Dlaczego to wybraliśmy

Theda Berry: Napisałeś Notatki Słuchowe do tego albumu i bardzo dokładnie zbadałeś historię Buddy'ego Guya oraz tło tej płyty. Wspominasz w nich, że Left My Blues In San Francisco często jest pomijany lub krótko wspomniany w jego autobiografiach, a także nie jest uznawany za jego debiut studyjny. Możesz powiedzieć więcej o tym, dlaczego uważasz, że ten album jest ważny i niedoceniany, i dlaczego jest wyborem VMP Classics w tym miesiącu?

Andrew Winistorfer: Myślę, że to jest wielowątkowa odpowiedź. Jak mówię w książeczce, Buddy Guy to taki dziwaczny punkt przejścia, w którym blues przeszedł z tego osadzonego w ambra trendu, który uprawiali artyści tacy jak Muddy Waters, ale w niektórych aspektach pozostał niezmieniony od lat 50-tych. A potem przychodzi Buddy Guy i jest pokoleniem młodszym od wszystkich starszych gości, takich jak Muddy Waters i Sonny Boy Williamson. Ale gra wersję ich bluesa, która przewiduje Beatlesów, Yardbirds, wszystkie te zespoły brzmią jak Buddy Guy, ale Buddy Guy był ich współczesnym. I tak jest interesującą postacią w bluesie, ponieważ nie pasuje do tej starej gwardii, jak bluesman na werandzie w Missisipi. Ale również nie jest całkowicie następnym pokoleniem; jest jakimś dziwnym pośrednikiem.

I ten album, myślę, że jest niedoceniany częściowo dlatego, że najznaczniejsze dzieła, które zrobił dla Chess, to nagrania gitary na płytach Muddy'ego Watersa lub Sonny Boya Williamsona; był bardziej znany jako wszechstronny gitarzysta sesyjny niż jako lider. I dlatego to zajęło tak długo, Chess potrzebował jakichś sześciu lub siedmiu lat, do 1968 roku, żeby wydać na niego faktyczne LP. Całe lata 60. nagrywał te single, które potem brzmiały jak single Rolling Stonesów, ale nie otrzymał okazji, żeby je wydać, i nigdy nie zdołał nagrać albumu, aż — wiesz, otworzyłem książeczkę tą sceną, w której Leonard Chess mówi mu, żeby uderzył go za to, że nie wiedział, że Buddy jest gwiazdą. Kiedy w końcu dostaje tę możliwość, to było dopiero po wszystkich tych latach, kiedy ludzie, którzy brzmią jak Buddy Guy, przychodzą. Ten album jest zaniedbany, ponieważ album, który po nim wychodzi, A Man and the Blues, myślę, że to była główna prezentacja Buddy'ego Guya, a materiały Chess ostatecznie — ponieważ są głównie zbiorami singli — zostały zapomniane, ponieważ był traktowany jako myśl poboczna w Chess Records. Częścią powodu, dla którego chciałem wybrać ten album, jest to, że go przywracamy. Ludzie mogą posłuchać tego albumu i usłyszeć, gdzie był blues na początku lat 60. i dokąd dotarł w momencie ukazania się tego albumu. To po prostu wyznacza ewolucję bluesa oraz Buddy'ego Guya jako wykonawcy, i myślę, że to ważna sprawa, ważny artefakt.

A okazja pojawiła się, gdy Universal przyszedł do nas i powiedział: "Możecie w zasadzie mieć klucze do skarbca Chess, co chcecie wznowić z Chess?" I ten album oraz album Muddy'ego Watersa w grudniu były moimi pierwszymi dwoma, powiedziałem: "Musimy wydać te dwa albumy."

Rozmawialiśmy wcześniej o tym, jak Fathers and Sons naprawdę dotyczyło białych muzyków bluesowych uczących się od, idolizujących i współpracujących z Muddy Waters. W przeciwieństwie do tego, napisałeś w tych Notatkach Słuchowych, że: "Left My Blues In San Francisco to ważny dokument bluesa z końca lat 60., alternatywna historia narracji, która ma w sobie Erica Claptona i Keitha Richardsa syntezujących delta blues dla nowego pokolenia. Blues nie potrzebował białych monarchistów, żeby utrzymać swoje tradycje dla pokolenia wychowanego na Elvisie i gotowego na gitarowe fajerwerki. Blues miał Buddy'ego Guya." Czy możesz rozwinąć tę ideę, i jak ten album funkcjonuje w tej alternatywnej historii bluesa, o której już wspomniałeś?

Myślę, że ogólny kierunek bluesa stającego się rock'n'rollem lat 60. polegał na tym, że miało to pokolenie brytyjskich muzyków — wiesz, zespoły, o których wcześniej wspominałem — i byli to, jakby, maniacy zbierania płyt, ci brytyjscy muzycy dostawali w swoje ręce każdą bluesową płytę Chess Records, a potem przekształcali to w to, czym stała się rewolucja rock'n'rollowa w latach 60. Zaczęli od bluesa: Eric Clapton słuchał płyt bluesowych, zanim stał się tym Ericiem Claptonem. Rolling Stonesi mają swoją nazwę od piosenki Muddy'ego Watersa. Wszyscy czerpią inspirację i kończą w bardziej rockowej wersji, ale zbudowanej na bluesie. A Buddy Guy zasadniczo robił to samo, ale był na Chess Records, więc automatycznie był klasyfikowany jako artysta bluesowy, podczas gdy faktycznie robił wszystkie te same dźwiękowe skoki, które wszystkie te zespoły robiły, biorąc bluesa i modyfikując go, ale robił to w nocnych klubach w Chicago, a nie w Top of the Pops, czy gdziekolwiek indziej, jak Beatles i Rolling Stones. I chyba częścią sposobu, w jaki katalogujemy czarnych artystów, jest to, że on nie — to jest wyraźnie album bluesowy, ale powinien być umieszczony w tej samej sekcji co album Rolling Stonesów w 1968 roku. Jakie mają brzmienie gitary, sposób, w jaki gra te utwory, to jest rock'n'rollowy album grany przez bluesmana.

Miałem na myśli, że przypomina mi to aktualne rozmowy na temat klasyfikowania czarnoskórych muzyków jako artystów R&B, kiedy to nie jest właściwy gatunek, w którym grają. To samo pomysłowe ograniczenie muzyków, stereotypizacji muzyków bluesowych.

To jak sprawa Moses Sumney, czy Moses Sumney robi R&B, czy gra indie rock w stylu Sufjana Stevensa? Ponieważ jest czarnoskóry, klasyfikowany jest jako R&B, co nie jest prawdą. I podobna rzecz zdarzyła się Buddy'emu Guyowi.

Absolutnie. Myślę, że warto jeszcze wspomnieć, że to pierwsze wznowienie albumu od ponad 30 lat, prawda?

Tak, nie było go w USA od 1987 roku.

Szczegóły Remasteringu i Opakowania

Jakie są szczegóły opakowania tego albumu?

To na czarnym winylu 180-gramowym, zremasterowane przez Kevina Graya, 33 RPM, okładka tip-on jak zawsze, a ja napisałem książeczkę z Notatkami Słuchowymi do tego albumu.

Jeśli chodzi o tytuł albumu, Buddy Guy urodził się w Lettsworth w Luizjanie, a ten album został nagrany w Chicago. Wygląda na to, że nigdy nie mieszkał w San Francisco ani nie spędził tam znaczącego czasu. Czy myślisz, że tytuł albumu ma na celu jedynie wykorzystanie popularności Flower Power i jej powiązań z miastem w tamtym czasie, jak krótko wspominasz w Notatkach Słuchowych?

Nadal mieszka w Chicago i tam gra, urodził się w Luizjanie i przeprowadził się do Chicago jako nastolatek, a całe życie tam mieszkał; nigdy nie mieszkał w San Francisco. Nie jestem pewien, dlaczego to tak nazwano, ale tak, wydaje się, że to sposób na wykorzystanie popularności San Francisco w tamtym czasie. Wpływ Flower Power, rzecz "Spotkajmy się w San Francisco" dotarły również do chłopaków bluesowych.