Yves Tumor Mistrz Rockowej Eksperymentacji Na 'Niebo dla Torturowanego Umysłu'

Projekt Yves Tumor formuje się w ścisłej linii nieokiełznanych rockstarów, a tym razem stał się bardziej popowy niż kiedykolwiek. Przyznajmy, że nie odbywa się to ani kosztem innowacji, ani nie zgina się pod wpływem konwenansu. Konwencja i Yves Tumor nie powinny znajdować się w tym samym zdaniu, nawet gdy Tumor maluje bardziej starannie w ramach. To powiedziawszy, wzięło to ich czwarte album, aby ich zdolności do tworzenia hitów w pełni zharmonizowały z ich olśniewającą uwagą na ikonografię i budowanie światów. Podczas gdy ich poprzednia próba wyniosła ich na status krytycznych ulubieńców dzięki odważnemu (i genialnemu) eksperymentowaniu, Heaven to a Tortured Mind to album, który figluje poprzez wszystkie sztuczki przeszłych rockstarów, dając Seanowi Bowie'emu główną rolę, by tchnąć odurzające życie w annały gatunkowych klisz. To jest oszałamiające, często elektryzujące i na tyle oddalone, by zapewnić, że czwarta ściana nigdy nie pada, niezależnie od tego, ile razy Bowie uśmiecha się do kamery.

Na mocy tego, nowa iteracja Yves Tumor bawi się złośliwą obsesją na punkcie pokusy i pragnienia. Linia widzenia wydaje się znajoma, ale owocna: kiedy Tumor pragnie oddania, aby poczuć, zawsze odczuwa to z przekonaniem, czy to szeptając cicho, czy hałasując z otchłani piekła. Dla każdego wyświechtanego tropu rockowego opus Tumor dostosowuje swoje uczucia do wielu przerażających wizji przemocy, przedstawiając wiele zębów, kropli krwi i odciętych głów. Razem romantyczny idealizm po raz kolejny zostaje strącony jako Tumor przestawia kawałki historii.

Yves zawsze miał zdolność do różnorodności, a Heaven ujawnia wiele nowych facet swojego potencjału jako postać czasowo przetransformowana, budująca nowe pomniki z resztek swojego poprzednika. A dzięki takim osobom jak Diana Gordon i Kelsey Lu wykonanie wokalne przynosi często mrożące krew w żyłach rezultaty, które sięgają od narracji piekielnego gorączkowego snu do eksplodującego rockowego showstoppera. To jest muzyka, której królestwa upadają, ścieżka dźwiękowa do słyszalnej śmierci ego.

Przypominając sobie, jak Safe in the Hands of Love zachwyciło mnie śmiałą odwagą swoich pomysłów, Heaven to a Tortured Mind wykorzystuje śladowe ilości dostępnych markerów, by wciągnąć mnie w odwagę tego, co Tumor z nimi zrobił. Funkowe linie basowe, próbki brassowe i solówki gitarowe obfitują, każdy krajobraz nigdy nie boi się obrócić w dezorientujący, a jednocześnie czarujący sposób. Intrygujące jest nazywanie Heaven bardziej dźwiękowo wyrozumiałym w zarysie mainstreamu, ale byłoby to półprawda. Każdy delikatny krok w palecie dźwiękowej szybko zostaje zakłócony przez mistrzowską uwagę Bowie'ego na szczegóły, która zaspokaja się zdolnością do odkrywania komfortów i oczekiwań słuchacza.

Słuchacze mogą prześledzić odrobinę wszystkiego przez dziesięciolecia i gatunki, ale ostateczny miks służy jako bogata podróż dla dobrze zaznajomionych, jak również dla nowicjuszy. Wszystkie 36 minut błaga, by być wzmacniane podczas długich przejażdżek po autostradzie donikąd, Yves Tumor pełniąc rolę mistrza ceremonii, prowadząc nas w kierunku poświęcenia dla naszych dzikich fantazji. To jest przyszłość rockstara, na którą zasługiwaliśmy, i teraźniejszość, na którą pozostaje trudno się przygotować, ale którą z radością zaakceptujemy. (Ta globalna chwila wirującej niepewności działa tylko jako główne tło.)