Zbyt wiele 'Carter III'

Jest 2008 rok, mam 14 lat i nikt, kogo znałem, nie zarabiał na muzyce rapowej. Pisząc ją, pisząc o niej, nic. Skrzynki były cyfrowe, piwnica HP stała się sanktuarium, a mój nastoletni umysł chłonął wszystko. Przez ten czas, z tymi wszystkimi wyborami, przygotowywaliśmy się na pustkę po drugiej stronie Blogspotu. Ochrzciłem się w morzu Shake, Meka, Nation, Karen Civil, Miss Info, Lowkey, Mike Waxx, Datpiff (powoli), Zshare, Mediafire, Megaupload (R.I.P.) Okładka XXL Freshman coś znaczyła — nie, wszystko. Milion wyświetleń oznaczał kontrakt płytowy od kogoś, ponieważ sto milionów nie było jeszcze czymś, co można by było zdobyć. Pamiętacie megamixes, gdzie 15 raperów rapowało na jednym kawałku? Czy twój kuzyn miał FL Studio zakodowane na swoim laptopie? Dlaczego ten blogger nie odpowiada na twój email, a gdy już to zrobi, mówi ci o twoim „surowym talencie”?

Co dla ciebie znaczy „wybuchnąć”?

Jest 2007 rok, a Tha Carter III właśnie się ukazał. Przepraszam: złapaliśmy kolejny przeciek, tym razem DJ 31 Deegreez. „I’m Me” sprawia, że czuję się nietykalny jako mol książkowy bez kropli stylu. Po raz pierwszy usłyszałem to z głośnika telefonu w tylnej części autobusu o 7 rano do Friendly High. (Zawsze chciałem robić to z moim telefonem.) Mój ojciec patrzy mi przez ramię, gdy „Time for Us to Fuck” siedzi w moim iTunes, a ja nawet na niego nie patrzę. „Lepiej wiesz, co robisz!” — to wszystko, co powiedział. Jednak żadna z tych piosenek nie trafiła na ostateczny album, chociaż pierwsza pojawiła się na The Leak: EP z najlepszymi wyciekami w ich pełnej, zmasterowanej formie. Tak wiele pozostałości i wspomnień po tamtym albumie, lub ich brak, pozostawiono w 2007 roku, że zapomniałem, iż wersja detaliczna, milion-w-tydzień, nie pojawiła się do 2008 roku.

Widzisz, Tha Carter III było klejnotem w koronie, który wydawało się, że nigdy nie nadejdzie, nawet gdy pojawił się w każdej modzie i formacie nieznanym samemu Dr. Carterowi. Tak wiele razy pamiętam, jak „A Milli” miało wersję z Cory Gunz. A jeśli naprawdę wiesz, pamiętasz alternatywną wersję, która nie trafiła na ostateczny album: tę z „Milionerem, jestem YOUNG Money, CASH Money, FAST money, SLOW money, MO’ money... nigdy NIE ma pieniędzy!” A kiedy Lil Wayne przebił się z mnóstwem gościnnych występów, gdzie masakrował każdego, Dedication 2 z DJ Drama, Da Drought 3, i mnóstwo nielegalnych wersji, które wszyscy słuchaliśmy jakby były prawdziwymi wydaniami? Nie wspominając już o tym, jak Tha Carter II ustanowił Wayne'a jako A-klasy MC przed rozpoczęciem jego serii? W jakiej linii czasu Najlepszy Żyjący Raper mógłby rzeczywiście wydać wspaniały album z tych ruin? Które zapalenie zapalniczki mogło by go jeszcze bardziej podnieść?

Tha Carter III — to, które otrzymaliśmy — stało się świętym tekstem w Księdze Uptown i ścieżką dźwiękową każdej szkolnej dyskoteki w całych Stanach Zjednoczonych. W linii czasu, gdzie przecieki nigdy nie przyszły, „Lollipop” mogło nigdy się nie wydarzyć; jakoś wydłużona oda do fellatio stała się jego najwyżej notowanym singlem w historii. (Część o fellatio jest daleka od niespodzianki.) Jak mainstreamowy rap pływał przez swoje mity budowane na czystości przy pomocy Auto-Tune, Wayne – z późnym Statikiem Majorem, który zmarł na kilka tygodni przed wydaniem piosenki – zastosował swoją szorstką naturę wobec zakazanego vocodera, by przekształcić swoją osobowość, swoje sławy i swoją brzydotę w sposoby, których wielu jego kolegów się bało. Prawie równocześnie „A Milli” stało się najprężniejszym utworem rapowym, jaki mainstream widział od lat: głód pozostał, tron odzyskany. Oba single zdobyły Grammy. Przypisanie dualizmu Wayne'owi poprzez te momenty to zredukowanie go zbyt cienko; zawsze robił wszystko, był każdym, kim chciał być.

W post-Curtis vs. Graduation krajobrazie, z udostępnianiem peer-to-peer i blogami wciąż na pełnym gazie, Tha Carter III sprzedało się w milionie egzemplarzy w tydzień. W 2009 roku zdobyło Grammy za Najlepszy Album Rapowy. Głos Wayne'a dominował w radiu przez miesiące, w tym utwór o przekształceniu rutynowego postoju z kobietą policjantem w seksualną przygodę, zakończony jego potrzebą „Rodney King, mała, tak, pokonałem to jak policjant!” Nagrody były liczne i są powodem, dla którego wielu kwalifikuje Tha Carter III jako najlepszy album Wayne'a i najlepszy w serii, bez wyjątku. Chociaż nie zgadzam się całkowicie — uznając preferencje na rap — trzymanie się liczb nie oddaje sprawiedliwości temu, co Tha Carter III osiąga poza chwilą. Podczas gdy Wayne pieści się w momencie miliona jednostek, który osiągnął nieprzerwanie od młodości, ten moment nadszedł w środku historycznej walki z uzależnieniem. Podwójny kubek stał się synonimem. Rozmyśla o rozbiciu podczas swojego okrążenia zwycięstwa, pamięta Luizjanę pozostawioną na pastwę losu i zmaga się z wiecznym niezrozumieniem poprzez traumy i triumfy swojego krótkiego życia. (Pamiętaj: miał zaledwie 25 lat, kiedy wypuścił album.)

Ostateczne zmagania to, co podniosło mój nastoletni umysł: podmiejski maniak z zamiłowaniem do słów, pewność siebie zawsze na peryferiach mojej naiwności. Nadludzka wydajność Wayne'a dała mi wgląd w to, co Marsjanin potrafi, i co ja mogę osiągnąć, skupiając się na nim. Dzięki temu byłem zafascynowany „Gossip” na BET Awards, całe jego 5'5” tchnie życie w kazanie z płaszczem wiszącym mu z ramion, płomienie bluzgające ze sceny. „I nie jestem martwy, jestem żywy!” krzyknął, dźwięki monitora serca nadwyrężały się nad aplauz. To dlatego „Shoot Me Down” brzmi jak ostatni opór na martwej ulicy w Hollygrove. A jak banalne „Phone Home” brzmi teraz, to sztuczka nie była niedoszacowana, a uczucie nie było nadmiernie wyolbrzymione: Lil Wayne jest nie ten sam.