Album tygodnia: Julien Baker - Turn Out The Lights

Reklamy nowoczesne przyswoiły sobie pojęcie "samoakceptacji", próbując nas przekonać, że to prosty, jednoetapowy proces. Hasła takie jak "Kochaj siebie" czy "Po prostu bądź sobą" pojawiające się na billboardach i butelkach szamponów sprawiają wrażenie, że odnalezienie wartości własnej jest stanem ostatecznym, a nie ciągłą walką. Jesteśmy przyzwyczajeni do postrzegania rzeczywistości w czerni i bieli, ale w rzeczywistości te dwa światy splatają się na nieskończoną liczbę sposobów. Światło przenika przez zasłony rano, przechodzi przez nasze zamknięte powieki, znajduje szczeliny między liśćmi, wieżowcami i chmurami; jest wiecznie filtrowane przez nieprzejrzystość świata. Drugie album Juliena Bakera Turn Out The Lights uchwyca skomplikowane niuanse tego procesu: wieczną walkę między habitualnym samoodrzuceniem a próbą odkupienia.

Debiutancki album Bakera Sprained Ankle z 2015 roku, składający się z skromnych nagrań w sypialni, spotkał się z uznaniem krytyków i oddaną rzeszą fanów, jakiej rzadko doświadcza się przy debiutanckich albumach z Bandcampu. Już po jednorazowym przesłuchaniu staje się jasne, że to uznanie nie było przypadkowe; trudno się nie związać i nie rozpłakać od razu. Baker pisze takie piosenki, które uzależniają, sprawiają, że odwołujesz plany, aby zostać w domu i ich słuchać, aż wyżrą cię jak ścierkę. Nieuniknione było, że zdobędą masową popularność, przynajmniej do pewnego stopnia. W przeciwieństwie do Turn Out The Lights, siłą uderzenia debiutu Bakera jest jego przeciwieństwo akceptacji, jej przekonanie, że jest nieodwracalnie odpychająca; "Wiem, że jestem kupką brudnej ruiny, której żałujesz, że nigdy nie dotknąłeś, ale uciekniesz, gdy dowiesz się, kim jestem," śpiewa w "Everybody Does."

Turn Out The Lights z pewnością nie jest pozbawiony tego odrzucenia—nigdy całkowicie nie zanika—ale jest sklejony śladami nadziei, świadomym wysiłkiem Bakera, aby spojrzeć na siebie z odrobiną światła. Pod ciemnymi rozważaniami na tych utworach słyszymy cichy głos próbujący im zaprzeczyć. Wzięła brzydkie myśli i pustkę i zamieniła je w melodie błogosławionej pewności. Jego rozwój od jednego albumu do drugiego jest wzrostem, o który modli się każda osoba, która kiedykolwiek wierzyła, że jest zepsutym towarem.

Ogromne, ale minimalne w instrumentacji, Turn Out The Lights pozostaje bliskie i delikatne, ale wypełnia przestrzeń jak grota—fale dźwięku, które powoli narastają, ale gwałtownie się łamią. To album przeszkód: Baker stoi wśród stosu wewnętrznej ruiny, paraliżujących myśli, nieodebranych spotkań i nocy, które przeciągają się do rana. Zanurza swoje ręce w ostatecznej bezradności, prowadząc siebie i wszystko, co kocha, na zgubę swoimi własnymi rękami; "Panie, Panie, Panie, czy jest jakiś sposób, aby to zatrzymać? Bo nic, co robię, nigdy nie pomaga, aby to wyłączyć," śpiewa w "Everything That Helps You Sleep.” Każda linia opisuje lawinę oglądania swojego upadku z związanymi rękami, lecz przez 42 minuty Baker posuwa się do przodu.

W tytułowym utworze otrzymuje niemożliwą radę często udzielaną tym, którzy zmaga się z chorobą psychiczną—"nie bądź dla siebie taka surowa"—i pyta, jak wszyscy to robią z taką łatwością. Ale w kulminacyjnym momencie piosenki jej głos staje się nieskrępowany w sposób, którego nigdy wcześniej nie widzieliśmy u Bakera na jej debiucie: "Kiedy gaszę światła / nie ma nikogo między mną a mną," dochodząc do wniosku, że na koniec dnia to ona sama musi radzić sobie z tym, kim jest. To nie jest zadowalające rozwiązanie pełnej samoakceptacji—"przełącznik samo-miłości", którego wszyscy pragniemy—ale obietnica Bakera dla samej siebie, że spróbuje.

W "Happy to Be Here" pyta Boga, czy popełnili błąd, kiedy ją stworzyli. To akustyczny utwór przypominający utwory z Sprained Ankle, z głosem Bakera wspartym jedynie przez gitarę. Po odzyskaniu od uzależnienia od substancji i otwarcie zmagając się z chorobą psychiczną, Baker opisuje idealną burzę okoliczności i "wadliwe okablowanie" swojego mózgu. "Nie da się mnie naprawić," śpiewa później w "Even." Stoi apatycznie, uznając się za niegodną; uczeni jesteśmy, że wyrzucamy rzeczy, gdy się psują, że nikt nie chce jeść obitych owoców. Wyobraża sobie siebie jako elektryka, wspinającego się przez uszy i zmieniającego okablowanie swojego mózgu, tworząc inną wersję siebie, która ma dwa samochody, pracę i chodzi do kościoła każdą niedzielę. Mimo swoich wątpliwości pada na kolana i postanawia iść dalej: "Zaciskam zęby i udaję, że jestem godna / Kiedy wiem, że nie ma miejsca, gdzie mogłabym się ukryć / Przed Twoją poniżającą łaską." Niewiele różni się to od jej rozpaczy na poprzednim albumie, ale nauczyła się wpuszczać odrobinę światła. "To fałsz wierzyć, że wszyscy uciekną, gdy powiesz im, kim naprawdę jesteś," powiedziała Stereogum. "Myślę, że mogę pokochać chorobę, którą stworzyłeś," mówi do Boga w ostatnim utworze albumu.

Kiedy ujawniła się w wieku 17 lat, powiedziała swojemu ojcu, "Myślę, że pójdę do piekła," powiedziała w wywiadzie dla Noisey. Wychowana w Memphis przez chodzących do kościoła chrześcijańskich rodziców—Baker uważa się za niedenominacyjną i wciąż praktykuje chrześcijaństwo—widziała, jak niektórzy z jej homoseksualnych przyjaciół byli ostracyzowani. Ale powiedziała, że jej ojciec spędził kolejna godzinę, przekonując ją, że nie pójdzie do piekła; jej matka zapewniła ją, że Bóg kocha ją bez względu na wszystko. Bycie queer i wychowywanie się w religii często oznacza uczucie, że twoje istnienie to grzech; albo przechodzisz trudną walkę między sobą a swoją wiarą w coś większego, albo porzucasz ją całkowicie. W każdym razie, w pewnym momencie spędzasz mnóstwo czasu, życząc sobie, aby być innym. W "Televangelist" pyta, czy jest masochistką, jeśli ta sama wiara, do której się zwraca, w niektórych ze swoich nowoczesnych manipulowanych iteracjach, ma zdolność wywoływania tak dużego wstydu. "Wszystkie moje modlitwy to tylko przeprosiny / trzymam racę, aż przyjdziesz po mnie / czy zamieniam się w światło, jeśli spłonę żywcem," wylewa się przez piękny chór organów kościelnych. "Jeśli spalę się w piekle za to, kim jestem, jak niektórzy mówią, że tak się stanie, czy wciąż zamienię się w światło?"

Nie wydaje się, żeby kiedykolwiek całkowicie odpowiedziała na to pytanie, bardziej zajęta jest szukaniem światła tutaj na ziemi. Potrafi dostrzec najmniejsze skrawki światła wyraźniej niż większość. Z jej miejsca w kosmicznym ciemności zauważa jego kolor na nagiej skórze lub sposób, w jaki przenika przez witraże kaplicy. "Hurt Less," wyjątkowy utwór z fortepianowymi interludiami wplecionymi w narastające struny, zaczyna się od tego, jak Baker mówi, że nigdy nie rozumiała sensu pasów bezpieczeństwa:

I kiedy zostanę wyrzucona przez przednią szybę /

Mam nadzieję, że ostatnia rzecz, którą poczuję przed asfaltem /

Będzie moje ciało unoszone. /

Mam nadzieję, że moja dusza też to poczuje.

Utwór kończy się, a Baker mówi nam, że teraz zaczęła zapinać pasy bezpieczeństwa:

Bo kiedy jestem z tobą /

Nie muszę myśleć o sobie /

I boli mniej.

Poza całym jej bólem, poza jej zniszczeniem, poza jej pragnieniem śmierci, znalazła kogoś wartego ochrony, powód do dalszego poszukiwania odkupienia, które uznała za niemożliwe. Na Turn Out the Lights Baker znajduje błogosławioną pewność: powody do założenia pasów bezpieczeństwa i obietnicę, że będzie ich szukać przez ciemność i wątpliwości. "Może wszystko ułoży się dobrze / I wiem, że nie, ale muszę w to wierzyć."