Groovy Organ Blues-Jazz Jimmy'ego McGriffa

Jimmy McGriff, choć występował dla Blue Note w trakcie swojej kariery, nigdy nie chciał być uważany za artystę jazzowego. Zawsze uważał się za bluesmana, który z jakiegoś powodu wpadł w kręgi jazzowe, artystę, który potrafił sprawić, że organy płakały jak Muddy Waters sprawiał, że jego gitara płakała, co prawdopodobnie wyjaśnia, dlaczego jego muzyka brzmiała bardziej jak M.G.'s niż kwartet Milesa. Urodzony w 1936 roku, przez dwa lata pracował jako policjant, zanim wstąpił do Julliarda, aby studiować organy. Pierwsza wielka szansa McGriffa przyszła, gdy trio, którym kierował, otrzymało propozycję zrobienia instrumentalnej wersji „I’ve Got A Woman” Raya Charlesa, która była wielkim hitem tamtego czasu. Wersja McGriffa jest lekka, niemal poza kontrolą, i pokazuje groove fatback, który McGriff ostatecznie doprowadził do perfekcji na późniejszych albumach.

Po tym, jak „I’ve Got A Woman” stało się umiarkowanym hitem, McGriff został zaproszony do nagrania siedmiu płyt LP dla Sue Records, w tym niezwykle zabawnej świątecznej płyty zatytułowanej Christmas With McGriff.

McGriff nagrywał dla Solid State, Blue Note, Groove Merchant i innych w latach 1966-1976, w różnych okresach twierdząc, że zamierza przejść na emeryturę od grania na organach. Ale w 1970 roku wszedł do studia na Capitol, aby nagrać to, co jest uważane za jego najfunksiłniejsze — a nawet najlepsze — album: Soul Sugar.

Soul Sugar, z jego nieco lubieżną okładką, otwiera się wersją „Sugar Sugar” Andy'ego Kima, słodkiej piosenki popowej, która nie ma wiele wspólnego z „groove.” Wersja McGriffa przekształca piosenkę w soul jazzowy wybuch, który jest lekki jak piórko. W innych utworach McGriff przekształca „Signed, Sealed, Delivered I’m Yours” Stevie’go Wondera w pełen energii utwór oraz niedocenianą „Spirit in the Dark” Arethy Franklin w nabożeństwo kościelne. „You’re The One” Sly Stone’a staje się muzyką nadającą się do filmu podróżniczego.

Kowery są tak wyraziste — trudno byłoby wiedzieć, że niektóre z nich to nawet kowery — że dobrze komponują się z czterema oryginałami zamieszczonymi na tym albumie. „Dig On It” i „Bug Out” to funkowe prace z naciskiem na rogi i wędrujące ręce McGriffa. „The Now Thing” ciężko opiera się na deklaratywnych liniach saksofonu i eksplozjach rogu, jednocześnie pozostawiając wiele pustej przestrzeni dla czystego brzmienia organów Hammonda McGriffa. Tymczasem „New Volume” opiera się na groove bossa nova, brzmiącym jak dym unoszący się z fajki wodnej w klubie nocnym w Nowym Jorku w 1970 roku.

Soul Sugar był ostatnim albumem nagranym przez McGriffa z Capitol. Nagrał jeszcze dwa albumy dla Blue Note (Black Pearl, album koncertowy, jest wart poszukiwania), a następnie nagrał ponad 30 albumów między 1970 a jego śmiercią w 2008 roku (w tym 11 dla Groove Merchant i 15 dla Milestone). Żaden z nich nie jest łatwy do sklasyfikowania — bywa bardziej bluesowy tu, bardziej funkowy tam, bardziej jazzowy gdzie indziej — ale wszystkie są częścią jego zróżnicowanego katalogu. W latach 60. pracowało wielu wybitnych organistów, ale niewielu z nich było bardziej funkowych niż Jimmy McGriff.