Little Simz Remains In Control Of Her Own Narrative On 'GREY Area'

Dzięki obfitemu dorobkowi sięgającemu lat młodzieńczych, Simbi Ajikawo (znana jako Little Simz) wypracowała sobie unikalne miejsce w hip-hopie, konsekwentnie rozwijając swoją nieskończoną kreatywność, wspartą silnym zaangażowaniem w niezależność. Przeszła przez festiwale – i zorganizowała dwa własne – oraz odbyła kilka lat intensywnych tras koncertowych, gdzie największy sukces odniosła jako support dla Gorillaz po występie w „Garage Palace” z deluxe edition Humanz. Jak wiele kobiet-raperów jej kalibru, osiągnęła sławę w rodzinnym Londynie i całym UK, będąc jednocześnie pomijana w głównym nurcie, mimo intensywnego tempa wydawania wysokiej jakości materiałów. Przy wszystkich swoich podróżach i przedsięwzięciach, pozostaje twardo w kontroli nad swoją narracją, ale gra – i praca – pozostają te same: walka. (Więcej na temat tego, jak Simz radzi sobie z podziałem płci w swojej branży, zapraszamy do naszego wywiadu z 2017 roku).

To zmęczona narracja, a Little Simz jest wyraźnie zmęczona. Dwa lata po albumie Stillness in Wonderland — koncepcyjnym albumie dotyczącym marzeń, wizji i białych królików — GREY Area Simz nie jest nagłym zwrotem o 180 stopni od jej wcześniejszych prac, lecz pełnym realizacją wszystkich posiadanych talentów z naciskiem na podniesienie ich na wyższy poziom. Na jej języku pojawia się nowy grymas, inny ciężar ciążący na sercu, odkąd Wonderland się zamknął; wyraźnie, jej podróże życiowe znalazły nowe miejsce w tych słowach, wystawionych na pokaz światu. Z jej długoletnim przyjacielem Inflo za produkcją, muzyka wchodzi na orbitę z surową instrumentalnością, która omija standardy branży, wnosząc jednocześnie olśniewające nowe światło do zawsze elektrycznej obecności Simz. Inflo intuicyjnie wzmaga napięcie i przechodzi w falisty teren na każdym zakręcie, idealnie wpisując się w to, jak Simz buduje swoje dźwiękowe wszechświaty. Otwierające dwa utwory „Offence” i „Boss” demonstrują Simz jako weterana, którym jest, przechadzającą się z pewnością po perkusji, rozsypując swoje osiągnięcia i wytrwałość jakby to były oczywistości. Jest jakby na granicy gotowa wypluć swoich wrogów, określając ton utworu, który prowadzi refleksyjnie przez próby i wyznania.

Simz zawsze balansowała na tej delikatnej linii ze swoimi najlepszymi współczesnymi, ale objawienia na GREY Area uderzają odmiennie, skalując wyobraźnię na rzecz stawienia czoła rzeczywistości prosto w oczy. Poza samym wykonaniem, elastyczność Simz w jej nastrojach nadal wyróżnia ją z tłumu. Kiedy jej teksty zaczynają wędrować ku znajomemu, nagradza nas, gdy widzimy ją idącą w kierunku swoich niepewności, aby uporządkować swój bałagan przecież pieśnią, nie martwiąc się o to, czy znajdzie odpowiedź. Pozostaje jednym z najbardziej niezawodnych narratorów w grze: starzejemy się z nią, rośniemy z nią, potykamy się przez ból i złamane serce. Jest zainspirowana i wyczerpana: przez próby bycia czarnoskórą kobietą, przez tracenie przyjaciół w wyniku przemocy, przez byłego, który zapłodnił inną kobietę, przez uwodzącą branżę zawsze czającą się, by zatrzymać jej twórczą wolność, odmawiając jednak uznania jej wysiłków. Dobrze radzi sobie jako stary mistrz mając 25 lat, wspominając z czułością bieganie po osiedlu jako nastolatka, próbując ujarzmić swoje marzenia do rzeczywistości. Jeśli GREY Area oferuje smak rzeczywistości Simz, jaką teraz przechodzi, z pewnością potwierdza ona urok opowiadania swojej historii i odchodzenia w momencie, kiedy czekamy na kolejny rozdział.