The Best Artists We Saw At Pitchfork Festival 2019

Black Midi

Black Midi

Podczas prawdopodobnie najbardziej chaotycznego występu weekendu, Black Midi zachwycili w każdym calu, wykonując medley utworów ze swojej nowej płyty Schlagenheim. Perkusista Morgan Simpson szalał w najbardziej precyzyjny sposób, zmieniając rytmy z łatwością. Improwizacja frontmana Geordie Greepa w trakcie wykonywania singla „Bmbmbm”, w której mówił o „wspaniałym celu”, wywołała prawdziwy pożar w moshingu. — Jonah Graber

Clairo

Od czasu, gdy Clairo stała się viralem w 2017 roku dzięki swojemu teledyskowi do „Pretty Girl”, w którym śpiewa piosenkę lo-fi pop przed kamerą internetową w swojej sypialni, cieszyłem się jej muzyką w intymnych okolicznościach, takich jak późną nocą w swojej sypialni lub przez słuchawki podczas samotnej podróży transportem publicznym. Z tego powodu obawiałem się, jak jej spokojne utwory przetłumaczą się na występ na żywo — zwłaszcza na ogromnej scenie dużego festiwalu na świeżym powietrzu. Ale patrząc na jej młodą, oddaną publiczność, która wydawała się znać każde słowo, oraz na wspaniałe wokale i niewątpliwie urokliwą obecność na scenie, stało się jasne, że nie było się czego obawiać. —Amileah Sutliff

CHAI

Mówiłem to wcześniej i będę mówił, aż każdy żyjący stwór zobaczy zespół CHAI na żywo: CHAI to jedno z najbardziej elektryzujących występów na żywo na tej planecie. Pomimo temperatur sięgających 100 stopni podczas ich południowego występu, Yuuki (bas), Kana (gitara), Mana (wokal) i Yuna (perkusja) przyniosły więcej radości i energii zdecydowanie niż jakikolwiek inny występ, który widziałem przez cały weekend, bez konkurencji. „To nie tylko nasze marzenie, aby grać w Ameryce, ale także [grać] na festiwalu Pitchfork,” powiedziała Yuna w wywiadzie dla The Grammys — i można było to zobaczyć. Mogła to być gorączka lub wyczerpanie, ale dziwnie, zacząłem płakać niekontrolowanie, słuchając muzyki, którą można opisać jako słyszalny brokat, z której prawie nie rozumiałem żadnych słów. Moje podejrzenie jest takie, że ciepło nie miało nic wspólnego z łzami, a były one wyłącznie wynikiem obserwacji czterech utalentowanych, zasłużonych muzyków realizujących swoje marzenie z pełnym zapałem. Na szczęście miałem okulary przeciwsłoneczne i nie można było odróżnić potu od łez na mojej twarzy, więc mogłem tańczyć dalej bez niepokoju nikogo. — AS

Clairo

Charli XCX

Z Robyn, Charli XCX i Sky Fierra na afiszu, tegoroczny Pitchfork był bardziej popowy niż zwykle, i dosłownie nikt (kto się liczy) nie jest z tego powodu zły. Naturalnie, występ Charli był największą imprezą, ponieważ było to zasadniczo scream-sing-along z specjalnym występem rapera z Chicago, Cupcakke, podczas którego wszyscy (zasłużenie) oszaleli. Charli tańczyła na 100% przez cały show, a jej obecność na scenie była równie urzekająca i zuchwała, jak można było się spodziewać. „Trzymam się arogancko, ale też fair,” zażartowała Charli XCX po ogłoszeniu się „jedną z 15 najlepszych gwiazd pop na świecie.” Musi być przynajmniej w pierwszej dziesiątce dla każdego, kto był obecny na tym występie. —AS

JPEGMAFIA

Zdobywając dużą popularność od wydania swojego albumu Veteran na początku 2018 roku, występ JPEGMAFIA przypominał powrót do domu. Jego występ przebiegał tak, jak zwykle — przyszedł, postawił laptop, z którego miał puścić instrumentale, powiedział „cześć” i od razu zaczął. Ale ten występ wydawał się ogromny, poza faktem, że tysiące ludzi czekały na jego zobaczenie. Peggy już się pokazał i doskonale wiedział, jak moshpit w oszałamiającym upale zareaguje na refren „Puff Daddy.” Jego przerwy na papierosa funkcjonowały jako czas dla publiczności na złapanie oddechu, pomiędzy wybuchowymi występami, które „mogą być zagrożeniem bezpieczeństwa.” — JG

Parquet Courts

Parquet Courts był jednym z niewielu zespołów, których występ został przerwany przez pogodę, ostatnim przed ewakuacją festiwalu w sobotę. Dla zespołu, który regularnie sprawia, że mam ochotę walnąć dziurę w Konstytucji USA, byłem zaskoczony, jak łatwo, spokojnie i zabawnie czuł się ten występ. Może to częściowo ze względu na ogromną burzową chmurę, która (dosłownie) spowodowała natychmiastowy spadek temperatury o 20 stopni, ale mimo wszystko, ludzie, którzy przyszli, nie mogli przestać się ruszać i tańczyć. Gdy ogłoszono ewakuację festiwalu, zespół zagrał jeszcze jeden utwór: tytułową piosenkę z ich najnowszego albumu Wide Awake. Publiczność nie traciła czasu na smutki, zamiast tego wszyscy tańczyli, jakby nigdy się tu nie mieli ponownie znaleźć. —JG

Parquet Courts

Pusha T

Dualizm człowieka: rapować „Infrared”, patrząc Pusha T prosto w oczy — po raz czwarty w ciągu ostatnich 45 minut — mając na sobie koszulkę z limitowanej edycji Heron Preston Lil Wayne Tha Carter V t-shirt. Rzeczywiście, widzę to, co widzi Push, kiedy widzę Wayne’a na trasie, ale niestety... Odmawiam wyboru. Stanąłem mocno z przodu, po prawej stronie tłumu, biały kumple Caleb po mojej lewej, grupa czarnych ludzi, których nie znam, po mojej prawej. To się nie zdarza na koncertach rapowych na Środkowym Zachodzie. To przestrzeń, gdzie możemy przekraczać nieznane… Imprezowałem z nimi przez cały występ DJ-a. Aż do momentu, gdy armada białych, koszulkujących się mężczyzn rozwaliła imprezę, gdy pojawiła się „If You Know You Know”. To mnie wkurzyło. Napisałem do jednego z kumpli później, jak szybko zepsuli zabawę; odpowiedział, że jego kumpel zamierzał ich rozwalić. Cieszę się, że tego nie zrobił.

Teraz wracając do Mr. Thorntona: to było rapsowanie na wysokim poziomie. Wyrażał kontrolę, precyzyjność nad sposobem, w jaki przesuwał się po scenie, pozwalając swojej wolnej ręce na ilustrowanie ruchów nadgarstka lub uderzania żyły. Powolne tempo również pomagało, aby nie zepsuć swojego stroju. Byłem transportowany i przerażony teatrem tego wszystkiego, jak szybko zostałem zahipnotyzowany przez ten kokainowy temat. 98 stopni może wyjaśnia to lepiej. Niechętnie nazywam to wykonaniem antybohatera, ponieważ jak heroiczne to jest, rzeczywiście? Ale cholera, dwie dekady sprawiły, że to była przekonywująca prezentacja sceniczna, pieprzyć moralność. Jak Push nadal patrzył w oczy swoim fanom, czasami sprawiając, że tłumy festiwalowe były niemal nieistotne, myślę, że czuł, jak my: nadal patrzył na chłopaków. Chłopaków, którzy mogą to znać lub znać kogoś, kto zna coś o tym. Albo… używajcie go jako naczynia dla dreszczyku emocji. Byłem zbyt wyczerpany, aby moshować podczas „I Don’t Like”, mimo że to chicagowska rzecz; mam złe nogi i było zbyt gorąco na to wszystko. — Michael Penn II

Ric Wilson

Jestem tak dumny z tego chłopaka. Ma taką muzykę, która rozjaśnia najbardziej ponure, pokręcone części mojego czarnego umysłu. To jak przypomnienie o uśmiechu, które nie jest protekcjonalne, ale oferuje mi zamiast tego sześciopak. To jest energia, którą przyniósł na wczesny slot czasowy, a garstka uczestników, którzy wrócili na upał, była witana z 40 minutami nieskrępowanej zabawy. Ric wyciągnął zespoły, a nawet nie rzucał pieniędzmi w tłum: wyciągnął orkiestrę Lane Tech! Potem... (nieoficjalnie) utworzył najdłuższą na świecie linię Soul Train po obu stronach barier! Nie wiadomo, czy słońce sprawiło, że Ric się aktywował, czy też Ric’s styl sprawił, że słońce zagrało prawidłowo. Jeśli możesz zobaczyć występ Rica Wilsona, * zrób * to: to wzbogacające doświadczenie za każdym razem. —MP

Tasha

Kupiłem bilet na Aftershow Snail Mail do Thalia Hall z wyraźnym zamiarem zobaczenia Tashy w cichym, klimatyzowanym pokoju, gdzie ludzie będą ją doceniać. (Bez urazy dla tych, którzy widzieli Tashę na scenie Blue, słyszałem, że to było równie wspaniałe.) Gdy skulony siedziałem na balkonie, widziałem nerwową, a jednocześnie urzekającą Tashę, dającą z siebie wszystko dla podziwu szybko zapełniającej się sali wyprzedanej. Alone at Last to prawdziwa uczta na żywo, udowadniająca niezwykłą zdolność Tashy do wypełniania pokoju swoimi radościami i niepowodzeniami za pośrednictwem zespołu, oraz moc do wyciągnięcia całego powietrza z pokoju tylko swoim głosem i gitarą. To jeden z najbardziej przyzwalających występów, jakie widziałem w ostatnim czasie. Przyzwalający w sensie, że moje kości wypełniły się wszystkimi zmęczeniami i zdezorientowaniem dwóch dni przetrwania wśród upałów w Union Parku. Tasha, wylewająca z siebie serce, nie tylko wzbudziła te przytłaczające emocje, ale przyniosła wielki spokój do chaotycznego pokoju. Milczałem, a tłum robił to samo. Z wyjątkiem przerw i ciszy między utworami — wtedy najlepsi z nas dali jej cały aplauz, jaki mogliśmy zebrać. To naprawdę przywilej być w jej obecności i powinieneś poświęcić czas, aby to zrobić szybko. —MP