Jubilee zespołu Japanese Breakfast to blueprint dla nieokiełznanej radości

W pewnym momencie w większości, jeśli nie we wszystkich, naszych żyć, wkraczamy w okres, w którym radość wydaje się obca, a nawet zabroniona. Z powodu zmęczenia, smutku, straty, zdrady, traumy lub jakiegoś innego okropnego zwrotu, który życie na nas rzuciło, możemy stać się tak odlegli od odczuć euforii, jaką świat ma do zaoferowania, że staje się to trudne do wyobrażenia i ciężkie do znieść. Jak łyk gęstego nektaru, gdy spodziewałeś się wody lub odsłonięcie zasłon po długiej nocy na tak jasne światło, że boli. W takich chwilach masz wybór: cierpieć lub, w końcu i powoli, na nowo nauczyć się i przywrócić szczęście do normy. Na swoim najnowszym albumie prace Michelle Zauner biegną na pełnej szybkości w stronę tej drugiej opcji i oferują, aby wziąć nas ze sobą.

Twórczość Zauner (a mianowicie jej pierwszy album, Psychopomp z 2016 roku, który został nagrany po śmierci jej matki oraz jej niedawno wydana autobiografia, Crying in H-Mart) jest przesiąknięta smutkiem, zarówno tak niepojętnym, jak i tak całkowicie ludzkim, że niemożliwe jest, aby nie zgiąć kolan przed jego nieokiełznanymi prawdami. Ale na tym trzecim albumie smutek i radość — w całej swojej sprzeczności — są symbiotyczne, torując drogę dla maksymalnie radosnych, wprowadzających w ekstazę ścian dźwięku i uczucia, które są nieograniczone w swojej błogości.

„Chciałam eksplorować inną część siebie: jestem zdolna do radości i doświadczyłam jej wiele,” powiedziała Pitchfork o albumie. „Wszystkie piosenki są różnymi przypomnieniami, jak doświadczyć lub stworzyć przestrzeń na to.”

„Paprika,” otwieracz albumu, jest prototypem tej radości. Odpowiednio, to oda do mocy i magii, jaką muzyka ma, aby wstrząsnąć twoimi kościami i zapalić twoją duszę w sposób, w jaki nic innego na świecie nie potrafi, i to jest świadectwo jej własnej tezy, powtarzane w kółko: szczytowy, słodki, melodyjny krzyk Zauner, gdy refren wraca, antemiczne linie trąbkowe, które są równocześnie symfonią i piosenką dla dzieci, uśmiechnięta perkusja, która dzwoni jak monety w uchwycie na napoje podczas beztroskiej jazdy po pofalowanej drodze. Według Zauner, przekroczyli limit swojej sesji Pro Tools z powodu ogromnej ilości elementów w tej piosence. Nawet „In Hell” — ponura bonusowa piosenka z epoki Soft Sounds, towarzysząca „In Heaven” z Psychopomp, utwór o bólu życia przez eutanazję tego samego psa i smutniejszy utwór niż wcześniej mogłabym wymyślić — pozytywnie lśni lewitującą syntezatorową melodią.

Jak w reszcie swojej twórczości, Zauner jest mistrzynią opowiadania historii, korzystając z szeregu złożonych soniczych i lirycznych postaci, które stworzyła. Na „Savage Good Boy,” wyprodukowanym przez Alex G, jest samotnym, szalonym miliarderem kupującym schronienie. Na „Kokomo, IN,” jest najbardziej dojrzałym, melancholijnym, zakochanym nastolatkiem, który kiedykolwiek istniał. Na „Be Sweet,” wykorzystuje energię gwiazdy pop z lat 80., mającą moc złamania serc całego stadionu za pomocą idealnego refrenu (co nie jest zbyt odległe od prawdy).

W każdej z jej wcieleń prowadzi nas przez światło. Po raz pierwszy usłyszałam Jubilee, przetwarzając traumę zmieniającą życie, leżąc samotnie na łóżku, które nie było moje, i mrużąc oczy przez łzy dezorientacji na frustrująco słone okno. Potem, jak wydech, którego nigdy nie sądziłam, że przyjdzie, i tylko na chwilę, poddałam się.