Urocza głupota i szczerość Goon Sax

Louis Forster oglądał japoński horror z 1977 roku House, kiedy wpadł na pomysł. Zainspirowany głównymi postaciami z filmu, które były nazwane po swoich głównych cechach osobowościowych — kobieta, która ciągle poprawia makijaż, nazywana jest Gorgeous, inna, która kocha muzykę, nazywana jest Melody — Forster zrobił to samo wobec swoich kolegów z zespołu Jamesa Harrisona i Riley Jonesa, którzy występują z nim jako The Goon Sax. Forster ochrzcił Harrisona jako Leniucha, Jonesa jako Zajętą, a siebie sam jako Giętka.

„Myślę, że James jest najbardziej wyluzowanym facetem,” mówi Forster. „James nie jest wyluzowany, on jest Jamesem Horizontal Harrison.”

„Chyba jestem trochę leniwy,” odpowiada Harrison, jego głos to soniczne odwzorowanie wzruszenia ramionami. „Ale uważam, że inni ludzie w zespole robią równie śmieszne rzeczy.”

Od ich debiutu w 2016 roku, Up To Anything, brisbane'owskie trio indie-pop-spotyka-post-punk przeszło przez wiele opisów — „tak mądre, jak smutne,” „samokrytyczne, ale nigdy melancholijne,” „ujmująco proste” — choć „śmieszne” nigdy nie wydawało się prowadzić tej opowieści. The Goon Sax, który powstał w 2013 roku jako duet Harrisona i Forstera, syna Roberta Forstera ze sławy Go-Betweens (Jones dołączył w 2014 roku po zaledwie kilku miesiącach nauki gry na perkusji), ma talent do ukazywania małych chwil jako jeszcze mniejszych. Up To Anything, wydane, kiedy członkowie zespołu mieli 16 i 17 lat, leniwie opisuje intymności życia nastolatka z dodatkiem depresyjnego tęsknoty — „Chcę, żeby ludzie myśleli o mnie,” śpiewa Forster w tytułowej piosence z albumu.

Choć zaledwie kilka lat starsi, The Goon Sax eksplorują nowe terytorium na swoim drugim albumie, We’re Not Talking, który właśnie się ukazał: lęk. LP wprowadza, momentami, frenetyczne, romantyczne, tęskne, swędzące brzmienia. W utworze „Love Lost,” prowadzonym przez Harrisona, z udziałem smyczków i kastanietów, lamentuje on: „Mam problemy, z którymi nie wiem jak sobie poradzić / i mam kwestie, z którymi nie chcę się ujawniać.” W innym miejscu Jones mruczy: „Będę tęsknić za smutkiem / to jedyna rzecz, którą kiedykolwiek znałem” w utworze „Strange Light,” o odzie do Brisbane i błędach tam popełnionych.

Na We’re Not Talking, wszyscy trzej członkowie The Goon Sax przyczynili się do wokalnej i instrumentalnej kompozycji, co stanowi odchylenie od głównego tworzenia piosenek przez Harrisona i Forstera na Up To Anything. Na żywo zamieniają się instrumentami — Jones czasami przejmuje gitarę, a Forster skacze na perkusję, każdy członek to koło zębate w stale pracującej maszynie, ciągle przygotowującej się na uderzenie.

„Zawsze spodziewamy się najgorszego,” żartuje Forster.

„Może samolot jeszcze się nie rozbija,” odpowiada Jones, „ale jest takie uczucie, że może się rozbić.”

VMP: Jak zmieniła się dynamika pisania tekstów na We’re Not Talking?

Louis Forster: Nie sądzę, aby była to świadoma decyzja, że będziemy pracować nad rzeczami inaczej. Po prostu tak się stało, że Riley poczuła się bardziej komfortowo śpiewając. Na pierwszym albumie napisałem kilka więcej piosenek niż James, a tym razem James pisze dużo piosenek bardzo szybko. Wszyscy mamy więcej wkładu w piosenki siebie nawzajem.

Jak wygląda proces krytyki, kiedy edytujecie siebie nawzajem?

Riley Jones: Naprawdę się nie krytykowaliśmy. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek czuła taką potrzebę. Byliśmy trochę jak, „Tak, super. Mamy kolejną piosenkę. Ekstra,” co jest szczęściem.

LF: Nie sądzę, że było to, „Lubię tę piosenkę, ale zmień te słowa i usuń ten fragment, a wtedy będzie dobra.” Nie sądzę, żeby coś takiego się zdarzyło. Mieliśmy więcej wkładu w strukturę piosenek sobie nawzajem lub podczas ćwiczeń, rzeczy nie były od razu takie konkretne, gdy zaczynaliśmy grać piosenkę i zmieniały się wiele. Niektóre z [piosenek] graliśmy przez dwa lata, zanim je nagraliśmy. W tym czasie były prawdopodobnie zupełnie nierozpoznawalne od pierwotnej wersji.

Zawsze fajnie jest mapować trajektorię niektórych piosenek: Miałem to uczucie raz, teraz to zupełnie inna żywa rzecz.

RJ: To dziwne, jak szybko staje się to własną rzeczą.

LF: A potem, gdy raz to nagrasz, czujesz, że jest zatrzymane w stanie stałym, czego nienawidzę. Czasem myślę, że muzyka nie powinna być nagrywana, bo ciągle się zmienia po tym. Wszystkie piosenki nadal się zmieniają dla mnie, bo gramy je inaczej, szybciej lub wolniej lub z innymi osobami śpiewającymi. Nagrywanie czegoś daje mu niemal fałszywy trwały stan.

RJ: Ale to tylko nagranie. Tylko zapis tego, jak to brzmiało.

Jednak ktoś może otworzyć Spotify i to jedyny kontekst, który ma dla piosenek, w przeciwieństwie do kogoś, kto widzi was na żywo często.

LF: Myślę, że jeśli grasz to inaczej niż nagrane, wydaje się, że to zmieniłeś.

NPR wspomniało coś ciekawego, gdy pisali, że wiele piosenek brakuje szczerości, jeśli chodzi o miłość. Czy myślisz, że masz tę szczerość? Co jest potrzebne, aby być naprawdę szczerym w muzyce?

LF: Myślę, że jest szczere. To zabawne patrzeć na te piosenki teraz, które nagraliśmy i napisaliśmy jakiś czas temu. Jestem całkowicie pewny, że każda rzecz, którą powiedzieliśmy jest szczera i prawdziwa. To na pewno coś, czego nie mogę [znaleźć] wady.

Jakie są te momenty, które inspirują cię do pisania?

LF: Często czuję, że niekoniecznie piszę o rzeczach tak jak się dzieją. Zawsze piszę o rzeczach, które wydarzyły się jakiś czas później. Są to tylko wydarzenia i uczucia, które są edytowane w teksty. Obserwacje na rzeczy. Była ta piosenka, którą napisałem, aby zapamiętać, gdzie dorastałem przed wyprowadzką, bo chciałem to konkretnie zapamiętać. To był niemal mentalny notatnik.

Jaka to była piosenka?

LF: Niektóre części „Strange Light.” Riley również napisała wiele z tych tekstów. Początkowo miała całe mnóstwo innych tekstów, ale to był pierwotny cel tych piosenek.

W jakim stopniu czas i miejsce wpływają na sposób, w jaki piszesz teksty?

James Harrison: Może czas i miejsce mają duży wpływ, bo kiedy piszę, coś się wydarzyło i wracam do domu, a może trochę piję. Lubię wiele brisbane'owskich zespołów i niektóre z nich sprawiają, że moja muzyka brzmi jak inne brisbane'owskie zespoły.

LF: Myślę, że ten album jest bardzo związany z czasem i miejscem dla mnie. Brisbane w 2015, 2016, początku 2017. Myślę bardzo w kategoriach lat.

Co działo się w waszym życiu w Brisbane w 2015?

LF: Byłem w klasie 11, Riley i James byliby w klasie 12. To był dość emocjonalnie zagmatwany czas. Dla mnie było to zakochanie się po raz pierwszy i bycie tak przytłoczonym przez to.

JH: Byłem w klasie 12 i to było zagmatwane i trochę crush-y.

LF: Dla mnie ten album jest dużo o lęku. Ostatni album, pierwszy, pamiętam myślenie, że brzmiał naprawdę depresyjnie, a ten brzmi bardziej lękowo niż depresyjnie.

Przechodzicie przez wszystkie emocje.

JH: Myślę, że lęk jest dużą częścią tego.

LF: Musisz skupić się na pewnej rzeczy. W tej chwili piszę głównie o strachu i [kiedy] zmieniasz te tematy lub te motywacje, jakie uczucia zamieniają się w pisanie? Nadal odczuwasz wszystkie inne rzeczy, ale jaki punkt twojego myślenia zamienia się w piosenkę?

Nawet jak album się skończył, dźwiękowo, jest trochę bardziej żywiołowy. Przełożyło się to na bardziej lękowy dźwięk.

RJ: Jest szybki i myślałem tylko o rytmach i próbach, aby uczynić rytmy bardziej interesującymi na tym albumie. Mam nadzieję, że nasz następny album nie będzie brzmiał jak lęk.

Na co masz nadzieję, jak będzie brzmiał?

RJ: Po prostu trochę bardziej kosmiczny.

JH: Bycie kosmicznym byłoby o wiele lepsze.

RJ: Kto wie, czy możliwe jest nie stworzenie czegoś jako produkt negatywności czy niepokoju. Może to nie jest możliwe. Może to możliwe, ale nam się to nie spodoba.

Ponieważ istnieje takie pojęcie, że z bólu powstaje wielka sztuka.

RJ: Może pochodzi od wczesnych muzyków bluesowych, którzy piszą najbardziej bolesną, załamującą serce, piękną muzykę. Może musimy być bardziej bolesni czy coś. Może to nie wystarczy.

JH: Nie sądzę, żeby to wystarczyło.

LF: Myślę, że piosenki mogą również pochodzić z bardzo dobrego uczucia. Wielka muzyka często pochodzi z tego, że czujesz się wspaniale. Może to bardziej idea, która pochodzi z bólu, bo często, gdy ludzie czują się bardzo dobrze, są zbyt zaangażowani w to, aby chcieć o tym pisać.

Czy pisanie przybliża cię do jasności nad tym, o czym piszesz?

LF: Do pewnego stopnia. Czasem wcale. Prawie sprawia, że jest to bardziej zagmatwane i bardziej frustrujące, bo muzyka i to, co z nią robisz, jest ograniczone. Trudno jest zamienić coś w kilka dźwięków i słów.

RJ: Myślę, że przy tym albumie myśleliśmy, że możemy to zrobić. Dla mnie wydawało się, że możemy to zrobić będąc tak całkowicie szczerymi, jak to możliwe. Słyszeliśmy tak wiele muzyki, która nie wydawała się szczera i naprawdę ceniliśmy, gdy taka była. Nie wiem, czy miałbym teraz takie same podejście. Zdecydowanie chciałbym zawsze pozostać szczery, ale chciałbym też bardziej bawić się tym.

LF: Myślę, że zaczynasz zdawać sobie sprawę, że po prostu przez zapisywanie rzeczy dokładnie tak, jak się wydarzyły, nie przekażesz ludziom uczucia, które miałeś. To było dziwne dla mnie do uświadomienia sobie. Nie możesz komunikować tych rzeczy.