Julia Jacklin’s ‘Crushing’ Break Up

Latem ubiegłego roku Julia Jacklin wydała następcę swojego silnego i obiecującego debiutu z 2016 roku, Don’t Let The Kids Win, w zupełnie inny sposób: wyluzowany album indie rockowego trio z kilkoma kolegami pod nazwą Phantastic Ferniture. Album ten został niesprawiedliwie przeoczony przez większość ludzi, ale miał luźny, niefrasobliwy klimat, który, w połączeniu z wierszopisaniem Jacklin i unoszącym się głosem, sprawiał, że nie można było go zignorować, gdy raz usłyszało się go.

Julia Jacklin powraca jako solistka z albumem Crushing, jej drugim albumem solowym, a ani jeden z jej poprzednich albumów nie przygotował nikogo na to: Crushing to disekcja rozstania na otwartym sercu pełna bolesnych szczegółów w swoich lirycznych specyfikach i otwartości. Dziesięć utworów Crushing analizuje burzliwe fale obecne w każdym rozstaniu. Rozstawanie się w związku nie jest liniowe; przychodzi w fali za falą miażdżących emocji. Gniew ustępuje miejsca smutkowi, smutek ustępuje miejsce żalowi, żal ustępuje miejsca próbą zapomnienia, które w końcu kończy się surową akceptacją. Jacklin uchwyca to wszystko w Crushing.

Crushing otwiera się utworem „Body,” piosenką opowiadającą rzeczywistą kłótnię z chłopakiem o to, że wyrzucili go z samolotu za palenie w łazience, kulminując tym, że zastanawia się, czy użyje zrobionych jej nagich zdjęć, aby ją w przyszłości zranić. „Zamierzam cię zostawić / Nie jestem dobrą kobietą, gdy jesteś w pobliżu” śpiewa Jacklin poważnie w rytm lekkiego bicia bębnów i szarpanej gitary, oddając tak wiele tak małymi środkami, co jest znakiem rozpoznawczym jej pisania hymnów.

Album toczy się niczym okładka Unknown Pleasures przez uczucia po rozstaniu, często towarzyszone przez instrumenty dopasowane do wzlotów i upadków. „When the Family Flies In,” która kończy się bolesną refleksją na temat teledysku, który wysłała swojemu byłemu podczas ich ostatniej rozmowy, jest cała na fortepianie i delikatnych tonach, podczas gdy „Pressure to Party,” piosenka o chęci zmuszenia się do wyjścia do ludzi po rozstaniu, ale potrzeba czasu przed ponownym próbowaniem kochać, jest żywiołowa, pełna otarć i krzyków. Crushing, mimo że jest albumem o rozstaniu, to także pokazuje jak zróżnicowane pisanie hymnów Jacklin stało się w ciągu ostatnich trzech lat; tu wykonuje zarówno luźno związane utwory indie rockowe, jak i ballady fortepianowe, piosenki akustyczne na ognisko i szorstkie rzucanie fraz wprost z serca.

Arc Crushing jest rekultywacja; przez te piosenki Jacklin odzyskuje trochę kontroli nad swoim ciałem, jak chce być kochana i swoją własną przestrzenią mentalną. Album kończy się osobistym potwierdzeniem i oświadczeniem, że jest gotowa puścić. „Będę OK / Będę dobrze / Wkrótce wyzdrowieję / Prześpię noc / Nie wiem jak się masz, ale to moja dolą / Nie mogę być tą, która cię trzyma, gdy to ja odeszłam,” śpiewa spokojnie nad linią gitary Chemtrail. Crushing może być historią osobistego rozstania Jacklin, ale również jest jej najbardziej uniwersalnym albumem; jest balsamem, gdy jesteś na dnie po rozstaniu i w końcu odzyskasz się, wypróbujesz restaurację, do której twój eks zawsze chciał pójść, powiesz „pieprz ich” i ruszysz dalej.

Możesz streamowac Crushing na NPR. Album wychodzi w piątek.

Zdjęcie powyżej autorstwa Nick Mckk.