The Rising Voice Of Asian-American Women In Indie Rock

Chociaż rzadko explicite polityczni, artyści ci w swoich wydaniach z 2016 roku rewolucyjnie ujawniają ukryte lęki doświadczenia azjatycko-amerykańskiego – alienację, samotność, nieustanne zmagania z tożsamością. Pomimo różnic stylistycznych, ich liryka charakteryzuje się wspólną gotowością do ukazania widzom podatności na zranienie, czego często doświadczają pod presją udawania, że wszystko jest w porządku; taka emocjonalna szczerość wydaje się radykalna.

Na przykład „Your Best American Girl” Mitski, druzgocący szczyt jej albumu z 2016 roku Puberty 2, to piosenka, która prześladowała mnie od pierwszego przesłuchania. Już od jej początkowych mruknięć „Jesteś słońcem, nigdy nie widziałeś nocy... no cóż, ja nie jestem księżycem / nie jestem nawet gwiazdą”, widzimy dystans między nią a kochankiem, „całkowicie amerykańskim chłopcem”, w kosmicznych warunkach. Rozbierając piosenkę na Song Exploder, Mitski wyjaśniła: „Zawsze chcesz tego, czego nie możesz mieć, a ten całkowicie amerykański motyw, od dnia mojego urodzenia, nigdy nie mogłam wejść do tego świata. Ta całkowicie amerykańska biała kultura to coś, co jest dziedziczone, a nie osiągane.” Jako azjatycko-amerykańska dziewczyna, która przyznaje, że wciąż dojrzewa i potyka się w romansach w dążeniu do uznania przez tę kulturę, doskonale znam to uczucie – to poszukiwanie przynależności, które zawsze wydaje się być poza zasięgiem. To przytłaczający strach, że nigdy nie będziesz wystarczająco dobry.

To, co mnie porusza w „American”, to fakt, że miała to być piosenka miłosna, wyznanie całkowitego zauroczenia kimś, wiedząc, że nigdy naprawdę nie będzie twój, a nie świadoma próba „wejścia w biały świat rocka indie”. To surowo-niezwięzłe szczerość sprawia, że piosenka rezonuje jeszcze mocniej. I mimo to zgrabnie wykorzystuje język dźwięku wspomnianego świata z wielkim efektem – melodia jest napędzana akordami mocy, a warstwa silnego zniekształcenia włącza się wraz z ścianą gitar przynoszącą ten oszałamiająco katartyczny refren: „Twoja matka nie aprobowałaby tego, jak mnie wychowała moja matka, ale ja to robię, myślę, że tak.”

Podobnie, na swoim najnowszym albumie, A Man Alive, Thao Nguyen z intelektem wykorzystuje niektóre z nerwowych, frenetycznych dysonansów i elektronicznych warknięć, które charakteryzowały najlepszy i najbardziej niespokojny rock z końcówki lat 90., w tej samej linii co OK Computer Radiohead i Emergency and I The Dismemberment Plan. Ale gdzie te albumy opisywały bardziej ogólny lęk na początku epoki informacyjnej, Nguyen rezygnuje z ich teatralnych riffów, aby stworzyć bardziej intymny i kontrolowany chaos – znaczna część albumu to apostrofa do jej nieobecnego, oddzielonego ojca. Spotykamy go w otwieraczu „Astonished Man”, utworze przerywanym skocznymi syntezatorami i pociętymi wokalami, którego refren przyznaje: „Nie szukasz mnie, ale ja będę szukać ciebie bez żadnego życzenia zobaczenia kogokolwiek nowego.” Lenistwa powracające „Guts”, wolny numer w połowie albumu, żałośnie powtarza: „Wiesz, że jestem tak łatwa do znalezienia, nie przyjdziesz po swoją dziewczynę”, ale to nieco nietypowa ballada – kończy się na Nguyen trzymającej wysokie E, które po dwudziestu sekundach zmienia się w napięty gitarowy slajd z pedałem.

Sprytne, szybkie słowne gry Nguyen sprawiają, że album wydaje się tak energetyczny, jak i wrażliwy. Żaden utwór nie pokazuje tego lepiej niż szalony „Meticulous Bird” – Nguyen, na wojennej ścieżce, opisując związek pełen przemocy, ostro wypluwa linijki takie jak: „Znam naukę o fikcji, o przekonaniu zabójców” i „Miałeś romans z odwagą, przemocą do przysięgi”. Kiedy śpiewa: „Znajduję miejsce zbrodni, zabieram swoje ciało z powrotem”, jest to triumfalne potwierdzenie osobowości – które nabiera nowego wymiaru w czasach, gdy kobiece ciała są nieustannie pozbawiane autonomii, zarówno na poziomie indywidualnym, jak i narodowym, a oczekiwanie, że Azjatki będą uległe i posłuszne.

Pasywujący pop Psychopomp japońskiego śniadania jest podobnie naznaczony bezwstydnymi eksploracjami zarówno rozpaczy, jak i pragnienia. Wiele wyznajacych lirycznych tekstów Michelle Zauner, jak Nguyen, napędzane jest przez straconego rodzica – w tym przypadku przez matkę Zauner, która zmarła na raka. W wznoszącej się, shoegazowej „In Heaven” opisuje, jak najbardziej prozaiczne części straty mogą być najbardziej druzgocące – w otwierających liniach śpiewa: „Pies jest zdezorientowany, cały dzień chodzi w kółko, wącha twój pusty pokój”. Zauner opisuje siebie jako „pustą cholerną dziurę” z słodyczą, która wydaje się być niezgodna z nastrojowym pytaniem o wiarę. Kiedy przechodzi w powtarzający się refren „How do you believe in heaven?/like you believe in me?”, jest to zarówno łamiące serce, jak i zachwycające – jej głos, pytając to pytanie, odczuwa ulgi, mimo że nigdy nie dostajemy odpowiedzi.

Podobnie jak Puberty 2 i A Man Alive, Psychopomp uchwycają zarówno opustoszałe doły, jak i maniakalne wzloty bycia rozkojarzonym młodzieżą. Jednym z tych wzlotów, jakim jest przelotna „Everybody Wants to Love You”, jest wciągający earworm, który przeskakuje od jednonocnej przygody do domowego życia bez wahania. Zachwycona i bezwstydnie bezpośrednia Zauner pyta swojego partnera pytania takie jak: „Czy mogę dostać twój numer?/Czy mogę cię zabrać do łóżka?/Kiedy obudzimy się rano, czy dasz mi dużo głowy?” Jej radość sprawia, że nawet najbardziej rutynowe mechanizmy romansu stają się czarujące, kontynuując pytanie: „Czy pożyczysz mi swoją szczoteczkę do zębów?/Czy zrobisz mi śniadanie do łóżka?/Poprosisz mnie o rękę, a potem znów zrobisz mi śniadanie.” Kiedy piosenka wybucha w swoje lekkie, lśniące chórki, z dodatkowymi wokalami Sama Cook-Parrotta (z Radiator Hospital), wydaje się to jak najlepszy rodzaj snu.

Pomimo różnych dźwięków i tematów, wszystkie trzy kobiety stworzyły dźwięki, które poszerzyły emocjonalne spektrum rocka alternatywnego i popu – a chociaż to może nie mieć znaczenia dla niektórych, reprezentacja ich muzyki ma dla mnie ogromne znaczenie. W ich bezwzględnej konfrontacji z depresją, traumą i seksualnością – tematami, które są niekwestionowaną rzeczywistością dziewczęcej azjatycko-amerykańskiej codzienności, a które wciąż często pozostają tabu do omówienia – Puberty 2, A Man Alive i Psychopomp były formującymi albumami ostatniego roku mojego życia. Rozbierają niekwestionowaną konwencję, że „autentyczna” muzyka indie jest wyłącznie domeną biała, męska melancholia z przedmieść. Już czas, aby reszta świata to zaczęła zauważać.