Spektralna medytacja Pharoah Sandersa i Floating Points

Fakty, jakie są, opowiedzieć jest łatwo. Floating Points, pseudonim artystyczny brytyjskiego muzyka Sama Shepherda, spędził większość ostatniego roku komponując, dyrygując i grając na zestawie dziewięciu utworów orkiestrowych wykonywanych przez London Symphony Orchestra. Gdy te dziewięć utworów było mniej więcej gotowych, Floating Points zaprosił legendę spirytualnego jazzu, Pharoaha Sandersa, aby grał zarówno w jak i poza muzyką. Rezultatem jest ciche, przemyślane arcydzieło i jeden z najlepszych albumów tego roku.

Muzyka, taka jaka jest, unika łatwego opisu, unika łatwych klasyfikacji gatunkowych, a w wykonaniu Sandersa nawet wykracza poza ograniczenia tego, czym gra na saksofonie na płycie powinna „być”. Jak opisać muzykę, która działa jak ASMR dla duszy, lekkie stuknięcie w twoją podświadomość, w szeptanej łasce? Jak opisać słuchanie tego albumu, gdy spędzasz trzynasty miesiąc z rzędu w środku, obawiając się, że twój siostrzeniec — urodzony w czasie kwarantanny — nigdy nie pozna twojej twarzy? Jak opisać smyczkowe uniesienia w „Movement 6”, które mogą doprowadzić cię do łez? Jak opisać album, który jest tak cichy, że czasem myślisz, że twoje połączenie internetowe się rozłączyło i że twoja usługa strumieniowania zacina się? Jak opisać powtarzający się tu motyw muzyczny, który zaczyna przypominać mantrę, powtarzane zbawienie z pustki? Jak opisać album, który jest jak zastępstwo twojego codziennego Lexapro, ale który sprawia, że reszta istnienia wydaje się pośpieszna, przerażająca i bezosobowa?

Nie możesz. Ale możesz formalnie podziwiać Sandersa, którego gra często jest przyćmiona przez jego szczegóły autobiograficzne — pracował z Coltrane'em! — ale który przez lepszą część 60 lat dążył do zdolności artykulacji uniwersalnych uczuć i prawd za pomocą swojego saksofonu. Nigdy nie próbował brzmieć jak ktoś inny; chciał tylko brzmieć jak to, to znaczy wszystko i nic zarazem. Jestem pewien, że powiedziałby, że nadal nad tym pracuje, ale słuchając Promises trudno czuć, że przynajmniej częściowo tego nie osiągnął. To nie jest jazz, ale coś zupełnie innego. To orkiestralne, to filmowe, to dewocyjne, to… nie wiem, co jeszcze. Wszystko, co wiem, to że to album, w którym chcę spędzić następny miesiąc.