VMP Rising: Knox Fortune

Kevin Rhomberg, 25, to mężczyzna w podróży. Kiedy zadzwoniłem, właśnie wysiadł z samolotu z Chicago do Wielkiego Jabłka, aby odwiedzić swoją dziewczynę i pracować w nowym środowisku. Jego debiutancki album Paradise spotkał się z ciepłym przyjęciem za swoje lewicujące popowe hymny, brzmiące jakby trzymały się ostatniego kawałka lata; na tyle, że pierwsze własne show Rhomberga w Chicago na rzecz albumu wyprzedało się w weekend. Dobrze odnajdując się w tle muzycznego renesansu Chicago tej dekady, mężczyzna znany jako Knox Fortune rozkwitł jako outsider: jest autorem popowych piosenek skrojonym z amerykańskiego materiału z cyfrowym liftingiem, jego tonacja wzrasta i unosi się, gdy śpiewa o miłości i odpowiedzialności jak młody człowiek z krwawiącym sercem. Czuje się jak w domu, choć jednocześnie gdzie indziej, dlatego jest nieodłącznym elementem wśród swoich miejskich kontynuatorów, nawet gdy jego wyprawa w produkcję rapu była prawie przypadkowa.

Serce skateboardzisty, dziwak z Oak Park spędził młodość zjeżdżając wzdłuż North Avenue, przemycając się między Chicago a przedmieściami, aby zdobyć swoje imię, jednocześnie omijając odwieczną debatę o tym, gdzie kończą się granice miasta. (Dla nieznających, chodzi o Forest Park, River Forest, Evanston: przedmieścia z przystankami kolejowymi, ale znane przypisy dla dzieci, które dla rozgłosu przypisują sobie Chicago.) Podczas gdy Beatlesi i Stonesi na stałe tkwiły w jego letnich wspomnieniach z rodzinnych wakacji w South Haven w stanie Michigan, Rhomberg odkrył rap bliżej szkoły średniej, kiedy Outkast zdobyli popularność z „Ms. Jackson” a 50 Cent stał się amerykańską obsesją.

Uzbrojony w rodzinny Macintosh w czasach, gdy wszystkie gry na PC były tworzone dla Windows, Rhomberg wymienia soundtrack do Tony Hawk’s Pro Skater 2 jako istotny wpływ na odkrywanie humoru, którego hip-hop mógł wprowadzić w najbardziej ponure relacje rzeczywistości. Gdy trafił do Oak Park-River Forest High School, obsesyjnie śledził umiejętności swojego przyjaciela Abe’a, który tworzył mash-upy i blendy w Final Cut Pro, co zainspirowało Rhomberga do sięgnięcia po Garageband i stworzenia własnych materiałów. Personalizacja stała się jego nową obsesją i do dziś wpływa na jego proces twórczy.

„Szukaliśmy sampli z Looney Tunes -- jak, Yosemite Sam coś mówi -- nad dziwną linią syntezatora; to nie miało żadnego sensu muzycznego”, mówi Rhomberg. „Ale myślę, że fakt, że tak się uczyłem, rzeczywiście wpływał na mój późniejszy dźwięk, który był bardziej nietypowy. Szczególnie z Chicago, gdzie jest wiele ludzi niezwykle uzdolnionych muzycznie -- jak Nico Segal czy Peter Cottontale -- tworzyłem więcej sztuki audio-kolażowej. A oni myśleli: ‘O, ten facet jest na zupełnie innym poziomie.’”

Unikając studenckiego wyzwania zupełnie, Rhomberg przechodził przez różne prace, nawiązując własne połączenia w mieście: pracując w Winberie’s w Oak Park, w piekarni ciotki w West Loop oraz oświetlając plan filmowy z ojcem. Gdy poznał Vica Mensę, który połączył go z Joeyem Purpem, KAMI i resztą SAVEMONEY, wszystko zaczęło układać się w naturalny porządek. Zespół potrzebował wysiłków Rhomberga, a Rhomberg potrzebował rdzenia utalentowanych osób, aby te wysiłki mogły zostać wykorzystane. Zdobył pracę w studiu See Music, stał się głównym współpracownikiem, a następnie najlepszym przyjacielem; to umożliwiło mu rolę producenta wykonawczego przy przełomowym projekcie Joey’a Purpa iiiDrops oraz Just Like the Movies KAMI. Ten ostatni projekt powstał z tygodniowego harmonogramu sesji i zaowocował tym, że Rhomberg wyruszył w trasę międzynarodową jako DJ Purpa, realizując wizję albumu daleko poza czas sesji.

"To było dziwne, surrealistyczne doświadczenie: idę na Grammy, wygraliśmy, a potem wracam do mojej małej sypialni w piwnicy mojego starego, zniszczonego domu, za który płacę 300 dolarów miesięcznie... to wydawało się tak odwrotne"

Szczęśliwe wypadki stały się rutyną. Rhomberg wprowadził się do Chiller’s Paradise: niemożliwej utopii, której termin zburzenia nadszedł znacznie później, niż przewidywano, wynikiem czego płacił 300 dolarów miesięcznie za swój pokój w Wicker Park. Podczas gdy imię Knox Fortune stało się znakiem firmowym, jego talent do tworzenia chwytliwych melodii przyniósł mu niezapomniany hook w „All Night” Chance’a the Rappera: nagraniu tanecznym o potrzebie podwózki do domu na tle nowoczesnego gospel rapu. To nie do końca to, co robił Knox Fortune, ale nie miało to znaczenia: singiel stał się hitem radiowym, Coloring Book zdobyło nagrodę za najlepszy album rapowy, a Knox Fortune stał się artystą nagrodzonym Grammy z kilkoma singlami na koncie. Pomimo nadchodzącej sławy, Rhomberg nie mógł kupić sobie ładnego stroju na afterparty, nie mówiąc już o czymkolwiek innym.

„To było dziwne, surrealistyczne doświadczenie: idę na Grammy, wygraliśmy, a potem wracam do mojej małej sypialni w piwnicy mojego starego, zniszczonego domu, za który płacę 300 dolarów miesięcznie... to wydawało się tak odwrotne,” mówi Rhomberg. „Trudno było zrozumieć… gdzie teraz jestem w życiu? Mam mnóstwo fajnych punktów, ale zero pieniędzy? Bo to nie jest fajne. Czy w końcu zarobię pieniądze? To był dziwny proces rozwiązywania, ale… zrozumieliśmy to!”

Paradise daje nam Knox Fortune, który odmawia bycia przypisanym do wypadku, który go tu przywiódł. To kumulacja trzech lat sesji w Chicago i kilku deszczowych dni w Malibu, podczas pracy z Rickiem Rubinem w Shangri-La. Nie ma w nim „All Night”, Joey Purp i KAMI to jedyne gościnne występy, a całość jest znacznie ciemniejsza niż na pierwszy rzut oka. Jasne linie syntezatorów i kojący falset w „Lil Thing” mogą przejść ostatnie dni lata w sam środek zimy; „Help Myself” zastosowuje to w indie rockowej palecie, która wstrząsa jak boom-bap. Istnieje hymnowy charakter miłosnych piosenek, które można by usłyszeć poprzedzone przez Dicka Clarka w pokoju krzyczących nastolatków, połączony z melancholijnym napięciem kogoś, kto nie może uciec od siebie. „I Don’t Wanna Talk About It” był produktem gniewu nocy wyborczej, podczas gdy „Torture” maskuje bolączki kapitalizmu pod wielkimi uderzeniami big bandu. „No Dancing” grozi, że wciągnie cię w taniec przez twój ból; dedykowane zmarłemu Mikeyowi Thomasowi, innemu mieszkańcowi Chiller's Paradise, który zmarł w listopadzie ubiegłego roku, Rhomberg stworzył je w trakcie rehabilitacji z apatii, która towarzyszy utracie przyjaciela.

„Myślę, że takie utwory są naprawdę ważne, ponieważ… do momentu, gdy osiągasz nasz wiek, w połowie lat 20-tych czy później, straciłeś przyjaciela,” mówi Rhomberg. „Nikt nie osiąga tego wieku bez straty jednej osoby. Kiedy to się stało, słuchałem ‘Waves’ Kanye [West’a], a Chance napisał te wersy: ‘Nawet gdy ktoś odchodzi, uczucie nigdy tak naprawdę nie znika.’ I to trochę takie sentymentalne, by powiedzieć ‘Człowieku, ta piosenka Kanye naprawdę pomogła mi w trudnych czasach’, ale tak naprawdę pomogła. W tym momencie naprawdę myślałem o tym, jak muzyka może pomóc ludziom; jest empatia poprzez muzykę. Możesz posłuchać piosenki i poczuć się lepiej w stosunku do siebie i swojej sytuacji. To mnie pchnęło do napisania utworu, z którym mogliby się odnaleźć ludzie w moim wieku i w podobnej sytuacji.”

Strata kogoś oznacza utratę kawałka tego, co kiedyś było, chociaż coś innego może zawsze pozostać. Knox Fortune rozwija się w zawirowaniach tej wymiany, a Paradise nieustannie przewraca ten temat do góry nogami. Czy śpiewa o udanym związku, czy o miłości, która stała się toksyczna, nic nie jest tracone w ogniu, aby priorytetem stał się dobry czas czy czyste zerwanie. Jest to bardziej ryzykowne, popowe i szczere w obliczu toksycznego świata, pozostawiając słuchacza, by wypełnił luki.

„Moje całe myślenie brzmiało: pracuj nad tym, aż będzie dobrze звучzeć”, mówi Rhomberg. „Jeśli myślę, że dobrze brzmi podniesione o trzy półtony na fortepianie, to to, co mówi mi mój mózg. W ciągu ostatnich kilku lat nauczyłem się wiele o tworzeniu muzyki, a jednym z najważniejszych rzeczy, których się nauczyłem, jest zaufanie swojej intuicji. Nie zawiedzie cię; jeśli myślisz, że brzmi fajnie, ty myślisz, że brzmi fajnie i nie powinieneś tego ignorować. W procesie twórczym manipulowania moim głosem czy znajdowania rejestru, chodziło po prostu o to, żeby to, co mam w głowie, wracało do moich uszu tak, jak sobie to wyobrażałem, i nie godzić się na mniej.”

Jego podróż w końcu idzie w górę: nie może już jeździć po mieście jak kiedyś, jego rodzice są w końcu dumni, a chłopak z Garageband szykuje się, żeby zasadzić swoje melodie w pamięci innych. Podczas gdy mówi o miłości tak, jak to robili w latach 50., marzyciele minionych lat nie przeszliby dziś; nie wtedy, gdy miłość wydaje się tonąć pod ciężarem wszystkiego innego, a pożądanie jest 500 stóp od naszych ekranów. To wzbudziło pytanie: czy Kevin Rhomberg wierzy w prawdziwą miłość tak, jak Knox Fortune?

„Wierzę w prawdziwą miłość, zdecydowanie tak. Nie mógłbym o tym śpiewać w takim zakresie, gdybym tego nie myślał,” mówi Rhomberg. „Prawdziwa miłość to po prostu, jak najlepszy przyjaciel; możesz naprawdę kochać swojego najlepszego przyjaciela. To po prostu osoba, bez której naprawdę byłoby ci smutno, która ma ważny kawałek twojego życia, a część ciebie jest w tej osobie. Czasami, gdy traci się kontakt z kimś, tracisz trochę siebie.”