Wprowadzenie do Isley Brothers

„Zmiany akordów I-IV-V i trzech facetów skaczących w górę i w dół, krzyczących i wzywających ‘Wooo’ po prostu nie oddają miejsca, w którym się znajdujemy,” powiedział multiinstrumentalista Ernie Isley w wywiadzie z 2015 roku z The Guardian. „Nasza muzyka jest teraz o wiele więcej.” Chris Jasper, szwagier Isleyów i klawiszowiec, zgodził się. „Chcemy, aby nasza muzyka poszerzała czyjeś świadomość i zabierała ich na wyższy muzyczny poziom,” powiedział.

Przez ponad pięć dziesięcioleci i 30 albumów, bracia Isley - Ronald, Rudolph, O’Kelly, Marvin i Ernie - przekształcili się w potężny zespół łączący wiele gatunków, wykorzystując brzmienie, które łączyło rock, soul, funk, gospel i R&B, aby przekazać ich przesłanie duchowego oświecenia i rasowej harmonii. I sześć dekad po „Shout!”, wciąż nieprawdopodobnie toczą swoją muzyczną opowieść. 20 lipca zagrali jako gwiazda Pitchfork Fest z okazji swojego 60-lecia – a Vinyl Me, Please wydaje nowo zremasterowaną edycję Go For Your Guns jako wydanie klasyki Vinyl Me, Please z lipca 2019 roku.

Isleyowie zaczynali jako nieco ograny zespół Motown, ale po odejściu z wytwórni w 1968 roku, wydali szereg wyrafinowanych perełek lat 70.: The Heat is On, Harvest for the World i Go For Your Guns. Nawet gdy później zmagali się komercyjnie, dostarczyli w 1983 roku Masterpiece, szorstką, wypolerowaną perełkę z subtelnym dźwiękiem. Jeśli jesteś zainteresowany tym, co Isleyowie mogli zrobić poza „Shout!”, oto ich 10 najważniejszych albumów.

This Old Heart of Mine (1966)

Bracia Isley zaczynali jako część machiny Motown, głównie jako naczynie dla materiału ich zespołu autorskiego, Holland-Dozier-Holland. To zarówno postawiło ich na mapie, jak i dusiło jako artystów; zrobili jeszcze jeden album dla nich, zanim opuścili gniazdo. Mimo to, This Old Heart of Mine to miejsce, w którym należy zacząć w tej epoce, nawet jeśli zawiera utwory, które stały się hitami dzięki innym wykonawcom Motown, jak „Nowhere to Run” (Martha & the Vandellas) i „Stop! In the Name of Love” (The Supremes).

It’s Our Thing (1969)

Chcąc tworzyć muzykę na zamówienie zamiast w stylu bufetowym, Isleyowie opuścili Motown na rzecz własnej wytwórni T-Bone w 1968 roku. Na swoim pierwszym albumie T-Bone, It’s Our Thing, nie było ani jednej przeróbki; każdy utwór został przypisany do Rudolph'a, O'Kelly'ego i Ronald'a Isley'a. A już od radosnych, skaczących pierwszych dźwięków „I Know Who You Been Socking It To” widać, że bracia świętują swoją nowo zdobytą niezależność. Ich liryczna perspektywa też się poszerza, od wezwań do ratunku („Save Me”) po feministyczne apele („Give The Women What They Want”). It’s Our Thing to Rubber Soul Isleyów; chłopcy stają się mężczyznami.

Get Into Something (1970)

Zespół zagłębił się w funk na Get Into Something, minimalistycznym, rytmicznym albumie, który idealnie nadaje się na parkiet. Choć nie ma na nim oczywistych hitów z It’s Our Thing, Get Into Something ładnie otwiera się na stronie B romantycznymi balladami „I Need You So”, „I Got to Find Me One” i „Beautiful.” Wyniki pokazują, że Isleyowie potrafią przejść z wolnych kawałków do energetycznych bez najmniejszych problemów.

Givin’ It Back (1971)

Po gwałtownej zmianie z ich energetycznego R&B, Isleyowie stali się bardziej smutni i społecznie świadomi na Givin’ It Back. Przeróbki wróciły, lecz wybrane z innej perspektywy: głównie świeże rockowe hity, takie jak „Spill the Wine” Eric'a Burdon'a, Jimi Hendrix'a, Neil Young'a („Ohio / Machine Gun”) i innych. Na okładce w odcieniach sepii, bracia noszą przerażone wyrazy twarzy, z akustyczną gitarą na kolanach. Choć ten zwrot w kierunku „poważności” może wydawać się nieco oczywistym chwytem dla uznania folkowego, większość tych utworów z czasów Wietnamu pozostaje pilnych i doniosłych, a ich interpretacje są wyważone i dobrze zrealizowane.

Brother, Brother, Brother (1972)

Po stonowaniu na Givin’ It Back, Isleyowie stali się łagodniejsi i bardziej komercyjni na Brother, Brother, Brother, co przyniosło korzystne rezultaty. Do tej pory wszystkie ich różne nastroje - ballady, rockowe kawałki i funkowe rave-upy - wygodnie uformowały się w brzmienie, które przyjemnie słucha się od początku do końca. „It’s Too Late,” przeróbka Carole King rozciągnięta do dziesięciominutowego dźwięku, jest anomalią, ale dodaje kojącego, zmierzchowego nastroju.

3 + 3 (1973)

Po latach dystrybucji przez Buddah Records, Isleyowie przeszli do Epic Records i podwoili swój skład, promując Ernies'a Isley'a, Marvin'a Isley'a i Chris'a Jasper'a z muzyków wspierających do członków zespołu. Ekspansja tylko podsyciła ogień Isleyów; 3 + 3 to szaleństwo i hip-hop. Kontynuowali też szukać inspiracji w rockowym radiu: ich przeróbki utworów Doobie Brothers „Listen to the Music” i Seals and Crofts „Summer Breeze” są nieodpartą zabawą.

The Heat is On (1975)

Sześcioosobowy zespół Isley Brothers kontynuował swoją szaloną podróż z The Heat is On, albumem bliskim disco na parkiet. Produkcja jest bardziej błyszcząca, aranżacje bardziej zwięzłe, a przesłanie czarnoskórego braterstwa jeszcze bardziej zacięte, jak w „Fight the Power,” które przewiduje Public Enemy. Trudno pomylić się w tekstach Isleyów z lat 70., ale The Heat is On to bezkaloryczna konsolidacja wszystkiego, co potrafili zrobić.

Harvest for the World (1976)

„Wszystkie dzieci razem, każdy to nasiono / Połowa z nas jest usatysfakcjonowana, połowa z nas potrzebuje.” Tak zaczyna się utwór tytulowy Harvest for the World, który nie aktualizuje ich dźwięku, ale podnosi ich ducha; w naszych burzliwych czasach politycznych, jego borderline'owy chrześcijański temat jedności wydaje się coraz bardziej delikatny. Gdzie indziej, „Let Me Down Easy” i „At Your Best (You Are Love)” to dwa z ich najlepszych ballad, nadany pięknejeszcze piękniejszymi odcieniami dzięki akustycznym gitary. Mądry, wyrafinowany Harvest for the World może być najlepszym albumem, jaki Isleyowie wydali w latach 70. — albo kiedykolwiek.

Go For Your Guns (1977)

Bez większych zwrotów akcji: Jeśli kochasz The Heat is On lub Harvest for the World, Go For Your Guns to więcej Isleyów w ich szczytowym okresie. Mimo to, jest tu cięższa, twardsza atmosfera, z bardziej szorstkim podejściem Ronald'a Isley'a i zniekształconą gitarą w tle „Tell Me When You Need It Again” i „Climbin’ Up the Ladder.” Jeśli Twoje gusta są bardziej na końcu funk-rocka, z Go For Your Guns nie możesz się pomylić.

Dowiedz się więcej o wersji VMP albumu tutaj.

Masterpiece (1985)

Jak większość ich rówieśników, bracia Isley nie byli odporni na jałowy okres lat 80., kiedy to proto-cyfrowe maszyny i bramkowe dźwięki zdominowały. Choć po Go For Your Guns ich dyskografia jest raczej uboga, Masterpiece dobrze nosi swoje wysokiej jakości wykonanie. Jeśli naprawdę tęsknisz za Force MDs, New Edition lub Milli Vanilli, „May I?”, „Stay Gold” i „Colder Than My Nights” to spokojne utwory, które z pewnością przypadną Ci do gustu. Zespół, który nauczył świat „Shout!” mógł być równie łagodny.