Wstęp do Bar-Kays

Gdy Stax stał się prawdziwą maszyną hitów, stało się jasne, że wytwórnia nie mogła polegać wyłącznie na zespole M.G.s. To prowadziłoby do wypalenia w najlepszym przypadku, a w najgorszym do odejścia — co z pewnością by się zdarzyło. Kiedy więc grupa nastolatków o nazwie Impalas weszła w orbitę Stax — dzięki temu, że kręcili się wokół studia i prosili o pomoc jak tylko mogli — wydawało się, że to idealna okazja, aby rozszerzyć skład zespołu domowego Stax. Najpierw wymagało to zmiany nazwy inspirowanej billboardem Bacardi, ale przez krótki czas, najgorętszym zespołem drogowym i studyjnym w Stax byli Bar-Kays, zintegrowana ekipa lokalnych uczniów, którzy pragnęli nie niczego innego, jak stać się nowymi M.G.s. To, że w większości się spełniło, jest dowodem na ich umiejętności.

Bar-Kays byli ulubieńcami Estelle Axton, która zachęcała ich do dalszej pracy nad swoją muzyką i organizowała im wiele przesłuchań z członkiem M.G. i producentem Stevem Cropperem. Cropper słynnie odrzucał zespół wielokrotnie, twierdząc, że nie słyszy tego, co ludzie chcą usłyszeć, a zespół musiał poczekać na szczęśliwy zbieg okoliczności, aby podpisać kontrakt z imprintem Volt w Stax: Jim Stewart wszedł, gdy grupa próbowała, usłyszał ich groove i zażądał, żeby natychmiast to nagrali. Zostało to wydane jako „Soul Finger” i stało się wielkim hitem: zajął trzecie miejsce na liście R&B i siedemnaste na popowej. Nie tylko Bar-Kays zostali podpisani do Stax, teraz byli gwiazdami.

Chłopcy z zespołu musieli wciąż kończyć szkołę, jednocześnie nagrywając materiał, który stał się ich debiutanckim LP, Soul Finger, uwzględnionym w antologii VMP. Mieli też regularny występ w klubie w Memphis, grając w barach miasta, zanim mogli legalnie wejść do środka. Po słynnej trasie koncertowej w Europie wczesną wiosną 1967 roku z M.G.s, Otis Redding wrócił do Memphis, nagrywając i szykując się do trasy w USA wiosną 1967 roku. Wiedząc, że M.G.s będą zajęte w studiu przez cały 1967 i 1968 rok, Redding postanowił sprawdzić, jak grają Bar-Kays w klubie, i był pod wrażeniem. Wskoczył na scenę i wykonał z zespołem kilka utworów, decydując się, że muszą być jego. Zaproponował zespołowi, aby towarzyszyli mu na kilku występach wiosną 1967 roku, ale rodzice zespołu się nie zgodzili; musieli najpierw skończyć szkołę. W dniu, w którym zespół ukończył szkołę średnią, wsiadli do samolotu, aby zagrać z Otisem w Apollo w Nowym Jorku. Otis zabrał Bar-Kays w podróż po Ameryce Północnej, grając wszędzie, od Montrealu po LA, i wszędzie pomiędzy. Kupił duży samolot, aby podróżować z sześcioma członkami zespołu; chociaż jeden z nich zawsze musiał latać komercyjnie, ponieważ samolot nie mieścił wszystkich.

Gdzieś pomiędzy występami z Otisem, a ukończeniem szkoły, zespół nagrał resztę swojego debiutanckiego LP, Soul Finger, które uchwyciło ich zamglony, hałaśliwy soul rock, luźniejszy niż albumy M.G.s. Zawierało 11 utworów, niektóre covery i kilka oryginalnych, i wybraliśmy je do tej antologii, ponieważ, podobnie jak Soul Dressing, uchwyciło, jak istotne były nawet instrumentalne albumy w Stax; nie ma innej wytwórni rockowej lub soulowej, która byłaby zobowiązana do udowodnienia, że ich zespoły mogą tworzyć wspaniałe albumy instrumentalne, jak Stax.

To także jedyny album, który mogliśmy połączyć z Otisem Reddingiem w naszej antylożce: zimą 1967 roku samolot Otisa Reddinga rozbił się nad jeziorem Monona w Madison w stanie Wisconsin — jeziorem cztery ulice od siedziby Vinyl Me, Please w Midwest — zabijając czterech członków Bar-Kays, kończąc pierwszą iterację zespołu mniej niż rok po ich przybyciu do Stax. Trumpetista Ben Cauley (który, wstrząsająco, unosił się w jeziorze Monona na siedzeniu, które trzymał podczas snu, gdy samolot się rozbił) i basista James Alexander (który latał komercyjnie, ponieważ nadszedł jego czas w rotacji) ostatecznie zreformowali Bar-Kays jako zespół studyjny, a potem popularny zespół funkowy wokół wokalisty Larry'ego Dodsona.

Odkąd przedstawiliśmy debiut grupy, Soul Finger, w naszym zestawie box Stax, wszystkie te sześć albumów pochodzi z nadal działającej kariery nagraniowej zespołu.

Gotta Groove (1969)

Reformacja Bar-Kays po ich tragicznej katastrofie lotniczej nie mogła być łatwa dla Bena Cauleya i Jamesa Alexandra, ale wystartowali z impetem z tym funkowym albumem instrumentalnym, który wyobraża Funkadelic, gdyby nigdy nie mieli nikogo, kto mógłby śpiewać. Przyjdź po funk, zostań dla delirystycznej wersji Beatlesów „Yesterday”, która, biorąc pod uwagę kontekst albumu, sprawia wrażenie procesji pogrzebowej.

Black Rock (1971)

To nie jest pomyślna nazwa: Podobnie jak Sly Stone przed nimi, Bar-Kays postanowili w latach 70. stworzyć wersję muzyki rockowej, która łączy funk, soul i blues w „czarnym rocku”. Ich pierwszy album z wokalistą, który kończy się nową wizją Bar-Kays, którzy stali się domowym zespołem Stax w latach 70.: Mięśniowy, funkowy i zabawny, ten album desperacko potrzebuje wznowienia.

Coldblooded (1974)

Warto go mieć tylko dla okładki albumu, ale także dla zamglonego proto-disco, które Bar-Kays zaprezentowali na tym albumie. „Smiling, Styling and Profiling” wydaje się być przestarzałe, jeśli chodzi o odkrycie; to praktycznie każdy promocyjny materiał Ric Flaira, zanim Flair stał się wielką sprawą. Inny album, który za długo nie miał wznowienia.

Możesz kupić edycję VMP tego albumu tutaj.

Too Hot To Stop (1976)

Pierwszy album Bar-Kays po Stax to chyba ich najbardziej ikoniczny po dodaniu wokalisty: „Too Hot To Stop Pt. 1” stał się hitem, piosenka tak ikoniczna, że przeżyła wiele cykli znaczenia, w tym jako otwierająca piosenka Superbad. Reszta tego albumu jest równie brudna i skoczna, to klasyka wszech czasów.

Money Talks (1978)

Kiedy Stax zamknęło się w 1975 roku, aktywa wytwórni zostały zakupione przez Fantasy Records. Hired David Porter — wówczas już artysta solowy, który także pracował dla labelu jako osoba A&R, gdy zamknięto — w celu przeszukania katalogu wytwórni i wydania kilku nowych albumów. Przejrzał archiwa Stax i znalazł wystarczającą ilość materiału, aby wydać nowy album Bar-Kays, co było szczęśliwym zbiegiem okoliczności, ponieważ zespół właśnie zdobywał popularność na listach dzięki swoim albumom Mercury. To pochodzenie sugerowałoby, że ten album jest chaotyczny i nieistotny, ale może zawierać najlepszą piosenkę Bar-Kays poza „Soul Finger”: „Holy Ghost” jest tak dobra, że jest na tym albumie dwa razy w różnych wersjach. Zespół jest dziwnie i mylnie oznaczony jako EP na serwisach streamingowych, ale szybko zdobądź ten kawałek gorącego funku ASAP.

Możesz zdobyć edycję VMP tego albumu tutaj.

Nightcruising (1981)

Ten niedoceniany klejnot ma Bar-Kays aktualizujące swoją brzmienie do slick Rick James-esque, być może na ich najbardziej popowym albumie. Stał się ich trzecim złotym albumem, a utwór tytułowy to perfekcja lat 80. Seksowny saksofon na tym albumie wydaje się być odtwarzany z planu Miami Vice.