Lil Wayne, Payroll Giovanni, JPEGMAFIA And The Best Rap Of January

Payroll Giovanni & Cardo: Big Bossin Vol. 2

W ciągu następnych osiemnastu miesięcy Cardo prawdopodobnie stanie się jednym z największych producentów hip-hopu; niezależnie od miejsca na liście Billboard, wydaje się mało prawdopodobne, aby znalazł lepszego kreatywnego partnera niż raper z Detroit, Payroll Giovanni. Druga część serii Big Bossin jest bogata i ciepła, niezmiennie szorstka, ale na tyle gładka, żeby można jej było słuchać w kościelnych butach. Cardo, który pochodzi z Dallas, przemyca muzyczne dziedzictwa rapu z L.A. i Bay Area przez rodzime Texas. Payroll przedstawia przerażające sceny nielegalnych gospodarek i ucieka, jakby nic się nie stało.

Scallops Hotel: Sovereign Nose of Your Arrogant Face

W zeszłym roku album Rory'ego Ferreiry who told you to think??!!?!?!?!, wydany pod bardziej rozpoznawalnym pseudonimem milo, argumentował za sztuką jako czymś ręcznie robionym i używanym z groźbą. Sovereign Nose of Your Arrogant Face zachowuje tę etykę, ale używa jej w lżejszy sposób, odtwarzając zadowalająco jak serię dystrakcji i odciągnięć uwagi. Od swojego przełomu na początku tej dekady, Ferreira stale się poprawiał, pisząc coraz bliżej sedna. Arrogant Face to jego najpotężniejsze dzieło do tej pory, luźne, ale celne, gładkie i pewne siebie. Gdy eksploduje beztroski ton na zamykającym utworze „Sedans”, to jedno z najbardziej satysfakcjonujących zakończeń w niedawnej pamięci rapu.

JPEGMAFIA: Veteran

Podobnie jak milo, JPEGMAFIA to ktoś, kto swoje wypady na obrzeża gatunku czyni bardziej intrygującymi dzięki opanowaniu jego podstawowych zasad. Nowojorski rodak, który wszedł do awangardowych kręgów podczas pobytu w Baltimore, jest prowokatorem mogącym trzymać się w najwścieklejszych wątkach na 4chan, ale tytuły jak „Libtard Anthem” i „I Cannot Fucking Wait Until Morrissey Dies” jedynie domyślają się, jak inteligentnie chaotyczny jest Veteran. Istnieje pół tuzina stylizacyjnych nici wartych rozplątania, ale nic, co mogę powiedzieć w tym miejscu, nie jest tak ważne jak ta rozmowa JPEG, którą przeprowadził z Willie D dla Baltimore City Pages (RIP).

Maxo Kream: Punken

Maxo Kream nie pasuje do zewnętrznego wyobrażenia o rapie z Houston: czasami odchodzi daleko od tropów popularnych podczas przejęcia miasta w połowie lat 2000., ale nie jest dokładnie klasycznym kontrastem. Na Punken, widocznym postępie od jego przełomowego Maxo 187, płynnie przechodzi przez różne style muzyczne - od niskoprofilowego sygnału Nextel w „Love Drugs”, po elektro-pułapkę z 2010 roku w „Hobbies”. Ale centralnym punktem jest zadziwiające „Grannies”, ciasno ułożony ciąg rodzinnych niepowodzeń rozwinięty i skompresowany w żwawe ćwiczenie pisarskie.

Migos: Culture II

Culture II mogłaby być przycięta, oczywiście, ale Migos są po prostu radością do słuchania w pracy: ich interakcje są zabawne i swobodne, ale rymy są nieustannie atletyczne. Brzmi to dziwnie, ale grupa, która stała się stałym elementem kanałów plotkarskich celebrytów, ale wiele z tego, ponad stu minutowego, nagrania wydaje się nieprzesadne, a niektóre z jego najdziwniejszych momentów - jak zakończenie „Emoji a Chain” - są najwięcej hipnotyzujące. Takeoff nadal udowadnia, że jest jednym z najspokojniejszych rąk w hip-hopie.

Bbymutha: Muthaz Day 2

Bbymutha to raperka z Chattanooga, której zdjęcie profilowe na Soundcloudzie to Joel Osteen, a jej dzieci przerywają jej nagrania. Technicznie akrobacyjna i nieustannie zabawna do łez - działając poza niemal całą infrastrukturą przemysłu muzycznego - jej muzyka zaczęła zdobywać szerszą publiczność w zeszłym roku (szczególnie: „Roses” i „Rules”). Jej nowe EP, Muthaz Day 2, jest kąśliwe, taneczne i pełne osobowości.

Lil Wayne: Dedication 6: Reloaded

Od czasu swojej ośmiomiesięcznej odsiadki na Rikers Island w 2010 roku, wydaje się, że Lil Wayne ma tylko jedną nogę w przemysł muzyczny, wciąż opłacalny, ale nie dominujący siłą jak kiedyś. To może się zmieniać, ponieważ w ciągu ostatnich kilku lat, wydawało się, że wraca do muzyki z zapałem, który zniknął po trzecim Carter (lub No Ceilings, jeśli jesteśmy hojni). Rozszerzenie niedawno wydanego Dedication 6 nie jest dużym dodatkiem do jego katalogu, ale to fascynująca rozgrzewka: zobacz szczególnie „Bloody Mary”, gdzie on i Juelz Santana rozrywa na strzępy remake „Hail Mary” od Tupa.

Evidence: Weather Or Not

Evidence wypracował sobie świetną karierę po Dilated Peoples. (No, po-ish Dilated Peoples: grupa wydała album w 2014 roku na Rhymesayers, przybranym domu Evidence'a.) Weather Or Not to nie reinwencja, raczej fajny, kompetentny dzień w biurze, odpowiednio rzemieślniczy. Alchemist kontynuuje swoją serię jako jeden z najprolific dynamicznych producentów rapu; możesz usłyszeć Slug'a wypluwającego rzeczy jak „Chcę wiedzy o sobie / i o wszystkim innym.”

Vic Spencer & Sonnyjim: Spencer For Higher

Vic Spencer jest raperem raperów najwyższego rzędu, jego styl jest ekscentryczny i pełen tików, które opadają szczęki i wzbudzają zazdrość, jego formalistyczne umiejętności są niepodważalne. Jego wieloalbumowa współpraca z koleżanką z Chicago Chris Crack poszerzyła jego publiczność na przestrzeni ostatnich kilku lat; Spencer For Higher, jego nowe przedsięwzięcie z Sonnyjimem, to rodzaj albumu wypełnionego cichymi przerażeniami i powolnymi wypaleniami, każda piosenka to pokaz kpiącego dowcipu, który czyni tych raperów wyjątkowymi.