Bitches Brew: Miles Davis and His Flavor of Jazz

Miles Davis spędził całe życie, próbując stworzyć coś nowego. Kind of Blue emanuje współpracującą energią, która płynie od Johna Coltrane'a przez Billa Evansa po Paula Chambersa, i jest jednocześnie ograniczona i wolna. Jest mroczna, uwodzicielska i gładka jak aksamit; otula cię tym rytmem, który spowalnia twoje ciało, jak dym w twoich płucach i wychodzi przez nozdrza. To muzyka, która brzmi znajomo, ponieważ słyszysz ją na każdym kroku, na linii oczekiwania z firmami kablowymi, w filmach dla dorosłych, w melodiach wprzęgniętych w popowe utwory. Ale Davis dał nam coś oryginalnego z Kind of Blue, coś, nad czym pracował przez całe swoje życie. To więcej niż elektryzujące: to matka iskry.

Davis dorastał w muzycznej rodzinie i miał klasyczne wykształcenie. Od najmłodszych lat ciężko pracował, aby rozwinąć styl, który był w bezpośrednim kontraście do dźwięków współczesnych trębaczy. Słyszysz intensywny wibrato tryskający z trąbki Louisa Armstronga, a potem, prawie buntowniczo, Davis wylewa ten gładki dźwięk, który jest po prostu cholerne nowy. Bo to zawsze było to, co Davis chciał stworzyć: coś nowego.

Jest ta stara historia o Milesie Davisie i francuskim filmie, która jest czymś, co muzycy sesyjni opowiadają swoim dzieciom, gdy kładą je spać. Nazywa się Ascenseur pour l'échafaud, to historia kobiety i jej kochanka oraz ich plany, aby zabić jej męża. Idea polega na tym, że zamierzają zrobić wszystko, aby wyglądało na samobójstwo, ale potem kochanek prawie wszystko psuje i zanim się obejrzysz, wszystko idzie źle. Davis zebrał kilku jazzmanów i zabrał ich do studia, a oni wszyscy zaczęli grać i nagrywać ścieżkę dźwiękową na żywo, gdy Ascenseur grał w pokoju i—jeśli można w to uwierzyć—Davis nie powiedział żadnemu z muzyków, co się dzieje.

Po prostu się pojawili i zaimprowizowali tę cholerną rzecz. Nawet nie wiedzieli, że to jest do filmu. Po prostu wiedzieli, że to jest dla Milesa Davisa.

Chciał stworzyć muzykę, której nikt wcześniej nie słyszał. Dlatego ścieżka dźwiękowa do Ascenseur jest tak ważna. To próba stworzenia czegoś eterycznego—prawdziwej emocji czarno-białego filmu—uchwycenia czegoś ulotnego i rozpuszczającego się, niczym iskra błyskawicy między końcem palca a klamką drzwi.

Davis nigdy nie był zadowolony z tego, co było, zawsze głodny, aby gonić to, co mogłoby być. Jeśli Kind of Blue stworzyło standard jazzu, to Bitches Brew uczyniło ten standard nieistotnym.

Bitches Brew to narodziny fuzji, Davis umieścił jazz i rock w tym samym pomieszczeniu i zmusił je do walki. Jak wszystko, co przekracza współczesność, to coś wybuchowego, Bitches Brew zostało źle przyjęte przez purystów tego gatunku. Patrząc wstecz, to prawdopodobnie był najlepszy wskaźnik tego, że ukształtuje przyszłość jazzu.

Davis przesuwał granice dźwięku poprzez dziwaczność i obcość, tworząc ten absurdalnie unikalny album, którego po prostu musisz słuchać za jednym razem. Szczerze mówiąc, nie sądzę, że mógłbyś to uchwycić, słuchając utwór po utworze z jakimkolwiek odstępem. Nie, więcej niż album Bitches Brew to naprawdę dziwne doświadczenie. Jest mroczne i niepokojące, i na więcej niż jeden sposób przypomina czary. Davis nawet nie gra przez pierwsze dwie i pół minuty albumu, a kiedy już to robi, to tylko kilka nut. Ale jest tam od samego początku, obserwując cię w cieniu, czekając, patrząc, gotowy do zagrania na trąbce.

Zamknij oczy w ciemnym pokoju i załóż naprawdę dobre słuchawki. Pozwól, aby Bitches Brew przeniknęło cię jak mgła w lesie, a kiedy to się skończy, będziesz zupełnie inną osobą.

To refleksje umysłu, który został wygładzony przez upadek w i wyzdrowienie z silnej nałogu heroinowego. Co jest w kreatywnych umysłach, co czyni narkotyki tak kuszącymi? Po rzuceniu jednego narkotyku, prawie w jakimś akcie odwagi, Davis wpadł w jeszcze gorszy nałóg kokainowy. Stopniał przez szczeliny, stał się brudny, oczyścił się i w końcu stanął na nogi.

Co prowadzi nas do zupełnie innego albumu. Miles Davis at Fillmore to album na żywo nagrany w 1970 roku przez cztery kolejne dni. Masz Keitha Jarretta na organach, Dave'a Hollanda na basie, Jacka DeJohnette'a na perkusji i Chicka Coreę na pianinie elektrycznym. Prawdopodobnie nigdy nie słyszałeś o nich—przynajmniej ja nie słyszałem przed zbadaniem tego—ale byli najlepsi. Absolutnie najlepsi.

I to słychać w Fillmore. To Miles Davis i grupa muzyków z niesamowitą ilością surowego, nadnaturalnego talentu, wszyscy karmią się nawzajem i podążają za jakąś niewidzialną narracją, która istnieje tylko między nutami.

Kiedy album został wydany jako podwójna płyta, Miles Davis at Fillmore został nazwany przez krytyka Roberta Christgau „niefokusowanym” i mniej „wspaniałym”. Powodem, dla którego Christgau nie lubił Fillmore, jest również powód, dla którego jest tak niezwykły, ponieważ to nagranie na żywo Bitches Brew. To inne i nowe i jest niemal całkowicie nierozpoznawalne. I to kocham w Fillmore, nawet gdy powracał do własnej twórczości, Miles Davis stworzył coś nowego.

Miles Davis przesunął jazz dalej, niż kiedykolwiek wcześniej, a od jego śmierci w latach 90-tych gatunek cierpiał na powtarzalność i imitację. Jeśli usiądziesz i posłuchasz Bitches Brew, a potem usiądziesz i posłuchasz Miles Davis at Fillmore, usłyszysz dwa zupełnie różne albumy. Nawet gdy nagrywał płytę po raz drugi, Miles Davis nagrywał coś nowego.

I myślę, że to właśnie czyni Milesa Davisa tak wielkim, tak niesamowitym, tak różnym od każdego innego muzyka, któremu kiedykolwiek się przyjrzałem. Kochał jazz tak bardzo, że pchnął go w jego nieuchronny, niepojęty koniec... To był narodziny cool, to był rodzaj niebieskiego, to był jazz, jaki znamy.

Kiedy zaczynasz słuchać jazzu, zaczynasz od Kind of Blue. Słyszałeś to wcześniej, to iskra tła popowych piosenek i rockowych ballad oraz tematy otwierające must see TV. Gwiżdżesz to, nie wiedząc o tym, bezcelowo idąc do swojego samochodu lub wychodząc z kina, wibruje w twojej piersi jak neony.

Kiedy zaczynasz słuchać jazzu, jesteś zaproszony, aby obserwować błyskawice przeskakujące z jednej nuty na drugą, jakby goniły uziemiony prąd, który nigdy nie będzie istnieć, który nigdy nie może istnieć. To jest to, czego Miles Davis gonił przez całe swoje życie. I to jest wspaniała rzecz w jazzie, o Milesie Davisie, bo kiedy zaczynasz słuchać jazzu, jesteś zaproszony, aby gonić to również.
Specjalne podziękowania dla Erika Simpsona za badania i kierownictwo w rozwoju tego artykułu.