Album of the Week: Sturgill Simpson A Sailor’s Guide to Earth

Od czasu gdy Waylon Jennings, Willie Nelson, Bobby Bare, Merle Haggard (RIP) i Kris Kristofferson zdecydowali się wyzwolić z okowów oczekiwań narzucanych przez ich kontrakty z dużymi wytwórniami - musisz nagrywać to, co ci każą, nawet jeśli utwory brzmią jak reklamy gumy - w muzyce country pojawił się łatwy archetyp: Outlaw. Wykonawca, który podnosi swoją butelkę Jacka i środkowy palec w stronę władców dźwięku z Nashvillu, nagrywający wszystko, co chce nagrać (nie daj się zwieść „on”; Jessi Colter była w wielu aspektach większym outlawem niż Waylon). To może być album ze standardami, album z duetami z partnerem lub album koncepcyjny związany z Juarez w Meksyku, ale to nie miało znaczenia; to był album, który wykonawca chciał stworzyć, pierdol wszystko inne.

Jednak ten archetyp to ogromne wyzwanie. W latach 10-tych mieliśmy rotującą obsadę artystów, którzy nosili krzyż „osoby RATUJĄCEJ muzykę country” w treściach prasowych, nieprzemyślany ruch krytyków muzycznych polegający na ignorowaniu lub umniejszaniu muzyki, która naprawdę ma znaczenie dla ludzi w środkowej Ameryce. Oczywiście, Chris Stapleton może być „lepszy” od Thomasa Rhetta, ale miał zdecydowanie mniej hitów w country radiu, a prawdopodobnie otrzymał równie duży czek za napisanie „Crash and Burn” dla Rhetta, co za Traveller. Margo Price musiała podpisać kontrakt z wytwórnią Jacka White'a, co przyniosło jej wiele publikacji dotyczących tego, że jest outsiderką - i, jak sugerowano, w jakiś sposób lepszą - od artystek takich jak Carrie Underwood, Miranda Lambert czy Maddie & Tae (które „Girl in a Country Song” rzeczywiście podjęły temat mizoginii w Nashvillu od środka; była grana w radiu country, a nie tylko w niezależnych sklepach muzycznych).

Osobą, która była najczęściej przybijana do krzyża „Prawdziwego Country” w ciągu ostatnich trzech lat, jest Sturgill Simpson, twórca Albumu Tygodnia, A Sailor’s Guide to Earth. Dla klasy niezależnego słuchacza, Simpson jest tym, czego najbardziej chcą od muzyki country w 2016 roku: tworzy albumy, które brzmią jak z 1972 roku, pisze piosenki o braniu LSD i nie wygląda jak Florida Georgia Line. Po Metamodern Sounds in Country Music, Sturgill musiał jedynie przyjść, stworzyć kolejny album z B-side’ami Waylona i mógłby zyskać ten sam rodzaj prasowej uwagi i ten sam rodzaj relacji RATUJĄCEGO! co ostatnio. Mógłby powtarzać ten cykl w nieskończoność i jestem całkiem pewny, że właśnie tego oczekiwała jego główna wytwórnia - podpisał kontrakt z Atlantic po tym, jak Metamodern odniósł sukces. Byłoby to dobre nagranie, a może nawet wspaniałe.

Po raz pierwszy wyprodukowany samodzielnie - pozwolił swojemu poprzedniemu producentowi, alt-country wunderkindowi Dave'owi Cobbowi, tym razem się wycofać - Simpson postanowił nawiązać do zespołu TCB Elvisa Presleya, który jest czczony przez prawdziwych fanów country. Elvis mógł być zmuszony przez pułkownika do nagrywania słodkich rzeczy pod koniec kariery, ale w specjalnych występach i koncertach, jego zespół był piekielnie dziki; zamknięta grupa, która tchnęła nowe życie w katalog Elvisa. Dla swojego własnego TCB, Simpson ma w składzie organistę Bobby'ego Emmetta, niesamowitego gitarzystę Laura Joametsa, a także zaprosił Dap-Kings do dodania linii trąbkowych na różnych utworach. Utwór zamykający album - i protest przeciwko wojnie - „Call to Arms” to piosenka, której nie mogę się doczekać, aby usłyszeć przy grillu z 19 piwami w moim żołądku; hipnotyzujący, soulowy wybuch, który zdominuje każdy inny utwór w repertuarze Simpsona, gdy w tym roku wyruszy w trasę z Sailor’s.

Główna oś albumu to nie tylko nowy dźwięk, do którego Simpson sięga; to historia marynarza, który uczy swojego syna o życiu, miłości, używkach i przemocy. Dziecko, o którym wspomina Simpson w „You Can Have the Crown” - „Za każdym razem, gdy żona mówi, mała jest wspomniana / Jestem tak spłukany, że nie mogę zwrócić uwagi / Boże, jak to mnie łamie, gdy ją widzę płaczącą” - urodziło się po wydaniu Metamodern, a teraz Sturgill przekazuje mu rady, mówiąc mu, by nie przewracał skrzynek pocztowych, o niebezpieczeństwie nachalności, mówiąc mu, jak to jest podróżować po świecie „od wewnątrz baru” w Marynarce, mówiąc mu, by znalazł czas na przemyślenie swoich decyzji. To taki album, który sprawia, że myślisz, że ojcostwo musi być najbardziej transcendentnym doświadczeniem na świecie - „największą miłością, jaką kiedykolwiek znałem,” śpiewa Simpson w „Welcome to Earth (Pollywog).”

Jeśli moje entuzjazm dla tego nie był oczywisty, uważam, że to jeden z trzech najlepszych albumów, które wyszły w tym roku. Nie wyobrażam sobie, by cokolwiek mogłoby zdetronizować go w moim życiu; co mogę powiedzieć, jestem fanem albumów soul-country o byciu tatą. Piosenki mają tu bardziej zróżnicowane brzmienie niż na jakimkolwiek albumie Sturgilla do tej pory - dotarłem tak daleko bez wspominania o nagiej, delikatnej wersji „In Bloom” Nirvany - i za to, że po prostu ominął każde oczekiwanie wobec siebie, by dostarczyć coś tak wspaniałego i niespodziewanego. Zdobądź ten album natychmiast. Wchodzi w piątek, ale możesz go odsłuchać na NPR.