Anjimile’s Striking Music Demands To Be Shared

Na świecie jest (może dosłownie) nieskończona ilość świetnej muzyki — albumów do tańca, płaczu, gniewu, biegania i bezmyślnego wpatrywania się przez okno w czasie nudnej podróży do pracy. Ale czasami pojawia się album, który z pilnością zaprasza cię do zagubienia się w konturach jego własnego, unikalnego, żyjącego ekosystemu. Debiut Anjimile, Giver Taker, to jeden z tych rzadkich albumów, który jest wypełniony aż do granic możliwości uchwytną twórczością zarówno radosną, jak i ciężką, oraz instrumentacją oszczędną tam, gdzie potrzeba i obfitą tam, gdzie to najważniejsze.

Dowody na zdolność albumu do natychmiastowego oddziaływania można znaleźć w szumie, jaki wygenerował Giver Taker jeszcze zanim pojawił się na rynku. Anjimile został przedstawiony przez małe i duże media, od Paste po Bandcamp Daily i Rolling Stone, a NPR uznał go za artystę, którego warto obserwować. Łatwo zrozumieć dlaczego; chociaż zazwyczaj z niepokojem czekam na premierę albumów, które uwielbiam, aby moi bliscy (i świat jako całość) mogli ich posłuchać, w przypadku Giver Taker było mi wręcz trudno nie dzielić się pięknem i ukojem, jakie mi przyniósł, i byłem podniecony myślą o tym, że ten album trafi do szerokiej publiczności.

Giver Taker to „oficjalny” debiut Anjimile w niezależnej wytwórni Father/Daughter, chociaż 27-letni artysta z Bostonu samodzielnie produkował i wydawał muzykę przez krótki czas. Napisał dużą część tego albumu, próbując zrozumieć swoją tożsamość jako osoby trans i niebinarnej oraz w trakcie swojego procesu odzyskiwania się z alkoholizmu.

„Właśnie się obudziłem po raz trzeci lub czwarty w tym roku, po tym jak byłem leczony na zatrucie alkoholowe, i pomyślałem, to naprawdę jest strasznie do dupy,” powiedział w wywiadzie dla Vinyl Me, Please na początku tego miesiąca. „Nie byłem gotów przestać, dopóki nie byłem gotów przestać. Potem, na szczęście, osiągnąłem dno.”

Odzwierciedlając ten stan uzdrawiania, Anjimile splata ciężkości i lekkość, dobro i zło, nadzieję i żal — każde często nierozróżnialne od siebie i wszystkie w ciągłej rozmowie przez cały album. „Byłem trochę wkurzony; Byłem trochę zimny; Byłem trochę zagubiony. Prawdę mówiąc, martwy dla mnie,” śpiewa Anjimile, który ma doświadczenie chóralne, łagodnie, ale z siłą, nad oszczędnym doborem palców na początku rosnącej, epickiej ballady „1978” o swojej babci, która zmarła przed jego narodzinami. Refren rozprasza się w ciepłym szumie światła: „W nocy, to cud być trzymanym przez ciebie.”

Chociaż piosenki przyciągają swoją specyficznością, szczegółowością, a czasami, uderzającą abstrakcyjnością, muzyka Anjimile przede wszystkim rezonuje. Poruszając się delikatnie, jak oddech śpiącej ukochanej osoby lub hipnotyzujący sposób, w jaki masy liści falują na wietrze, Giver Taker prowadzi cię przez przestrzeń bólu i piękna — i przypomina, że, jeśli masz szczęście, możesz się tym wszystkim podzielić.