Anjimile And The Life Growing Underground

Giver Taker, debiutancki album bostońskiego muzyka Anjimile, to muzyka, która należy do tej kategorii. Dzieło tak piękne i pełne szacunku, że budzi zachwyt nie tylko nad muzyką, ale nad wszechświatem, który odzwierciedla i zawiera w pieśni. „Nic nie umiera,” śpiewa w otwierającym album utworze „Your Tree,” piosence o życiu, które rośnie pod ziemią po odejściu kogoś. Lekcje, do których dochodzi Anjimile na tym albumie, inni mogą nie doświadczyć aż do chwili śmierci. I to jest w porządku.

Historia Giver Taker Anjimile'a zaczęła się nieco ponad pięć lat temu, na szpitalnym łóżku. „Właśnie się obudziłem, po tym, jak byłem leczony z powodu zatrucia alkoholowego po raz trzeci lub czwarty w tym roku, i pomyślałem, to naprawdę jest do dupy,” mówi podczas rozmowy z domu swojego partnera w Massachusetts. „Nie byłem gotowy przestać, dopóki nie byłem gotowy przestać. Na szczęście, wtedy sięgnąłem dna.”

Urodzony w Princeton, Zachodnia Wirginia w 1993 roku, jako syn rodziców, którzy wyemigrowali z Malawi w latach 80., Anjimile spędził większość swojego „standardowego podmiejskiego” dzieciństwa, uczęszczając co niedziela do kościoła prezbiteriańskiego bez muzyki, („gdyby tam była jakakolwiek muzyka, prawdopodobnie zostałbym pastorem,” mówi). Jego muzyczne wykształcenie pochodziło z domu, gdzie piosenki Shania Twain, Michael Jackson, Cyndia Lauper grały bez przerwy, gdy jego siostry ćwiczyły na swoje występy, a jego tata śpiewał myjąc naczynia. „Mój tata ma piękny głos, gładki i bogaty,” mówi. Czy ty brzmisz podobnie do niego? Pytam. „Nie myślałem o tym, ale chciałbym tak myśleć. Zwłaszcza teraz, gdy testosteron pogłębił mój głos. On zainspirował mój głos bardzo.”

Samookreślający się jako „kozacki skater,” nastoletni Anjimile rozwijał swój muzyczny gust od soundtracków Tony Hawk i forów skateboardingowych. „Pobierałem rzeczy na Limewire, a od dwunastego do siedemnastego roku życia przesiadywałem na forum Skateboard City.” Choć forum pomogło mu doprowadzić do perfekcji jego olly po kilku bolesnych latach, jego sekcja muzyczna wprowadziła go także do punku wystarczająco „prawdziwego,” aby być świętoszkowatym. „Wkręciłem się w Dead Kennedys, myśląc, że jestem w Misfits, jakbym był jakimś twardym punkowcem. Miałem cholera trzynaście lat.”

Ostatecznie skłonił się ku bardziej delikatnej muzyce podczas jednego wieczoru, kiedy znalazł użytkownika z „bardzo ładnym obrazkiem” jako awatarem. Wkrótce odkrył, że to okładka albumu Illinois Sufjana Stevensa, posłuchał płyty i wykrzyknął: „Cholera”. Słuchając Giver Taker, którego najbardziej oczywistym wpływem jest era Seven Swans Sufjana, nie dziwi, że Anjimile jest jego wielkim fanem od dłuższego czasu.

Obecnie mówi w łagodnym stylu kowbojsko-internetowym. Zaczyna od „cześć”; odnosi się do innych ludzi jako „folk”; można prawie usłyszeć gwiazdkę, gdy mówi słowo „cholercia.” To wydaje się dalekie od nastolatka, którym był, nastolatka, którego sam określa. „Byłem tylko zajęty robieniem rzeczy nastoletniego łobuza,” mówi, opisując siebie w wieku siedemnastu lat. „Właśnie wyszedłem parę lat wcześniej do mojego przyjaciela, i myślałem, że jestem gorący. Paliłem trawkę i piłem alkohol, i myślałem, że jestem najfajniejszym frajerem, który kiedykolwiek żył. Byłem dupkiem.”

W latach poprzedzających dno szpitalne łóżko, Anjimile był ciężko depresyjny, samobójczy, w emocjonalnym stanie bezruchu. Alkoholizm przeszedł od zaprzeczenia do rezygnacji. Przeciwśrodek do uzyskania pomocy. „Pomyślałem, cóż, chyba teraz będę alkoholikiem, i wszyscy mogą się walić.”

Powodem, dla którego to się zmieniło, była „łaska wszechświata.” Budząc się tego ranka na łóżku szpitalnym, Anjimile poczuł, po raz pierwszy od dłuższego czasu, wdzięczność za samo się obudzenie. „W tym momencie pomyślałem, będę słuchać lekarzy. Zacznę słuchać ludzi, którzy próbują mi pomóc.” Rozradowany przeżyciem, opuścił tego dnia szpitalne łóżko z zachętą do życia każdego dnia jako okazji do poprawy; do stania się najbardziej współczującą wersją siebie. „Czy znasz ten wers Weeknd, gdzie mówi: ‘gdy jestem naćpany, to prawdziwy ja?’ Uświadomiłem sobie, że tak, gdy piłem, to był prawdziwy ja. To była po prostu najgorsza możliwa wersja mnie.” On przestał pić.

Przywracanie Anjimile'a skupiało się w dużej mierze na pogodzeniu swojej przeszłości; dokładnym przemyśleniu swoich działań pod wpływem uzależnienia, i ponoszenie odpowiedzialności za szkodliwe zachowania. „Oczywiście, bardzo cenię sobie swoje życie i modlę się o jego kontynuację, ale zanim przestałem pić, myślałem, że jeśli teraz umrę, historia mojego życia będzie, cóż, byli dupkiem.” Gdyby teraz odszedł, przynajmniej mogli by powiedzieć, że Anjimile starał się najlepiej, jak potrafił. „Nie że chcę umrzeć na to, ale chciałbym myśleć, że to coś, co sprawiłoby, że moja dusza poczułaby się spokojnie.”

Giver Taker nie jest tylko odkupieniem Anjimile - to jego rozrachunek. W „Baby No More,” nazywa siebie „Królem Złamanych Serce,” gdy mówi kobiecie, którą zostawia, że nie zna „dobrego kochania.” To piosenka, która daje mu przestrzeń do uznania swojej siły i zdolności do zranienia. Przejście od jego przeszłości „łobuza” było kluczowe dla jego przetrwania. To jego incentywa do poprawy, a więc jego motywacja do życia. „Pomogło mi to doświadczenie i po prostu bycie tak niedojrzałym,” mówi, „bo teraz, gdy się starzeję, rosnę w dojrzałość, współczucie i doświadczenie, i to jest naprawdę miłe.”

Po opuszczeniu szpitalnego łóżka, Anjimile spędził trochę czasu pracując z innym alkoholikiem, który pomógł mu spojrzeć na jego zachowanie obiektywnie. Przeglądali razem przeszłe scenariusze. „Tak, to było do dupy z tobą,” mówił jego sponsor. „Czy możesz mi powiedzieć, dlaczego to było do dupy?” To pierwszy krok, mówi Anjimile, „przyznanie się, że spieprzyłeś.”

Większość piosenek na Giver Taker była napisana po „drugiej stronie,” pierwszym singlem albumu „Maker” powstał kilka miesięcy przed upadkiem. Patrząc wstecz, Anjimile widzi to jako prorocze. Napisany w czasie, gdy właśnie odkrył terminy „niebinarny” i „genderqueer,” piosenka jest przykładem prawdziwości Anjimile'a śpiewającego do siebie. Teraz, kiedy identyfikuje się jako transmasc, dosłowność piosenki zadziwia go. „Nie jestem chłopcem, jestem mężczyzną,” śpiewa z pierwotną dumą.

Anjimile opisuje swój proces tworzenia piosenek jako „duchowy.” Jest tak szybki i intuicyjny, jak tylko może być. Nuczy melodię, oddaje się dźwiękowi i pozwala mu unosić się jak szczątki na rzece. „Nagrywam to kilka razy, dopóki słowa, które nie są bełkotem, zaczynają się formować.” Teraz czuje się niezdolny do pisania czegoś, co nie jest dla niego prawdziwe. „Próbowałem w przeszłości pisać opowieści, w których byłem ofiarą czegoś, i to po prostu nie czuło się dobrze, bo zdałem sobie sprawę, że głęboko w sercu, to po prostu nie była prawda.”

Prawie dwa lata temu, na rekomendację swojego przyjaciela i współmuzyka Sir Babygirl, Anjimile wysłał Giver Taker do Tylera Andere, A&R ukochanej wytwórni z San Francisco Father/Daughter Records. „Wysłaliśmy mu kilka piosenek, mówiąc, że są bez miksu. One nie były bez miksu, śmieje się. I on powiedział, ‘wow, to świetne,’ a my byliśmy jak [głos Mr Burns] ‘doskonale.’”

Teraz, gdy album został wysłany do dziennikarzy muzycznych, otrzymał dużo szybkiej aprobaty. „To było o wiele więcej, niż mogłem sobie kiedykolwiek wyobrazić, jeśli chodzi o ludzi, którzy naprawdę to lubią. Nie wiem, jak się z tym czuć oprócz szoku w dobrym sensie.” W tym liminalnym okresie, w którym jego album dopiero zaczął się pojawiać na świecie, Anjimile upiera się na oddzieleniu swojej muzyki od swojego życia osobistego. Jest przyzwyczajony do istnienia obok publicznej wersji siebie, tworząc konsumowalny Anjimile'a na mediach społecznościowych, którego używa do promowania się na lokalnej scenie w Bostonie. „Kiedy byłem młodszy i zaczynałem, mówiłem: ‘muzyka to moje życie’. Ale teraz myślę, że moje życie to moje życie i muzyka to tylko jej część.”

Chociaż wyda swój debiutancki album, zanim skończy trzydzieści lat, Anjimile czuje się stary. „Moja młodzieńcza niezniszczalność ustąpiła miejsca zrozumieniu, że absolutnie umrę, i trochę to czuję. Zwłaszcza, kiedy widzę śmierć czarnych w mediach. Powoli odbiera mi to życie.”

Ale Anjimile nie boi się śmierci. Doświadczył jej już kilka razy. „Kiedyś byłem z moją przyjaciółką i jej dzieckiem, a one po prostu patrzyły mi prosto w oczy i powiedziały: ‘czy kiedykolwiek umarłeś?,’ i byłem jak, cholera człowieku. Nie wiem. Ja...nie...wiem. To uderzyło mnie jako bardzo głębokie. Jakby, może umarłem.”

W swoim życiu Anjimile doświadczył już wielu cykli śmierci. „Śmierci przeszłych związków, śmierci przeszłych dynamik związków, śmierci mojego życia jako aktywnego alkoholika. Wydaje się, że śmierć się zbliża, ale nie w sposób, który mnie przygnębia.” Jak mogłoby? Gdziekolwiek jest śmierć, życie zawsze jest blisko. Nawet jeśli rośnie tylko pod ziemią.