Sylvan Esso dorastają z 'What Now'

VMP: Wydaliście swój debiutancki album zatytułowany swoim imieniem w 2014 roku. Jak szybko po tym zaczęliście pracować nad nowym materiałem?

Amelia Meath: Jak rok po rozpoczęciu naszego debiutanckiego [albumu]. Nigdy naprawdę nie wzięliśmy się na poważnie aż do stycznia 2016 roku. To wtedy zaczęliśmy pracować na poważnie.

Nick Sanborn: Jakby nie robić nic innego.

Ale wcześniej rzucaliście pomysłami?

NS: Myślę, że mieliśmy kilka piosenek, ale pisanie podczas trasy jest naprawdę trudne dla nas. Nie wiem, jak inne zespoły to robią, ale to nie ma dla mnie sensu. To jak niemożliwe osiągnięcie. Postaramy się być w tym lepsi tym razem. To zupełnie inny stan umysłu. Nie wiem, jak ktokolwiek może stworzyć jakikolwiek materiał, który można by nazwać relatywnym, będąc w trasie. Więc tak, nie za dużo. Mieliśmy kilka piosenek, ale nie za wiele. Większość z nich powstała w tym ostatnim roku.

Jest takie powiedzenie, że "masz całe życie, aby napisać swój debiut", a twój drugi album musi przyjść znacznie szybciej. Ale wy byliście zespołem tylko przez około rok, zanim wydaliście swoją pierwszą płytę. Przy większości materiału realizowanego w ciągu roku, czujesz, że rozwijasz się szybko i podążasz za impulsami?

AM: Chciałabym, żeby tak było! To byłoby fajne. Nie wydaje mi się, żeby to tak wyglądało.

NS: Dla nas to wydaje się trwać długo.

AM: Ale tak naprawdę nie trwa długo, jeśli się nad tym zastanowić.

NS: Myślę, że zawsze chcemy, aby to szło szybciej niż faktycznie idzie.

AM: Może dlatego przodujemy w szybkości.

NS: Zajmuje nam dużo czasu z...

AM/NS: [razem] wszystkim.

NS: Cieszę się, że mówisz, że to dla ciebie nie brzmi tak. Wszystko jest bardzo przemyślane. Nie mamy naprawdę żadnej formuły, wiesz? Nie możemy po prostu usiąść i stworzyć coś z niczego. Musimy naprawdę iść szukać, aby znaleźć coś, co uznajemy za dobre. Nawet wtedy, może zająć ponad rok, aby piosenka przeszła od pierwszego pomysłu do gotowego utworu. Otwarcie piosenki na tym albumie było całkowicie zrobione w jedno popołudnie, a inne piosenki, 18 miesięcy później, w końcu dowiedzieliśmy się, czego chcą być.

Jak wygląda ten dłuższy proces? Czy to jest grzebanie w tym, czy czekanie na inspirację? Czego szukacie, gdy o tym mówicie?

AM: To wszystko powyżej. Tak naprawdę wygląda to tak, że śpiewam sobie dwie linijki w kółko przez cały dzień, codziennie, aż pojawi się kolejna linia. Albo pracujemy nad energetyczną strukturą rytmu. Albo słuchamy wszystkich dźwięków basu na świecie. Albo wędrujemy z rejestratorami kasetowymi i nagrywamy wiertła w centrum Durham, Karolina Północna.

NS: Albo siadamy i słuchamy innych albumów. Myślę, że jest pewna ilość czekania na inspirację, ale większa część to umieszczanie się w pozycji, żeby coś zrobić, gdy ona się pojawi. Możesz czekać, żeby dostać się w głowę kamieniem, ale to działa znacznie lepiej, jeśli staniesz pod niestabilną górą, rozumiesz, co mam na myśli?

AM: Uwielbiam to, że celem w tym jest dostanie się w głowę kamieniem.

NS: Nadal jest wiele pracy w tym, co wydaje się tylko czekaniem. Dotykasz krawędzi swojego wszechświata, próbując czekać na coś, co w końcu się wykręci. Myślę, że to chyba najlepszy sposób, w jaki mogę to ująć.

Duża część tego albumu narodziła się z burzliwej polityki, która przeszła cały 2016 rok. Czy czuliście obowiązek jako artyści, aby zareagować?

NS: Nie jestem pewien, czy całkowicie tak. Myślę, że jeśli tworzysz muzykę, która jest szczera, nie ma sposobu, aby ta muzyka nie była odbiciem tego, kim byłeś i w czym się otaczałeś, gdy ją tworzyłeś. Kiedy więc słucham tego albumu, słyszę niepokój, który miałem i myślę, że Amelia miała w roku, w którym go tworzyliśmy. To miało związek z wieloma rzeczami, w tym z tym, że nasz kraj palił się wokół nas. Ale to po prostu rodzaj albumu o dorastaniu i uświadamianiu sobie, że nic tak naprawdę się nie kończy i że żadna walka nigdy się nie kończy. Żaden sukces cię nie uratuje. Myślę, że to naprawdę to, co słyszę. Kiedy nazwaliśmy [What Now], co zrobiliśmy po wyborach, to była dlatego, że naprawdę wydawało się to podkreśleniem na naprawdę smutnym i depresyjnym punkcie tej lekcji, do której wydawało się, że ciągle wracamy.

Na albumie zdecydowanie wyczuwalna jest samoświadomość. Rozpoznajecie problemy od razu. Czy zawsze czuliście się komfortowo, nazywając rzeczy po imieniu w swojej muzyce?

AM: Myślę, że szczerość jest najważniejszą polityką. To prawdopodobnie moja ulubiona rzecz, której nauczyła mnie mam. Kamień węgielny komunikacji to bycie otwartym i szczerym, a o to chodzi w byciu w zespole.

NS: Tak, muzyka to mam nadzieję najwyższa, najbardziej natychmiastowa forma komunikacji.

AM: Szczególnie pop muzyka, która jest destylowana, więc zostaje w twojej głowie. A jeśli nadajesz jej znaczenie, to wygrywasz [śmieje się].

NS: Zawsze było dla nas ogromną sprawą robić pop muzykę, która nie upraszcza tego, jak skomplikowane jest bycie człowiekiem. Wolelibyśmy podkreślać to niż udawać, że to nie istnieje, jak wiele innych albumów, których słuchamy. Zatem dualność każdej sytuacji, w której się znajdujesz, zawsze będzie bardziej interesująca niż przyjęcie twardego, czarno-białego stanowiska w jakiejkolwiek kwestii.

AM: Ile piosenek opowiada o tym, "Zerwałeś ze mną, a ja jestem FANTASTYCZNA i TY jesteś dupkiem." Co jest jak, to nie jest prawda. To najtrudniejsza część zerwania, że musisz spojrzeć na siebie w twarz i powiedzieć, "oh... prawdopodobnie zrobiłem te rzeczy."

NS: "...Zobaczmy, co się stanie, gdy przestaniemy być uprzejmi i zaczniemy być PRAWDA.

Krzywa albumu wydaje się bardzo zamierzona, sposób, w jaki płynnie wchodzi i buduje się w miarę rozwoju. Czy to było coś, nad czym myśleliście?

AM: Tak. Od samego początku. Wciąż piszemy albumy. Za każdym razem, gdy pisaliśmy nową piosenkę, staraliśmy się pomyśleć o jej umiejscowieniu na albumie. Nie wiem, czy to umierająca [idea] czy nie. Tak bardzo o tym myślę i zastanawiam się, czy to będzie jak pisanka dla ludzi. Jak, czy to będzie jak pisanka dla 19-latków, którzy mówią: "Kocham słuchać tego albumu w trybie losowym!" A potem nagle słuchają go w kolejności.

NS: Myślimy o tym aż do stron [albumu] i emocjonalnej krzywej. Naszym celem w obu tych albumach było stworzyć albumy, w których każda piosenka może istnieć całkowicie samodzielnie, ale ma znacznie większy sens w kontekście albumu i miejsca, w którym się znajduje. To zawsze jest celem.

Jaki był główny łuk lub narracja, którą próbowaliście przekazać?

AM: Na albumie jest kilka różnych łuków. Wiele z tego ma związek z tym, jak ludzie powoli znikają w technologii. Wiele z tego ma związek z tym, jak tworzymy nasze osobowości z mediów.

NS: I uświadamiając sobie, że to nie jest nowe zjawisko... Ogólnie, to album, który napisaliśmy, czując, że robimy krok w dorastaniu. Kiedy myślisz, że dorastasz, rozglądasz się dookoła i zazwyczaj jest to połączenie niepokoju i spokoju. Starasz się pomóc swojej zdolności do patrzenia w przyszłość, patrząc wstecz i na swoją teraźniejszość. To słyszę, gdy słucham albumu. Ta historia i ten rok rozwijający się. Nawet od samego początku chcieliśmy, aby wydawało się jak naturalna następna rzecz, która wydarzyłaby się po ostatniej piosence na naszym pierwszym albumie. Ta piosenka ("Come Down") była rodzajem abstrakcyjnej kołysanki i myślę, że chcieliśmy czegoś, co czuło się jak budzenie się w nowy dzień. Że rzeczy były inne i rzeczy się rozwinęły, ale niezaprzeczalnie to uczucie kwitnienia i wychodzenia z marzenia. To głównie to – robienie bilansu naszego życia w tym naprawdę dziwnym momencie w historii.

Patrząc na niektóre z wyborów produkcyjnych, które dokonaliście. Wprowadziliście akustyczną gitarę w piosenkach takich jak "The Glow" i "Sound". Wiem, że macie też trochę doświadczenia w tym gatunku. Co skłoniło was do wprowadzenia tego elementu?

NS: Kiedy piosenki wydają się bardziej oparte na nostalgii i wspomnieniach, naturalnie skłaniam się ku bardziej akustycznym dźwiękom. Myślę, że akustyczne gitary, grane w określony sposób, brzmią dla mnie naprawdę intymnie. Przypominają mi moje dzieciństwo i czuję się przy nich naprawdę bezpiecznie. To jak kołdra. Więc myślę, że nadają to emocjonalne uczucie do czegokolwiek, na czym je położysz... Słuchasz piosenki i fragmentów piosenki, które są po prostu częściami – nie są koniecznie związane z instrumentem, a potem zaczynasz myśleć sobie: "Jak możemy zaprezentować te części z instrumentacją lub produkcją, które mają największy sens dla tej piosenki i tej wiadomości i tego momentu?" Następnie w pełni zaczynasz próbować odpowiadać na te pytania najlepiej jak potrafisz i starać się, aby wybory instrumentacyjne były pełne znaczenia, jak wybory tekstowe.

Gdy po raz pierwszy usłyszałem "The Glow" po raz pierwszy, dla mnie brzmiało to jak komputer próbujący grać na gitarze. Czy to coś, do czego dążyliście?

NS: Lubię takie rzeczy, gdzie czujesz, że człowiek i maszyna nie walczą ze sobą, ale mają tę wypełnioną tarciem rozmowę. Myślę, że to naprawdę interesujące. Szczególnie na naszym albumie, gdzie dużo rozmawialiśmy o naszym związku z maszynami i jak ich używamy, żeby być różnymi wersjami siebie, myślę, że przeniesienie tej rozmowy do produkcji to dobry krok. Dlaczego mielibyśmy tego nie zrobić?