak to, że opuszczamy go, gdy przenosi się do Nowego Jorku, gdzie zrobi ogromne wrażenie jako producent i ogólny tastemaker dla sceny C.B.G.B.

Dodając do swojej pozaziemskiej aury, Eno cudownie był w stanie samodzielnie uczynić syntezatory punktem centralnym zespołu rockowego, czyniąc je wręcz modnymi, przykuwając uwagę lidera Roxy Music, Bryana Ferry'ego, w początkowych latach tej grupy. Moje zrozumienie punku było takie, że była to reakcja na napompowanie progu, i jako takie nigdy nie rozważałem możliwości odnalezienia ethosu punkowego wśród tych ścian modularnych syntezatorów, ale Eno jest wyjątkiem od reguły. Kilka lat przed tym, jak Sid Vicious zaczął grać na basie, bo po prostu tam był, Eno zrobił mniej więcej to samo z syntezatorami, omijając skostniałą drogę, która uwięziła takie grupy jak Pink Floyd. Ucząc się samodzielnie, uosabiał punkowe „Chrzanić, robię, co chcę”, jednocześnie utrzymując porównywalnie wyższy standard czystości niż nawet najświeższych wypranych Sex Pistols.

Oglądając The Man Who Fell to Earth, trudno nie odejść z głęboką świadomości, że Brian Eno był prawie dosłownie nie z tego świata. Tak, tytuł jest zapożyczony od filmu, z którego album Davida Bowiego Low wziął swoją ikoniczną okładkę, ale serio, jest nieludzkie, jak Eno potrafi postrzegać świat jako serię koncepcji, a muzyka to tylko język, za pomocą którego postanowił do nas mówić. Inni na pewno przed nim stosowali majestatyczne ramy w swoich podejściach muzycznych, ale Eno uczynił to komercyjnym hitem. Dowodem na to jest talia kart Eno, którą nazwał „Oblique Strategies” (stworzona razem z malarzem Peterem Schmidtem), świadcząca o tym, że jego środki stanowiły dla niego tak samo cel, jak jego muzyka. Pierwotny zestaw Strategii składał się ze 113 kart z wyrażeniami w stylu koanów, zaprojektowanych, aby pomóc przełamać twórczy zastój, takimi jak „Czcij swój błąd jako ukrytą intencję”, „Tylko jeden element każdego rodzaju” i (moje ulubione) „Zapytaj swoje ciało”. Gdy natrafisz na ścianę, wyciągnij jedną losowo i czerp inspirację. Koncept: skomercjalizowany!

Podczas gdy Eno włączał te bardziej abstrakcyjne idee do swojej pracy w różnym stopniu, wyniki wciąż się sprzedawały, a co jeszcze bardziej niezwykłe, nigdy nie wydawały się skompromitowane przez ich komercyjny urok. Jeden z rozmówców umieszcza czteropłytowe wydawnictwo Eno z tego okresu, Here Come the Warm Jets / Taking Tiger Mountain (By Strategy) / Another Green World / Before and After Science na tym samym piedestale, co legendarne cztery albumy Beatlesów: Help / Rubber Soul / Revolver / Sgt. Pepper, a w momencie po zakończeniu filmu trudno się z tym nie zgodzić.