Mass Effect: Gramofony i użycie wagi

Co przez to rozumiem? Istnieją bowiem osobne obliczenia dotyczące masy gramofonu. Pierwsze to ile waży, kropka. Drugie to ilość tej masy skoncentrowanej w talerzu. Aby dać wyobrażenie o zróżnicowaniu w tej kwestii, za prawie dokładnie te same pieniądze można kupić Pro-Ject RPM 10 lub Funk Firm Vector V. Oba obracają płyty z prędkością 33 lub 45 rpm napędzane paskiem i oba są wysoko ocenianymi urządzeniami, ale przy wadze nieco poniżej 50 funtów (bez ogromnej podstawy), Pro-Ject waży ponad pięć razy więcej niż Funk. To nie jest rodzaj różnorodności, którą można wyjaśnić przypadkowym podejmowaniem decyzji, więc co się dzieje?

Te modele są skrajnymi przykładami sporu, który trwa od wielu lat. Spór dotyczy najlepszych sposobów na zapewnienie stabilności tonu i niskiego poziomu szumu w gramofonie napędzanym paskiem (bezpośrednie napędy to trochę inna sprawa). Znaczna część tej różnorodności koncentruje się na talerzu gramofonu. Pro-Ject—and niezliczone inne marki—uważa, że cięższy talerz jest bardziej pożądany dla stabilności prędkości. Gdy talerz osiąga odpowiednią prędkość, występuje pewien efekt „koła zamachowego”, co oznacza, że silnik przechodzi w tryb regulacji prędkości zamiast ciągłego przyspieszania.

To jest anatemą dla Funk i wielu innych firm. Twierdzą oni, że taki proces zachęca talerz do obracania się wokół żądanej prędkości, a nie dokładnie z żądaną prędkością. Lekki talerz można bezpośrednio sparować i kontrolować przez silnik, co oznacza, że będzie obracać się dokładnie z prędkością, którą mu zadamy. Ciężka szkoła kontrargumentuje, że taki układ sprawia, że talerz jest bardziej podatny na zakłócenia ze strony silnika—czemu lekka szkoła projektowania przeciwdziała, zapewniając, że pasek nie działa bezpośrednio na talerz.

A co z hałasem? Zwolennicy ciężkich talerzy (jeśli szukaliście nazwy dla zespołu—to proszę bardzo) twierdzą, że grubszy talerz o większej masie jest mniej skłonny do przenoszenia jakiegokolwiek szumu z łożyska. Entuzjaści lekkich talerzy kontrują, że mniejsze i lżejsze talerze nie potrzebują tak masywnego łożyska, które z kolei może być mniejsze i bardziej efektywne. Materiały używane do lekkich talerzy to często tworzywa sztuczne z rodziny akrylowo/Delrin/POM, które mają tę zaletę, że rezonują z tą samą częstotliwością co winylowa płyta, co oznacza, że jeśli łożysko, na którym się obraca, jest naprawdę ciche, kombinacja ta powinna być całkowicie samowystarczalna pod względem poziomu szumów. Oczywiście, jeśli zrobisz ogromny talerz z aluminium 6061, jego właściwości rezonansowe będą daleko poza zakresem dźwięku, więc istnieje więcej niż jeden sposób na rozwiązanie tego konkretnego problemu.

Gdzie sprawy stają się nieco bardziej skomplikowane, to że można znaleźć lekkie talerze na ciężkich chassis i ciężkie talerze na lekkich chassis oraz „pełnych ciężkich” gramofonów. Argument w obu przypadkach polega na tym, że jest pewien stopień izolacji wynikający z całkowitej masy gramofonu. Bardziej powszechne jest znaleźć lekkie talerze na cięższych chassis, ale oba typy są wystarczająco liczne. Równie rzadko zdarzają się firmy takie jak Funk, które starają się stworzyć ekstremalnie lekkie gramofony, które łączą lekkie talerze z równie lekkimi chassis typu „plinth”. Te bardzo lekkie projekty są prawie całkowicie zależne od zewnętrznej izolacji—czy to platformy, czy (jeszcze bardziej efektywnej) półki ściennej. Bez takiej rzeczy te lekkie konstrukcje mogą być bardzo podatne na zakłócenia z zewnątrz.

Dlaczego więc firma miałaby się kłopotać z takim stylem projektowania wiedząc, że wynikowy projekt zależy od prawidłowego ustawienia, aby brzmiał najlepiej? Powód jest taki, że wydajność lekkich gramofonów jest często zupełnie inna niż ich cięższych odpowiedników i w zależności od Twoich subiektywnych preferencji, może się okazać, że nic innego nie będzie wystarczające. W ich wydajności jest natychmiastowość, którą trudniej jest odtworzyć w cięższych gramofonach. Ich obsługa dynamicznych fragmentów jest wolna od jakiegokolwiek poczucia opóźnienia czy zawieszania, co może sprawiać, że słuchanie jest bardziej ekscytujące.

Co jest godne uwagi w tym wszystkim, to że w absolutnym sensie, prawie wszystkie przystępne gramofony są zwolennikami lekkiej szkoły projektowania—jak można się domyślić, wykonanie bardzo dużego i ciężkiego talerza oraz chassis jest fizycznie kosztowne—a to może mieć pewne interesujące efekty na dźwięk, którego oczekujemy od naszych płyt. Kilku osób, z którymi rozmawiałem przez lata, stwierdziło, że gdy przeszli na droższe i cięższe konstrukcje, cieszyli się z dodatkowego rozszerzenia niskich częstotliwości, przestrzeni i ogólnej równowagi, ale brakowało im pewnej spontaniczności lżejszych modeli, które zastąpili. Aby tego uniknąć, producenci podjęli znaczne wysiłki, aby ciężkie konstrukcje brzmiały bardziej jak ich lżejsze odpowiedniki—nie tracąc przy tym żadnych zalet masy—ale dla niektórych firm, ich wysiłki są całkowicie skierowane na wydobycie większej wydajności z lekkiej konstrukcji.

Gdzie Cię to zostawia? Może nie wydawać się to całkowicie oczywiste, patrząc na gramofony, że waga konstrukcji (i gdzie ta waga jest rozmieszczona) będzie miała wpływ na dźwięk, który produkuje, ale jest to coś do rozważenia. Marki takie jak Rega, Funk i Roksan projektują gramofony zgodnie z zasadami ograniczonej masy i jeśli podoba Ci się, jak tworzą muzykę, może się okazać, że nic innego nie będzie wystarczające. Również, jeśli podoba Ci się bardziej potężne i wyrafinowane brzmienie wynikające z trochę większej wagi, Pro-ject, Avid i praktycznie wszystko z Niemiec będzie bardziej w Twoim stylu. Czasami większe nie zawsze jest lepsze, ale dla innych liczy się rozmiar. Znajdź to, co działa dla Ciebie i istnieją doskonałe projekty w obu kategoriach, które czekają na odsłuchanie.