Wprowadzenie do Eddie Floyda

Choć urodził się w Alabamie, kariera muzyczna Eddie'go Floyda zaczęła się jeszcze dalej od Memphis: W 1955 roku, jako nastolatek, Floyd przekonał swojego wujka, aby pozwolił mu przeprowadzić się do Detroit, w czasie gdy miasto to wciąż tętniło życiem i możliwościami. Floyd szybko zorganizował zespół w Detroit; założył Falcons z współpracownikami ze sklepu jubilerskiego niedługo po przybyciu do miasta. Czasami nazywani “Pierwszą Soul Grupą Świata”, Falcons wyróżniali się tym, że byli zespołem międzyrasowym w czasach, gdy było to rzadkością, chociaż trwało to tylko do momentu, gdy dwóch białych członków poszło do wojska, a debiutancki singiel Floyda z 1956 roku nie zdobył większej popularności. Potrzebując nowych członków, Floyd zwerbował Macka Rice'a — który później napisał „Respect Yourself” dla Staple Singers — oraz Joe Stubbs'a, młodszego brata jednego z Four Tops, jako wokalistę. Zespół miał ogromny hit w 1959 roku; „You're So Fine” sprzedało się w milionie egzemplarzy, a grupa z Detroit wystąpiła w programie Dicka Clarka American Bandstand. Gdy zespół pracował nad materiałem na kolejny album, Stubbs zażądał, aby jego imię znalazło się przed nazwą grupy — mieli być Joe Stubbs i Falcons — a Floyd i pozostali członkowie odpowiedzieli wyrzucając go z zespołu. Zastępcą Stubbs'a był ktoś, czyje życie na zawsze połączyło się z Floydem: Wilson Pickett.

Mimo że śpiewał w niektórych z ich największych hitów, Pickett nigdy nie pojawił się na żadnych zdjęciach prasowych zespołu. W rzeczywistości, podczas gdy ich menedżer nieustannie namawiał ich, aby poprosili Picketta o zostanie ich głównym wokalistą, Floyd i reszta zespołu starali się ściągnąć młodego wokalistę, który właśnie przeprowadził się do Detroit, o imieniu Marvin Gaye, do dołączenia do Falcons. Wkład Picketta w Falcons był głównie jako członka zespołu podczas tras, ponieważ grupa miała problemy z przekonaniem jakiejkolwiek wytwórni do wydania ich singli po 1960 roku, chociaż ich mniejszy hit z 1962 roku „I Found a Love” został współautorstwa Picketta. W 1963 roku zespół właściwie się rozwiązał, gdy Pickett solowo zaistniał — a następnie podpisał kontrakt z Atlantic — a Floyd przeniósł się do Waszyngtonu, D.C.

W D.C. Floyd zaprzyjaźnił się z oryginalną gwiazdą Stax, Carlą Thomas, gdy była w szkole wyższej, a wraz z Allem Bellem — który później zarządzał Stax w latach 60. i 70. — Floyd napisał „Comfort Me”, utwór tytułowy dla drugiego albumu Thomas. Krótko potem Floyd stał się stałym bywalcem w Stax, pisząc „634-5789” dla Wilsona Picketta, który nagrywał w Memphis dla Stax.

Ostatecznie stał się jednym z najbardziej płodnych solowych artystów w katalogu Stax. Jego drugi album, Never Found A Girl, znajduje się w naszym boxie, a tutaj przedstawiamy ci sześć kolejnych albumów do odkrycia.

Knock On Wood (1967)

Skrócimy to: Prezentowaliśmy ten album jako naszą Klasyczną Płytę Miesiąca w 2018 roku, a tutaj możesz przeczytać nasze noty do płyty. Jeden z najlepiej sprzedających się albumów Stax i to z dobrego powodu: nie ma tu miejsca na zapychacze.

Rare Stamps (1969)

Największe nazwiska w Stax otrzymały kompilacje singli pod nazwą Rare Stamps i, mimo że większość z nich zawierała wiele singli, które były na albumach, Floyd'a jest obowiązkowym zakupem dla singla, który nie znajduje się na albumie, szczególnie: „Big Bird.” Napisana bezpośrednio po katastrofie samolotowej Otisa Reddinga, kiedy Floyd przygotowywał się do wejścia na transatlantycki lot do Memphis, „Big Bird” jest najbliższą psychrockową propozycją Stax, fenomenalny utwór, którego nie można znaleźć na innym albumie Floyda. „This House” to także rzadki klejnot, którego warto posłuchać w formie winylowej.

You’ve Got To Have Eddie (1969)

Najlepszym trybem Floyda zawsze był crooner; jego aksamitny głos jest jak ciepły koc. Ten album to prawdopodobnie jego najlepszy album w tym gładkim stylu: tutaj wykonuje „It’s Not Unusual”. Ale specjalny ogień tutaj to „I Sowed Love (And Reaped A Heartache)”, gdzie Eddie dzieli uwagę z tym, co brzmi jak cała orkiestra dęta.

California Girl (1970)

Floyd był jedynym autorem piosenek w katalogu Stax, który regularnie spędzał czas w L.A., spędzając czas z Bookerem T. Jonesem, gdy opuścił wytwórnię, co przejawiło się w jego muzyce uzyskującej pastelowy klimat, ponieważ chillowe wibracje Kalifornii uczyniły z Eddie'go wielkiego mięczaka, który tworzy romantyczne utwory jak utwór tytułowy. Tutaj niemal w pełni przechodzi w tryb wolnych piosenek.

Down To Earth (1971)

W porównaniu do California Girl, ten album jest prawie hard rockowy. Floyd jest na okładce w surowej formie i z brutalnymi groove'ami stworzonymi przez zespół prowadzony przez Steve'a Croppera. To jeden z najbardziej rockowych albumów soulowych, jakie usłyszysz w katalogu Stax.

Soul Street (1974)

Ostatni album Floyda dla Stax jest znaczący z tytułowym utworem, jednym z najfajniejszych utworów nie stworzonych przez Isaaca Hayesa w katalogu Stax. Ale ten cały album, stworzony z zespołem Con-Funk-Shun, z pewnością wprawi w ruch Twoje całe mieszkanie. Eddie nigdy naprawdę nie udało się do końca zrealizować swojej przemiany w funk, ale tutaj zbliżył się do tego.