Radiowe rozliczenie The Weeknd

Idea „ery pop” jest zazwyczaj przypisywana kobietom gwiazdom popu i światom, które budują wokół swoich albumów promocyjnych. Weźmy na przykład Katy Perry i jej kandyzowaną erę Teenage Dream, tabloidowe szaleństwo ery reputation Taylor Swift czy różowo-zieloną apokalipsę najnowszego solowego albumu Lady Gagi Chromatica. Choć jest to bardzo zaawansowany chwyt marketingowy, te ery pomagają tworzyć postacie i krajobrazy, które wciągają słuchaczy w historię albumu znacznie głębiej niż concept album, który nie ma życia poza samą muzyką.

Dostaliśmy małe przebłyski The Weeknd jako w pełni zrealizowanej persony popowej w ciągu ponad 10-letniej kariery Abela Tesfaye. Począwszy od chłodnego R&B jego debiutanckich miksów Trilogy, muzyka The Weeknd podążała za postacią przedstawioną jako antybohater, który nadużywa narkotyków, pożądania i innych występków. Ta postać ożyła w pobitej i krwawo wspaniałej chwale podczas cyklu promocyjnego After Hours, kiedy to Tesfaye pojawiał się na wydarzeniach w nieskazitelnym czerwonym garniturze, jego twarz była surowa i zabandażowana, ale z pewnością siebie, jakby właśnie wygrał bójkę w barze.

Cała ta arogancja i dekadencka rozpusta w końcu go dopada na albumie Dawn FM. Piąty album studyjny The Weeknd rozgrywa się jak śmierć jego ego, ale kończy historię, którą słuchacze nieświadomie śledzili od jego debiutu.

Tesfaye zaczął wprowadzać ludzi w świat albumu w listopadowym wywiadzie z Billboard: „Wyobraź sobie album, jakby słuchacz był martwy,” powiedział, „I utknęli w tym stanie czyśćca, który zawsze wyobrażałem sobie jako utknięcie w korku czekając na światło na końcu tunelu. A podczas gdy jesteś uwięziony w korku, w samochodzie gra stacja radiowa, z radiowym gospodarzem prowadzącym cię ku światłu i pomagającym przejść na drugą stronę. Może to wyglądać świątecznie, może to wyglądać mrocznie, jakkolwiek chcesz to odczuć, ale to jest dla mnie Dawn.”

Znane z książki Janelle Monáe na jej progresywnej klasyce soul The Electric Lady, świat Dawn FM odbywa się na falach radiowych. Tym razem jest narratorem legendarny aktor Jim Carrey, występujący jednocześnie jako DJ radiowy i duchowy przewodnik. Postać The Weeknd odradza się na nowo na 16 utworach albumu w łuku odkupienia, który wprowadza słuchaczy w jego jądro wrażliwości i człowieczeństwa, a jednocześnie brzmi jak najpogodniejsza i najbardziej dostępna jego praca do tej pory.

Po poddaniu się swoim namiętnościom przez tak długi czas The Weeknd w końcu brzmi gotowy, by stawić im czoła. Już nie skupiając się tak bardzo na swojej postaci, Dawn FM jest zakorzenione w jego relacjach. „How Do I Make You Love Me” pogłębia jego więź z nieznanym kochankiem zamiast korzystać z picia i palenia, aby tłumić ból. To pragnienie wrażliwości jest wyraźną zmianą od lodowatej postawy jego postaci, i jest tego w pełni świadomy; „To dość nietypowe, szukać aprobaty, błagać o nią desperacko” powtarza falsetem nad impulsywnym post-disco rytmem, z przebłyskami współczesnej psychodelii, jakby M83 lub MGMT osiągnęli prawdziwą gwiazdę popu.

Na całym albumie przewija się wątek samodoskonalenia, jakby The Weeknd naprawiał wszystkie swoje wcześniejsze błędy. „Ostatnie kilka miesięcy, pracowałem nad sobą, kochanie. W moim życiu jest tyle traumy,” śpiewa w „Out of Time.” Pomimo emocji i historii odkupienia, ten album brzmi mocniej niż After Hours i nie odpuszcza. Brzmienia nostalgii lat 80-tych znów są na topie w popowych rankingach — niewątpliwie z pomocą After Hours sprzed dwóch lat, ale nie potrafię nazwać innego albumu inspirowanego latami 80-tymi, który brzmiałby dziś tak świeżo.

Gęsta linia basowa w „Sacrifice” mogłaby brzmieć jak rzadkość Daft Punk, ale z groove’owym snapem przypominającym Sylvestera. Później na albumie, syntezatory stają się tak mrożące na utworach jak „Every Angel is Terrifying” i wyróżniającym się „Less Than Zero,” że przypominają post-punkowe zespoły jak The Cure, New Order i Kraftwerk. Uchwycenie trendów online, „Out of Time” sampluje z miasta popowej legendy Tomoko Aran „Midnight Pretenders.” Pisząc album podczas pandemii, Tesfaye powiedział Billboardowi, że chciał nagrać muzykę, która „brzmiała jak wyjście na zewnątrz,” i wyprodukował pełną kolekcję hitów, które każdy może sobie wyobrazić wypełniającą spocone, wypełnione alkoholem i koksem parkiety taneczne.

Nawet na swoim piątym albumie istniało zagrożenie spadku formy pomimo nieprzeciętnego sukcesu kulturowego i komercyjnego, jaki odniósł After Hours. „Blinding Lights” właśnie otrzymało tytuł najskuteczniejszej piosenki w ponad 60-letniej historii list Billboard. Co artysta powinien osiągnąć po takim wyczynie?

Jako artysta, Tesfaye mądrze zadecydował na Dawn FM, aby nie tylko patrzeć wyżej niż swoje wcześniejsze sukcesy, ale spojrzeć do wewnątrz, znaleźć to, czego brakowało i podążać za tym, zamiast znieczulać stratę. Dzięki temu Dawn FM brzmi jak próba odkupienia swoich grzechów, zanim będzie za późno, ale jednocześnie brzmi, jakby wykonywał ciężką pracę na ścieżce ku swojemu oświeceniu.

Ostatni utwór, „Phantom Regret by Jim,” to tylko linia syntezatora, gdy Jim Carrey jako DJ zadaje pytanie centralne w podróży The Weeknd ku wewnętrznemu pokojowi: „Teraz, gdy wszystkie przyszłe plany zostały odłożone i nadszedł czas, aby spojrzeć wstecz na rzeczy, które myślałeś, że posiadasz. Czy dobrze je pamiętasz? Byłeś na haju czy tylko zjarany?”