VMP Rising: Christelle Bofale

Christelle Bofale piosenkarka, która wyraża przemyślane liryzm i zjawiskowo gładki głos, które w ostatnim czasie uderzają mocniej niż kiedykolwiek. W tych chaotycznych i niepewnych czasach, otwarta wrażliwość i pięknie auto-refleksyjny ton kongijsko-amerykańskiej artystki indie zapewniają słuchaczom tak potrzebny spokój i pozwalają na bezpieczne doświadczanie własnych emocji.

Jest oczywiste, że Bofale to naturalna artystka i opowiadaczka historii. Jej debiutancki EP z 2019 roku, Swim Team, to piękna kolekcja piosenek, które artystycznie dotykają zawsze aktualnych tematów takich jak miłość i samopoznanie, oraz kreatywnie eksperymentują z tradycyjnym tonem, gatunkiem i brzmieniem muzycznym, używając różnorodnych instrumentów i technik wokalnych. „Piosenki na Swim Team opowiadają o czasie pełnym złamanych serc, depresji i poruszania się naprzód,” mówi Bofale. „Dla mnie emocje mogą być jak zbiornik wody, jak basen; tytuł Swim Team nawiązuje do ludzi, z którymi brodzisz, toniesz, unoszysz się, skaczesz i pluskasz w tych emocjach. EP jest dla mnie osobistym symbolem przetrwania.”

Bofale płynnie porusza się po tych skomplikowanych tematach, pokazując swoją naturalną artystyczność. „Z muzyką stykałam się bardzo wcześnie,” mówi Bofale. „Mój tata kupił mi keyboard, jak miałam cztery lata, i od dzieciństwa pisałam piosenki. Myślę, że byłam w siódmej lub ósmej klasie, kiedy coś zaskoczyło i zdałam sobie sprawę, że chcę poważnie się tym zająć.”

Od tego czasu nie oglądała się za siebie. Pisanie piosenek to jedna z największych sił Bofale jako artystki. Jej teksty są zarazem potężnie proste i głęboko znaczące, każde słowo jest przesycone uczciwością. W jej rozdzierająco melancholijnej balladzie „Moving on, Getting On” artystka lamentuje: „przechodzenie dalej, to nie jest łatwe / iść dalej, to dla mnie niejasne,” w swoim charakterystycznym wolnym, tęsknym głosie, podczas gdy potężne struny grają swoje bujne melodie w tle. Tego rodzaju otwarte poetyckie pytania są powszechne w opowieściach Bofale; zamiast udawać, że ma ostateczne odpowiedzi lub rozwiązania swoich osobistych zmagań, artystka często wykorzystuje swoją muzykę do rozmyślań lub zadawania pytań o swoje emocje.

„Niektóre z moich najwcześniejszych piosenek były o młodzieńczym gniewie, który jest emocją, z którą nadal mogę się szczerze utożsamiać,” powiedziała Bofale. „W liceum pisałam o tym, jak trudno jest mieszkać w domu, jak moi rodzice mnie nie rozumieją, i inne mocno narracyjne rodzaje pisania piosenek, skupiające się na tym, co działo się w moim życiu w tamtym czasie. Wtedy nadal próbowałam znaleźć swój dźwięk, który teraz jest bardziej pewny, bo mam jaśniejsze zamiary i bardziej rozwinęłam się jako artystka.”

Rzemiosło Bofale mogło ewoluować na przestrzeni lat, ale jej ciągłe dążenie do odkrywania swojego zmieniającego się dźwięku i przesłania sprawia, że jej muzyka jest tak wyjątkowa i ujmująca. Przyznaje, że faktycznie napisała singiel „Miles,” kiedy jeszcze była w liceum. Piosenka, która wykorzystuje prostą, kojącą melodię gitary i głębokie, powtarzalne teksty do rozmyślań nad niejasną wspólną daremnością życia, mogłaby równie dobrze być wpisem do dziennika nastoletniej dziewczyny, jak i myślami starszej osoby. To również wskazuje na siłę pracy Bofale jako artystki; jej zdolność do tworzenia muzyki, która jest ponadczasowa w swoim przekazie i na zawsze aktualna w swoim uniwersalnym przesłaniu.

Dźwięk Bofale czerpie inspirację z wielu muzycznych wpływów od Joni Mitchell po St. Vincent po Solange. Być może najbardziej zauważalnie, dziedzictwo kongijskie artystki można wyraźnie usłyszeć w każdej z jej piosenek, od rytmicznej gry na gitarze w „Miles” po silny perkusyjny rytm w „Origami Dreams.”

„Moi rodzice są oboje Kongijczykami i zawsze grały kongijską muzykę w domu, kiedy byłam młoda,” artystka rozmyślała. „Piosenki są zazwyczaj bardzo długie –– nie jest niespotykane, że piosenki mają 10 lub 12 minut. Uwielbiam, gdy piosenki mają wytrzymałość i lubię pisać piosenki, które zatrzymują się na pewnych momentach, lub które grają tę samą progresję akordów przez dłuższy czas, zanim przejdą do czegoś innego. Uwielbiam powolne tempo, leniwe wibracje. To nie tak, że musimy zmieścić nasze uczucia w dwie lub trzy minuty, możemy poświęcić czas i naprawdę w nich się zanurzyć.”

I dokładnie to pozwala nam zrobić muzyka Bofale. W „U Ochea,” najdłuższej piosence Bofale, trwającej ponad siedem minut, artystka zabiera nas na leniwy spacer, zatrzymując się na różnych momentach, aby podkreślić wyjątkową perkusję, długotrwałą gitarę i oczywiście, jej własne niezwykłe teksty. „W miarę jak moje umiejętności muzyczne ewoluują i rozwijają się, naprawdę chcę bardziej polegać na tym instynkcie,” powiedziała artystka. „Myślę o muzyce, jaką moi rodzice grali mi, kiedy dorastałam, i to jest naprawdę dźwięk, który staram się wydobyć.”

Podczas gdy Bofale z pewnością jest mistrzynią w tworzeniu emocjonalnych ballad z głębokim i prowokującym do myślenia przesłaniem, artystka ma o wiele więcej asów w rękawie. „Czuję, że kiedy udzielam wywiadów, mogę być odbierana jako bardzo poważna,” powiedziała Vinyl Me, Please. „Ale chciałabym, aby ludzie wiedzieli, że choć niektóre z moich utworów są ciężkie, i większość czasu jestem pogrążona w swoich uczuciach, to jestem również wyluzowana i lubiąca zabawę. Mam dwa koty, uwielbiam organizować imprezy taneczne z przyjaciółmi. Po prostu lubię cieszyć się życiem.”

To szczere pragnienie życia na własnych warunkach przejawia się zarówno w rozmowie z Bofale, jak i podczas słuchania jej muzyki. Uczciwość Bofale i umiejętność uchwycenia skomplikowanych emocji w satysfakcjonująco prosty sposób to coś, co sprawia, że jej muzyka jest tak odświeżająca i bardzo potrzebna w tym momencie.