Dlaczego Wybraliśmy Ten Album

VMP: Więc, jak ten album stał się albumem miesiąca w kategorii Klasyki?

Andrew Winistorfer, Classics A&R: Ten album trafił do nas w ciekawy sposób: ktoś, kogo zna [nasz CEO] Matt Fiedler, wspomniał, że odkrył ten album na Spotify - i że nigdy nie miał reedycji na winylu - i Matt przesłał go do mnie i Alexa Berensona, naszego szefa A&R. Posłuchaliśmy go i uznaliśmy, że jest super interesujący; zrobiłem trochę badań na temat historii tego albumu i pomyślałem, że to idealna reedycja w kategorii Klasyki. To 45. rocznica, to niedoceniany album od niesamowitej grupy.

Dave Brubeck i jego zespół zostali wybrani przez USA, aby być ambasadorami jazzu i podróżowali po całym świecie na początku lat 60. Nagrali serię albumów inspirowanych miejscami, które odwiedzili, więc Jazz Impressions of Japan oparty jest na ich japońskiej trasie. I to naprawdę nie jest tak, że biorą japońską muzykę, ma to raczej oddać, jak to było być w Tokio jako podróżnicy. Utwory mają przedstawiać bycie w Kioto i jak to było; wiele utworów brzmi jak bardzo ruchliwe ulice. To miał być swego rodzaju album podróżniczy. Cała ta historia była bardzo interesująca, a fakt, że ten album nie miał prawdziwej reedycji od 1980 roku, uczynił go bardzo atrakcyjnym do ponownego wydania.

Szczegóły Pakietu

Jak wszystkie albumy z serii Klasyki - czuję się jak zepsuta płyta - to 180-gramowy czarny winyl, remasterowany z taśm-matek przez Ryana Smitha z Sterling Sound. Wytłoczony przez naszych przyjaciół z Quality Record Pressings w Salina, Kansas. Notki na wkładce napisał Stephen Thomas Erlewine, który napisał dosłownie dziesiątki tysięcy recenzji na Allmusic. Jeśli odwiedzisz Allmusic... istnieje duża szansa, że to jego recenzja. Skontaktowałem się z nim i odpowiedział: 'To naprawdę interesujący album'. I tak naprawdę nie słuchał go wiele przed tym, jak do niego podszedłem, więc był naprawdę podekscytowany, aby zrobić badania. Notki na wkładce naprawdę oddają, jak popularny był Dave Brubeck i gdzie był w swojej karierze podczas tego albumu. Był rzeczywiście jednym z największych muzyków jazzowych tamtej ery; to coś, co ludzie może nie doceniają z perspektywy czasu, ale był na listach przebojów z albumami jazzowymi. Był wielką sprawą.