D.M.C. Is The Reason Yeezys Can Get Made

VMP: Wydawało mi się, że zacząć od „Son of Byford” to odpowiedni wybór, to jest jak twoje oświadczenie misji w 30 sekund. Chciałem tylko wiedzieć: jak twoi bliscy zareagowali na to, że unieśmiertelniłeś ich w takim utworze, który stał się tak kluczowy?

DMC: Dla mnie, poprzez prezentację hip-hopu, zawsze chodziło o wzięcie tych rzeczy, które na ulicach uznawano za niepotężne — jak rodzina, edukacja, pozytywność, miłość i szacunek — i użycie ich jako siły, z którą trzeba się liczyć. Teraz, mając to na uwadze, jedynym powodem, dla którego to zrobiłem, było moje duchowe pragnienie nie mówienia ci o moich pieniądzach, samochodach, które prowadziłem, czy co było w mojej szafie… ale powiedzenia o tym, co było dla mnie osobiście najważniejsze, czyli o rodzinie.

Ale szalone jest to, że ten rap… Raising Hell, to było jakbyśmy rządzili światem. A dowiedziałem się, że jestem adoptowany, gdy miałem 35 lat. Więc gdy poszedłem na terapię, mój terapeuta powiedział: „D, mimo że nie wiedziałeś, że jesteś adoptowany, coś w twoim duchu kazało ci głosić najważniejszą rzecz dla każdego małego dziecka na ziemi, czyli posiadanie matki, ojca, brata i rodziny. To nie były bogactwa, to nie była fortuna i sława.”

Więc dla mnie, gdy nagrywałem ten utwór, najpotężniejszą rzeczą w moim istnieniu w tamtym czasie — mimo że mieliśmy kontrakt na buty, dominowaliśmy na listach, trasach koncertowych — była mama i tata. I mam nadzieję, że to było coś, co mogło rezonować u wszystkich, którzy słuchali mojego albumu: nie czcijcie mnie, ponieważ jestem Królem Rocka, szanujcie mnie, ponieważ nie różnię się od was.

Dla mojej matki i ojca, to unieśmiertelniło ich na wieki, ponieważ ten rym sprawił, że wszyscy czuli się, jakby Byford i Bannah i Alfred byli ich rodziną. To był mój największy osiągnięcie.

Utwór „Adidas”, prawda? Byliście jedną z pierwszych grup, które otrzymały taki kontrakt sponsorski. I choć zmieniliście kapitalistyczny aspekt tego, mówiąc o tym, gdzie te Adidasy były, gdzie stawiacie kroki w tych Adidasach, prawda? Chciałem zapytać, czy czułeś napięcie... widząc, jak przechodzicie z tego kontraktu na buty z lat ’80. do ’90., a teraz widzisz, jak bardzo mainstreamowe i hiperkapitalistyczne te reprezentacje rapu są, gdzie wszędzie są endorsementy... ile to jest za dużo? Mimo że ludzie zarabiają pieniądze?

Pierwsza rzecz, którą mówię wszystkim — szczególnie tym młodym dzieciakom, gdy wchodzę do pokoju i rozmawiam z nimi — mówię im: „Po pierwsze, nie byłem spragniony. Nie dzwoniłem do Adidasa, to Adidas zadzwonił do mnie.” A oni na to: „Oooohhhh!” Więc z nim lub bez niego, byłem wielki. Nie potrzebuję wsparcia komercyjnego czy korporacyjnego, aby określić lub zdefiniować, co to sukces dla mnie. Po drugie, jest tego za dużo tylko wtedy, gdy ludzie robią to tylko dla pieniędzy. Nie mam nic przeciwko dzieciakowi, który mówi „Zagram w koszykówkę, by się wzbogacić”, albo „Zostanę raperem, by się wzbogacić!” Jeśli to masz robić, to to zrobisz. Ale jeśli pochodzić będziesz z hip-hopu — nie obchodzi mnie, kim jesteś! — masz odpowiedzialność, inaczej powinieneś być wykluczony z hip-hopu, i to jest tylko moje osobiste zdanie. Twój sukces — biznes, bogactwo i sława — różni się od kultury.

Ludzie zaczynają to rozumieć dopiero wtedy, gdy cokolwiek, co jest kulturowo ważne dla ludzi, miejsca lub narodu, zostanie rozcieńczone, zanieczyszczone i zniszczone, gdy zostanie skomercjalizowane. Ponieważ komercjalizacja tej kultury, artystycznego przedsięwzięcia lub formy sztuki staje się ostatnią rzeczą, na której ludziom zależy, gdy ktoś za to zapłaci dużą sumę. Więc jest tego za dużo tylko wtedy, gdy ludzie robią swoje reklamy, wydarzenia, ogłoszenia, promocję i marketing... nie wspominają o kulturze i szczerości tych wartości, które uczyniły to możliwym, aby cokolwiek było rozpoznawalne! Wtedy się wkurzam, bo gdy tracisz te wszystkie rzeczy, to przestaje być prawdziwe. Staje się tylko ich rzeczą.

Jeden z moich nowych rymów jest, i wszystkie dzieci mówią „Tak, DMC naprawdę ma barsy”:

Bez loków, bez warkoczy Kołtun, i wciąż zarabiam Jestem powodem, dla którego Yeezys mogą być wyprodukowane!

Bitwa skończona!

Co to oznacza... jeśli zrobiłem to 30 lat temu, a Kanye robi to, co robi teraz, młoda dziewczyno, młody chłopaku... co ty możesz zrobić za pięć lat? Ale oni już tego nie widzą. Wolą powiedzieć, „OK, pozwól mi po prostu być jak DMC, albo Kanye, albo A$AP Rocky,” aby dostać coś, czego już robimy. Moja metoda jest taka: tak, możesz to zrobić, ale kiedy to zrobisz? Nie chcę, żeby te dzieciaki tylko były w rap-grze, chcę, żeby przyniosły coś do niej. Więc jest tego za dużo tylko wtedy, gdy ludzie robią to tylko dla pieniędzy, a potem każdy zaczyna to robić, więc wtedy to już nie jest wyjątkowe!