Poradnik Bar-Kays

Kiedy Stax przekształcił się w prawdziwą fabrykę hitów, stało się jasne, że wytwórnia nie mogła polegać wyłącznie na zespole domowym M.G.'s. To prowadziłoby najwyżej do wypalenia z najlepszym i dezercji z najgorszym - obie te rzeczy w końcu się wydarzyły. Kiedy więc grupa nastolatków zwana Impalas weszła w orbitę Stax - dzięki byciu uporczywymi wokół studia i proszeniu o pomoc w miarę możliwości - wydawało się, że nadarza się doskonała okazja do poszerzenia składu zespołu domowego Stax. Najpierw jednak musieli zmienić nazwę, inspirowani bilbordem Bacardi, ale przez kilka lat najgorętszą grupą koncertową i studyjną w Stax byli Bar-Kays, zintegrowana ekipa lokalnych licealistów, którzy chcieli tylko być nowymi M.G.'s. To, że w dużej mierze spełnili swoje marzenie, świadczy o ich talentach.

Bar-Kays byli faworytami Estelle Axton, która zachęcała ich do dalszej pracy nad swoją muzyką i organizowała dla nich wielokrotne przesłuchania z członkiem M.G. i producentem Steve'em Cropperem. Cropper wielokrotnie odrzucał zespół, twierdząc, że nie słyszy tego, co inni chcą słyszeć. Dopiero szczęśliwe zrządzenie losu sprawiło, że zespół podpisał kontrakt z Volt, podwytwórnią Stax: Jim Stewart wszedł na próbę zespołu, usłyszał ich groove i kazał im natychmiast to nagrać. Tak powstał ich wielki hit „Soul Finger”, który zdobył trzecie miejsce na liście R&B i siedemnaste na popowej. Nie tylko podpisali kontrakt z Stax, teraz byli gwiazdami.

Chłopcy z zespołu musieli jeszcze skończyć liceum, jednocześnie nagrywając materiał, który stał się ich debiutanckim LP, Soul Finger, włączonym do antologii VMP. Mieli także regularne występy w klubach Memphis, grając w barach miasta, zanim te występy stały się dla nich legalne. Po słynnej wczesnej europejskiej trasie koncertowej z M.G.’s w 1967 roku, Otis Redding wrócił do Memphis, by nagrywać i szykować się do amerykańskiej trasy wiosną 1967 roku. Wiedząc, że M.G.’s będą zajęci w studiu przez cały ’67 i ’68 rok, Redding postanowił zobaczyć na żywo Bar-Kays w klubie. Był zachwycony. Wskoczył na scenę, zaśpiewał z zespołem kilka piosenek i zdecydował, że muszą być jego. Zaoferował zespołowi towarzyszenie mu na kilku występach wiosną ’67 roku, ale rodzice zespołu ich nie puścili; musieli najpierw skończyć szkołę. W dniu, w którym ukończyli liceum, wsiedli do samolotu, aby zagrać z Otisem w Apollo w Nowym Jorku. Otis zabrał Bar-Kays po całej Ameryce Północnej, grając od Montrealu po Los Angeles i wszędzie pomiędzy. Kupił duży samolot, aby podróżować z sześcioosobową ekipą; chociaż jeden z nich zawsze musiał latać komercyjnie, ponieważ samolot nie miał tylu miejsc.

Gdzieś między występami z Otisem a ukończeniem szkoły zespół nagrał resztę swojego debiutanckiego LP, Soul Finger, który uchwycił ich mroczny, hałaśliwy soul rock, bardziej swobodny niż albumy M.G.'s. Zawierał 11 utworów, w tym niektóre covery i niektóre oryginały. Wybraliśmy go do tej antologii, ponieważ, jak Soul Dressing, pokazuje jak istotne były nawet instrumentalne albumy Stax; nie ma innej rockowej czy soul wytwórni, która była tak zaangażowana w dowodzenie, że ich zespoły mogą tworzyć niesamowite albumy instrumentalne jak Stax.

To także jedyny album, który mogliśmy sparować z Otisem Reddingiem w naszej rozbudowie Antologii: Zimą 1967 roku, samolot Otisa Reddinga rozbił się nad jeziorem Monona w Madison, Wisconsin — jezioro cztery przecznice od siedziby Vinyl Me, Please w Midwest — zabijając czterech członków Bar-Kays, kończąc pierwsze wcielenie zespołu mniej niż rok po ich przybyciu do Stax. Trębacz Ben Cauley (który dryfował na jeziorze Monona trzymając się siedzenia podczas wypadku samolotu) i basista James Alexander (który leciał komercyjnym lotem, bo była jego kolej w rotacji) ostatecznie przekształcili Bar-Kays w zespół studyjny, a następnie popularny zespół funkowy wokół wokalisty Larry'ego Dodsona.

Odkąd umieściliśmy debiut grupy, Soul Finger, w naszym zestawie boksów Stax, wszystkie te sześć albumów pochodzi z wciąż trwającej kariery nagraniowej zespołu.

Gotta Groove (1969)

Przekształcenie Bar-Kays po tragicznym wypadku samolotowym musiało być trudne dla Bena Cauley'a i Jamesa Alexandra, ale ruszyli pełną parą z tym funkowym instrumentalnym albumem, który wyobraża sobie Funkadelic, gdyby nigdy nie mieli nikogo, kto mógłby śpiewać. Przyjdź dla funku, zostań dla szalonego coveru „Yesterday” Beatlesów, który, biorąc pod uwagę kontekst albumu, brzmi jak marsz pogrzebowy.

Black Rock (1971)

To nie jest sprytny tytuł: Jak wcześniej Sly Stone, Bar-Kays w latach 70. stworzyli wersję muzyki rockowej, która łączyła funk, soul i blues w „czarny rock”. Ich pierwszy album z wokalistą, ten album buduje się do nowej wizji Bar-Kays, którzy stali się zespołem domowym Stax lat 70.: Silni, funkowi i zabawnic, ten album desperacko potrzebuje reedycji.

Coldblooded (1974)

Wart dla samej okładki, ale także wart dla mglistych proto-disco, które Bar-Kays przedstawili na tym albumie. „Smiling, Styling and Profiling” czuje, że jest gotowy do odkrycia; to w zasadzie każda promocja Rica Flaira zanim Flair stał się wielką postacią. Kolejny album, który nie miał reedycji od zbyt długo.

Możesz kupić edycję VMP tego albumu tutaj.

Too Hot To Stop (1976)

Pierwszy album Bar-Kays po Stax jest może ich najbardziej ikonicznym po dodaniu wokalisty: „Too Hot To Stop Pt. 1” stał się hitem, piosenką tak ikoniczną, że miała wiele cykli znaczenia, w tym jako otwierająca piosenka Superbad. Reszta tego albumu jest równie surowa i skoczna, absolutna klasyka.

Money Talks (1978)

Kiedy Stax zamknął się w 1975 roku, aktywa wytwórni zostały wykupione przez Fantasy Records. Zatrudnili Davida Portera — wówczas solowego artystę, który pracował również dla wytwórni jako A&R, kiedy ta się zamknęła — aby przeszukał katalog i wydał kilka nowych albumów. Przeszukał archiwa Stax i znalazł wystarczająco dużo materiału, aby wydać ten nowy album Bar-Kays, co było szczęśliwym zrządzeniem losu, ponieważ zespół właśnie odnosił sukcesy na listach przebojów dzięki swoim albumom Mercury. To pochodzenie mogłoby sugerować, że album jest chaotyczny i nieistotny, ale może zawierać najlepszą piosenkę Bar-Kays poza „Soul Finger”: „Holy Ghost” jest tak dobra, że jest na tym albumie dwukrotnie w różnych wersjach. Na usługach streamingu jest mylnie oznaczony jako EP, ale dostarcz się do tej gorącej funkowej porcji tak szybko, jak to możliwe.

Możesz zdobyć edycję VMP tego albumu tutaj.

Nightcruising (1981)

Ten niedoceniany klejnot to Bar-Kays aktualizujący swoje brzmienie na gładką powłokę w stylu Ricka Jamesa dla może ich najbardziej popowego albumu. Stał się ich trzecim albumem złotym, a tytułowy utwór to doskonałość lat 80. Saksofon na tym albumie brzmi, jakby był grany na planie Miami Vice.