Compton's New Hero Debuts At #1

Dla każdego początkującego dodatku do linii rapowych supergwiazd Compton, ich narracja rzadko unika nieszczęśliwych warunków i pechowych okoliczności. Podczas gdy Roddy Ricch budował swoją własną falę pod koniec dekady, jego natychmiastowa obecność w „Racks in the Middle” - ostatnim singlu Nipsey Hussle przed jego morderstwem w zeszłym roku - niewątpliwie przyczyniła się do umocnienia sławy Riccha. Gdzie śmierć pozostaje ostatecznym wzmocnieniem profilu, bliskość do niej stanowi obosieczny miecz. Roddy Ricch dostrajał swoją melodię, by tańczyć w tej bliskości; jego Compton jest dobrze znane, ale jego przekonanie i wszechstronność były kluczowe w zdobywaniu ulic i list przebojów. Teraz nadchodzi Please Excuse Me for Being Antisocial, debiut Roddy'ego na #1 Billboardu z pełnym pakietem: producenci wysokiej klasy, gościnne występy supergwiazd i wyważona równowaga między budowaniem świata a zadowalaniem tłumów.

Kiedy Antisocial koncentruje się na tym drugim, Roddy z łatwością potwierdza swój wpływ. Jest tu wiele rozważań: album unika terytorium pełnowymiarowej koncepcji, utrzymując stawkę na tyle niską, by Roddy mógł przemieszczać się przez skuteczne standardy trapu. Jest wystarczająco czytelny, by zadowolić każdego okazjonalnego słuchacza; to powiedziawszy, Roddy często balansuje na granicy oszałamiającej, nie ma zbyt wielkich dźwięków dla jego energii. Zostawił długi ślad singli, aby to udowodnić, ale nie pozwala sobie zmarnować czy sprzedać tanio swojego momentu tutaj. „The Box” w połączeniu z „Start Wit Me” wspomagany przez Gunna pozostaje jednym z najbardziej ekscytujących duetów w ostatniej pamięci, Roddy poruszający się w swoim zakresie, jakby tytuł już był na jego pasie. Nieustannie mówi i śpiewa z serca, nawet gdy skłania się ku zarezerwowanej serenadzie. Każdy występ też utrzymuje tę energię, od niezręczności Lil Durka w „Moonwalkin” po charakterystyczną bezczelność Meek Milla w „PETA”. Roddy nadal stawia na to, że słuchacz pójdzie za nim wszędzie, nawet gdy trafiamy na miejsce, które już widzieliśmy.

Niestety, znajomość okazuje się największym mankamentem albumu: choć talent Roddy’ego pozostaje niezaprzeczalny, nie jest wykorzystywany w nowy ani wyzwaniejący sposób. Skoncentrowane wykonanie (i czas trwania) rekompensuje brak narracji - na szczęście nie jest to album dla samego streamingowego celu - ale Antisocial rejestruje się bardziej jako dowód koncepcji umiejętności Roddy’ego przy minimalnym czasie na kanałowanie jego emocjonalnej rezonansji w bardziej świadome budowanie świata. „War Baby” ucieleśnia to, co się dzieje, gdy Roddy dostaje taką szansę: intensywny, szczegółowy, wykorzystujący chór z mocą nad kliszą. Dzieli się łupami swojego zwycięstwa, oferując frazę swojego przetrwania. „Prayers to the Trap God” zbliża się do tego poziomu wykonania, Roddy opisując historię swojej rodziny z ulicami, wpadając w paranoję, oferując widok z poziomu ziemi na chwilach przed nalotem. Poza garścią cięć na albumie, jest niewiele głębi, do której można się przywiązać.

To wybaczalny błąd, a może i byłby, gdyby Roddy nie spędzał większości Antisocial brzmieniem jak wierna kopia swoich wpływów. W tej zupie jest za dużo Future i Thuga. Roddy powoływał się na obu jako główne źródła inspiracji w swoim procesie, ale wygląda na to, że przełącza się między ich naśladowaniem, wykorzystując swój wokalny ton i kadencje przez cały album. Kilka razy sprawdzałem telefon w poszukiwaniu „niespodzianki gościnki”, tylko po to, by być rozczarowanym, jak mocno Roddy pochyla się w linię Atlanty, kiedy może wyróżniać się na swoje własne zasługi. Najlepsze piosenki Roddy’ego Riccha brzmią jak Roddy Ricch, na tym albumie i w jego katalogu. Jest nieustraszonym songwriterem z pasją obecności i zakresem, aby zrobić wszystko. Jest fascynujący w swoim najbardziej nieokiełznanym stanie, i empatyczny w sposób, w jaki ulice za granicą mogą cieszyć się z jego triumfów. Ale Antisocial wciąż potrafi wydawać się nieco odległy, choć Roddy oferuje nam nieco więcej w tym obrazie. Wyobraź sobie, co zrobiłby z płótnem godnym jego ducha i z naciągiem do innowacji poza jego wpływami; obydwa są niezbędne, aby pozostać wszechobecnym po tym momencie.