Album tygodnia: 'Triplicate' Boba Dylana

W taki sam sposób, w jaki Obywatel Kane tak głęboko ustalił język filmowy, że współczesnym widzom trudno dostrzec jego wpływ na nowoczesne kino, Bob Dylan tak dokładnie ustalił, czego oczekujemy od artysty muzycznego. Oczekujemy stylowych zwrotów akcji. Oczekujemy dziwnych, chrześcijańskich faz. Oczekujemy tras koncertowych i reinterpretacji nagranej muzyki w trasie. Oczekujemy podwójnych albumów, gdy wielkość nie mieści się w 45 minutach. Oczekujemy znaczących, głębokich tekstów i oczekujemy, że nasi artyści będą kontynuować przekraczanie własnych granic i próbować nowych rzeczy na późnych albumach.

Nie ma zbyt wiele, czego Dylan nie zrobił; zrealizował nawet album ze standardami, jakie nagrywają starsi artyści legendarni, spędzając rok 2015 na Shadows In the Night i 2016 na Fallen Angels, niszcząc i ledwie odbudowując utwory z katalogu Sinatra. Łączy to z jednym z nielicznych rzeczy, których nie zrobił w swojej karierze – potrójnym LP – z kolejnym zbiorem standardów na Triplicate, swoim 38. albumie studyjnym. Uporządkowany wokół trzech tematów – Til The Sun Goes Down, Devil Dolls i Comin’ Home Late – Triplicate składa się z 30 utworów, które są jeszcze starsze niż sam Dylan – niektóre z nich sięgają lat 20. – i to kolejna wyjątkowa, zdumiewająca kolekcja od największej pojedynczej postaci kulturowej Ameryki XX wieku.

Jeśli nie byłeś na jego dwóch ostatnich albumach, Triplicate prawdopodobnie będzie trudnym sprzedażowym zadaniem – trzy całe albumy, na których Bob prowadzi piosenki z lat 20.? – ale te albumy ze standardami to twórcza studnia dla Dylana. Presja na pisanie nowych utworów zniknęła, a zamiast tego spędza Triplicate, odnajdując nowe sposoby na reinterpretację tych utworów, które są tak stare jak sama nagrywana muzyka. Dylan nie tworzy wersji albumu ze standardami w stylu Rod Stewarta; te piosenki są przejmujące, surowe i wyczerpane. Głos Dylana przekształcił się w coś, co brzmi jak stary dąb szeptający w śnieżnej burzy. Cały album brzmi tak, jakby został przetransferowany z płyty 78.

Gdzie Shadows in the Night i Fallen Angels były interesujące ze względu na dobór utworów – Dylan wykonywał najgłębsze kawałki, jakie można sobie wyobrazić – Triplicate to bardziej szerokokątne uwielbienie dla amerykańskiej piosenki. Otrzymujesz covery „Stormy Weather” – które brzmi, jakby zostało nagrane w środku tornado w Czarnoksiężniku z Oz – obok jazzowego standardu „My One and Only Love.” Otrzymujesz „As Time Goes By,” piosenkę znaną z Casablanca, obok „Braggin’,” utworu tak obscenatrack, że nie możesz znaleźć wersji, która wydaje się przypominać wersję Dylana na jakiejkolwiek usłudze streamingowej.

Trudno sobie wyobrazić, że kiedy siedział w biurach Columbia Records 60 lat temu, czekając na złożenie podpisu na swojej umowie, Dylan sądził, że nagra album z coverem „I Could Have Told You.” Ale w pewnym sensie, jego cała kariera to rozmowa z muzyką przeszłości, od gospel po folk i blues. To, że zamyka pętlę swojej kariery z najstarszą możliwą muzyką, której słuchał, w miarę jak staje się coraz starszy, jest nie tylko godne podziwu, ale i inspirujące.