Dlaczego to wybraliśmy

Theda Berry: W zasadzie sam napisałeś komentarze słuchacza do tego albumu, więc właściwie już napisałeś cały esej, wyjaśniając, dlaczego wybraliśmy Knock on Wood. Ale jeśli miałbyś to podsumować, co sprawia, że Eddie Floyd i ten album są idealnym wyborem do Classics?

Andrew Winistorfer: To jest pierwszy album, za który w 100% jestem odpowiedzialny. Teraz jestem Classics A&R w VMP, co oznacza, że co miesiąc decyduję, który album pojawi się w Classics, oczywiście z udziałem naszego zespołu, ale teraz to ja go programuję. Jeśli mnie znasz osobiście, wiesz, że jestem osobą obsesyjnie zakochaną w Stax Records; mam dosłownie tatuaż Stax Records. Stax to niezwykle ważna wytwórnia płytowa w historii amerykańskiej muzyki, miejsce niezwykłego zbiegu okoliczności muzyków z Memphis, którzy uczęszczali do szkoły średniej, która ceniła muzyczne wykształcenie, z której wywodzi się wiele osób — takich jak William Bell, Booker T i większość M.G.'s.

A Eddie Floyd jest ogromną częścią historii Stax. Po raz pierwszy pojawił się jako autor piosenek dla Stax przy albumie Caryli Thomas Comfort Me, które było numerem pięć w Classics. Byłem odpowiedzialny za wszystkie wybory Stax, które dokonaliśmy dla Classics. Więc, od tamtego czasu byłem jak: „Musimy zrobić album Eddiego Floyda.” Jest ważną częścią Stax i zdałem sobie sprawę, że jego pierwszy album, Knock on Wood, to prawdopodobnie — poza Otisem Reddingiem — najbardziej znany album Stax. I ten album nie był ponownie wydany od dłuższego czasu, a jeśli chcesz wiedzieć, jak brzmiała muzyka soul w 1967 roku, to niezwykle ważna płyta do twojej kolekcji.

Wybór tego albumu był najłatwiejszy, ponieważ to naprawdę dobry album i klasyk, więc to ma sens. Jak go wybraliśmy, nie ma superciekawej historii poza tym, że uważam, że to niesamowity album, który każdy powinien mieć.

Poruszyło mnie, czytając twoje Komentarze Słuchacza, jak kariera Floyda w Stax zaczęła się od pisania piosenek, a „Knock on Wood” nie miał być pierwotnie nagrany przez niego, jednak później w życiu skończył wykonując go w Białym Domu dla Obamy. Co, według Ciebie, sprawiło, że ta piosenka stała się takim hitem, zamiast Otis Reddinga, dla którego nagrał demo?

Łatwa odpowiedź jest taka, że naprawdę można do tego tańczyć, a najlepsze piosenki Otisa Reddinga to ballady. Miał dużo szybszych numerów, ale uważam, że był najlepszy, kiedy śpiewał jak „Cigarettes and Coffee” czy „(Sittin’ On) The Dock Of The Bay”. Eddie Floyd nagrał to jako utwór referencyjny dla Otisa, aby go nagrał, a Otis usłyszał to i powiedział: „Dlaczego miałbym coś z tym robić?” Eddie Floyd także nagrał wiele ballad, ale myślę, że ostatecznie był entertainerem. Był gotowy wyskoczyć i dać show, a ta piosenka naprawdę wymaga kogoś, kto pójdzie na całość, wykonując ją. I myślę, że można to naprawdę zobaczyć, nawet w tym filmie z Obamą, kiedy występuje w swoich wczesnych 80. lub późnych 70., ten koleś nadal to robi, jakby nie było to dużo inne, gdybyś go zobaczył w 1968 roku robiącego to samo.

Wygląda na to, że jego ruchy niewiele się zmieniły z biegiem czasu. (Śmiech)

Tak, widząc jak uderza w mikrofon, a kiedy wchodzi beat przed refrenem, liczy ich rytmicznie.

Tak. Zmienając temat, w zeszłym miesiącu, w kontekście Donalda Byrda i Fancy Free, mówiłeś o latach 70. jako szczycie kiczowatych, zabawnych okładek albumów. Mimo że Knock on Wood wyszedł wcześniej, w 1967 roku, zgodzisz się, że ta okładka ma trochę tego samego ujmującego kiczu?

Tak, myślę, że to naprawdę unikalna okładka. I nawet nie kłania się w drewno, to trochę gra słów, ale jest z siekierą, po prostu ścina drzewo. Kiedy pojechałem do Atlanty na wywiad z Williamem Bellem w styczniu do tego wydania Classics, sposób, w jaki to przedstawiono, kiedy opowiadał mi o tworzeniu okładek w Stax, był taki, że w biurze – a mogło to być nawet sekretarką przez jakiś czas - podejmowano decyzję: „OK, to będzie okładka”, i tak skończył ze swoją dziwną okładką w stylu Jamesa Bonda do The Soul Of A Bell. I zastanawiam się, jak dużo z tego to po prostu ktoś, kto mówi: „OK, jest drewno w tytule, zabierzcie go do lasu poza Memphis i dajcie mu siekierę”, chyba, bo kłanianie się w drzewo nie ma sensu? Nikt teraz nie ma odwagi być tak kiczowaty na okładce albumu. To była dobra era na to w latach 60. i 70., i myślę, że nikt wtedy naprawdę nie wiedział, czym powinna być lub mogła być sztuka na płycie. Nadal to odkrywali. Zapominamy, że w tamtym momencie, LP miało jakieś 20 lat. (Śmiech)

Eksperymentowali, jak bardzo mogą być kiczowaci.

I nie wiem, czy myśleli, że to kiczowate, po prostu: „To ma sens”, jak „To działa”.

Szczegóły pakietu

Poza tą naprawdę wspaniałą okładką, można nam powiedzieć więcej o szczegółach pakietu?

Jak wszystkie nasze wydania Classics, ten pochodzi z obwolutą typu tip-on, na winylu o gramaturze 180 gram, to jest 33 1/3 RPM, tak jak było, gdy zostało wydane w latach 60. Zawiera małą książeczkę Classics, w której znajdują się moje Liner Notes. To zostało zremasterowane przez Kevina Graya, który jest jednym z najlepszych w branży w remasterowaniu starych albumów, takich jak ten, którego wielokrotnie używaliśmy w naszych wydaniach Classics.

Głównym celem wydawnictw Classics jest próba stworzenia wersji high-end tego, jak wyglądałoby to w latach 60. lub 70. Zrobiliśmy to z wszystkimi 17 wydawnictwami Classics jak dotąd i tu również.