Confinement and Catharsis on Hana Vu’s Debut

Dwudziestojednoletnia piosenkarka i autorka tekstów z Los Angeles, Hana Vu, jest najczęściej klasyfikowana jako wykonawczyni bedroom popu, ale z Public Storage zdecydowanie wyszła z tego gatunku i weszła w coś nowego. Vu wcześniej preferowała abstrakcyjne i oszczędne teksty na swoich wcześniejszych EPkach Nicole Kidman / Anne Hathaway i How Many Times Have You Driven By (które zawierają największy hit Vu, „Crying on the Subway”). Produkcja tych EPek często ma wokale Vu oddalone, brzmiące, jakby były pod wodą. Z Public Storage, debiutanckim pełnym albumem Vu, wypłynęła na powierzchnię, głową ponad wodą, a wokale na czele, podejmując najbardziej bezbronnie i ugruntowane tematy do tej pory.

Public Storage dotyczy przechowywania, dosłownych komórek magazynowych, których wymagały liczne przeprowadzki Vu i jej rodziny dorastając, oraz metaforycznych: pudełek, w które wkładają nas obcy, bliscy, a nawet my sami. Wyróżniający się utwór i singiel „Keeper” bezpośrednio odnosi się do tego ograniczenia, z wizualnymi i tekstowymi akcentami podkreślającymi szczególny ból braku bycia zauważonym przez rodzinę, tych, którzy powinni nas rozumieć najbardziej.

Głos narracyjny w Public Storage jest samodeprecjonujący, a nawet czasem pełen nienawiści do siebie. Ale ten mówiący i Vu nie są dokładnie tymi samymi osobami; jak powiedziała NME, „Nie dorastałam w religijnym otoczeniu, ale zawsze czułam, że jeśli istnieje jakiś rodzaj Boga, to jest on naprawdę złośliwy. Czułam tę naprawdę karzącą, opresyjną siłę. Myślę, że perspektywa [tekstów] jest kogoś, kto ma wiele nienawiści do siebie, bo kiedy coś mówi ci, że nie zasługujesz na dobre rzeczy lub szczęśliwe życie, to ludzie z założenia myślą, że coś z nimi jest nie tak. To była perspektywa, z której pisałam.”

Czy to wyrażone z katartyczną mocą („Public Storage”, „Gutter”) czy zamaskowane syntezatorami („Keeper”, „I Got”), Public Storage stawia ciężkie pytania o poczucie własnej wartości, rodzinę i stagnację. „Co mogłabym powiedzieć, co nie jest błędne?” pyta Vu w „April Fool”; „Czy wierzysz w porażkę?” i „Czy wierzysz w rodzinę?” pyta w tytułowym utworze i odpowiada na oba „Bo nie sądzę, że wierzę.”

Czasami głos Vu jest nadal trochę za bardzo wyszlifowany, ale w „Gutter” refren osiąga kulminację, do której inne utwory wydają się budować, ale nie osiągają. Jest tu surowość i moc wokali Vu, której nie eksploruje się w innych częściach albumu — co jest odpowiednie, ponieważ „Gutter” jest centralnym punktem albumu w każdym znaczeniu: jego dźwiękowym szczytem, emocjonalnym centrum i dosłowną środkiem tracklisty.

„My House” zachowuje większość energii „Gutter”, ale łagodzi ją na tyle, aby rozpocząć stopniowe spokojne zakończenie drugiej połowy albumu. Na końcu, ostatni utwór, „Maker”, bezpośrednio odnosi się do tej wyższej siły, którą Vu sobie wyobrażała, z instrumentalnymi akcentami odpowiednimi dla Sufjan Stevensa i śpiewu Vu: „Uratuj mnie, mój stworzycielu / I nie jestem wystarczająco inteligentna, by wiedzieć lepiej / Zrujnuję się, bo takie jest moje usposobienie / Tak samo jak ty / Czy możesz uczynić mnie kimkolwiek innym?” Stwórca tutaj jest tym, który tworzy, zabiera, łamie — tą złowrogą postacią, którą Vu opisała, która nie może cię uratować, nawet jeśli będziesz go błagać.

Vu jest gotowa na przełomowy moment — tworzy muzykę zgodną z odrodzeniem pop-punku, które wpływa na nawyki słuchowe jej pokolenia. Na końcu tej rozmowy z NME Vu powiedziała: „Myślę, że mam dużo przestrzeni, aby po prostu nadal dorastać.” Ale z Public Storage stworzyła coś, co mistrzowsko balansuje pomiędzy młodością a dojrzałością: jest na tyle dojrzałe, aby być traktowane poważnie z całym ciężarem, jaki niesie dorosłość, ale nadal przesiąknięte potężnymi uczuciami izolacji i niezrozumienia, jakie odczuwamy, gdy jesteśmy młodzi.