O albumach Weezer od czasów Pinkertona

W tym miesiącu wydajemy na nowo kultowy album Pinkerton zespołu Weezer, co skłoniło naszego autora do refleksji nad ośmioma, często niesłusznie krytykowanymi lub ignorowanymi albumami Weezer, które ukazały się od tamtego czasu.

Jeśli przynajmniej w pewnym stopniu znasz Weezer i ich dyskografię, wiesz, że istnieje bardzo głośna grupa, która twierdzi, że The Blue Album i Pinkerton to ich szczyty jako zespołu. Może to być prawda; nie próbuję was przekonywać, że Hurley to faktycznie ich najlepszy album. Kiedy miałem 17 lat, jeździłem słuchając Pinkerton i CZUŁEM RZECZY tak samo jak wszyscy inni, a kiedyś potrafiłem zagrać „My Name is Jonas” na gitarze, więc jestem jednym z was. Jestem członkiem klubu fanów, którzy uważają, że Pinkerton sprawia, że czuję się jak dziesięć lat temu. Jestem jednym z was.

Ale oto sprawa: Weezer nagrało 10 albumów, a ja wiem na pewno, że nie dałem przynajmniej sześciu z nich uczciwej szansy. Nie poświęciłem Weezer wiele uwagi odkąd usłyszałem, że nazwali jeden z albumów Raditude, i nie słuchałem pełnego nowego albumu odkąd Make Believe. Postanowiłem więc przez ostatni tydzień przebić się przez „nowe Weezer”, żeby zobaczyć, czy zamykałem się na mnóstwo dobrej muzyki tylko po to, by trzymać się jednego poglądu. Odkryłem, że nie tylko myliłem się, krzycząc na nudną, banalną linię, ale odkryłem, że podoba mi się przynajmniej cztery albumy Weezer z 2016 roku tak samo jak ich pierwsze dwa*.

Co warto zauważyć tutaj, zanim za bardzo zgubimy się w tym króliczym tunelu, gdzie na pewno przyjdzie mi zmierzyć się z ogromną ilością negatywnych komentarzy na Facebooku, to to, że dla większości ludzi, Weezer jest wciąż żywym, popularnym zespołem rockowym. Są jedynym zespołem, który przetrwał z okresu rocka alternatywnego lat 90., który nadal ma znaczenie dzisiaj, który wciąż ma nowe piosenki grane w komercyjnej stacji radiowej rockowej (cokolwiek to jest w 2016 roku). Jest znacznie więcej ludzi na świecie, którzy uważają, że obecna twórczość Weezer jest przynajmniej tak dobra jak ich pierwsze dwa albumy, po prostu mniej to wyrażają.

Co, zdaję sobie sprawę, jeśli czytasz to z powodu Pinkerton, jest dla ciebie rozwsczczające: ale to zimna prawda. Pinkerton to dopiero 4^ty najlepiej sprzedający się album zespołu. Make Believe sprzedał się lepiej, tak samo jak The Blue Album. The Green Album sprzedał się w dwukrotnie większym nakładzie. A tak na marginesie, niesłusznie krytykowany Maladroit, z wideo Muppets, sprzedał się niemal w równym nakładzie co Pinkerton. Co nie mówi nic o prawdziwej jakości, ale wskazuje, że narracja „wszystko po Pinkerton jest kiepskie” jest znacznie bardziej złożona niż większość ludzi myśli: Weezer to najpopularniejszy zespół rockowy XXI wieku, a jedynym innym zespołem, który może pretendować do tego tytułu, jest Coldplay, a tak, czy wolisz mieć to niż to? Bądźmy szczerzy ze sobą.

Usuwając Pinkerton z całej twórczości Weezer, masz zupełnie inny zespół z inną ścieżką kariery. Dziwacy debiutują z pop-rockowym albumem, który ma większe hity niż ich wytwórnia myślała, że to możliwe; wracają po siedmiu latach z albumem, który jeszcze bardziej stawia na pop i zwiększa blask. The Green Album jest postrzegany jako niespodziewany przebój popowy od wracających do lat 90. power-popperów. Od tego momentu spędzają ostatnie 15 lat i siedem albumów, nieustannie doskonaląc swoje brzmienie pop rockowe. Są jak Cars, gdyby nigdy nie przestali robić muzyki. Są jak Def Leppard, gdyby robili albumy o tym, jak to jest być samotnym. Są jak Poison, ale z mniej lakierem do włosów i mniejszym mizoginią.

Pierwszym albumem Weezer, który naprawdę pokochałem, był The Green Album. Miałem 15 lat, a „Island in the Sun” wciąż pozostaje moim ulubionym singlem Weezer. Dwa lata później pojechałem do mojego lokalnego Targetu w dniu premiery Maladroit i kupiłem Pinkerton, ale nie przesłuchałem go do kilku miesięcy po tym, jak wyczerpałem na CD utwór „Burndt Jamb.” To znaczy, że w tym tygodniu przesłuchałem ponownie te albumy i są tak dobre, jak je pamiętałem. Ale już kochałem te rzeczy jako nastolatek, nawet jeśli Pinkerton przemawiał do mojej młodzieńczej egzystencjalnej samotności bardziej niż „Hash Pipe”.

Więc chyba dochodzimy do Raditude. Najgorzej zatytułowany album od czasu, gdy jakaś grupa nazwała swój album imieniem grubego gościa z Lost (o czekaj). Jest utwór na tym albumie, który jest tak odsłaniający jak cokolwiek, co Cuomo napisał dla Pinkerton: Nazywa się „Tripping Down the Highway” i jest o tym, jak Cuomo postanowił pozostać wierny swojej żonie, pomimo jej przybierania na wadze i braku seksu, którego pragnie. Pewnie, sam też przytył, ale w obliczu relacji, która bardziej opiera się na wspólnej miłości niż na pożądaniu, trudno jest spojrzeć poza siebie. Ale Cuomo postanawia, że złożył obietnicę, a jego związek nigdy nie „wygasnie”. A oto rzecz: to wiadomość, którą 40-latkowie potrzebują w swoim życiu: zaangażuj się w wspólną miłość i nie bądź jak Cuomo, nie zabijaj się własnymi sprawami. Oczywiście, ta wiadomość będzie trudna do przyjęcia: jest na albumie zatytułowanym Raditude.

Miałem 17 lat, gdy odczuwałem Pinkerton, ale bądźmy szczerzy: nigdy nie mogłem się naprawdę identyfikować z utworem zatytułowanym „Tired of Sex”, a większość ludzi, którzy kochają Pinkerton, też nie mogła. Ale jak ci z nas, którzy kochają Pinkerton, coraz bardziej wkraczają w środek średniego wieku, z czym możemy się bardziej utożsamiać niż z piosenką o próbie bycia cool?

„Mówią, że potrzebuję Rogaine, by włożyć go w moje włosy
Ćwicz w siłowni, by pasować do mojej bielizny
Oakley robi okulary, aby przekształcić narzędzie
Nie chciałbyś, aby dzieci myślały, że straciłeś swoją coolność”

Cuomo śpiewa to podczas „Pork and Beans”, singla z The Red Album.

Lub rozważ „The Other Way”, z Make Believe, także znanego jako „album z „Beverly Hills”.” W tym utworze, Cuomo jest tak otwarty na swoje relacyjne potknięcia, jak był na Pinkerton. Oto jak brzmi część drugiego wersetu w tym utworze:

„Mam wiele wątpliwości co do moich motywów
Mam wiele obaw o moją chciwość
Zawsze raniłem tę, którą kocham
więc odwrócę się i spojrzę w drugą stronę”

Spędzając wystarczająco dużo czasu na dogłębnej analizie Weezer, jak ja to zrobiłem, zaczynasz się zastanawiać, jak całe albumy mogą być skreślane przez internetową krytykę, gdy mają tak otwarte i bezpośrednie fragmenty, jak te z Pinkerton. Czy to dlatego, że ludzie usłyszeli „Beverly Hills” i odmówili uwierzenia, że album może być dobry? Wszyscy ciągle przeoczamy niedogodne tematy z Pinkerton—jak omawiano w eseju Toma Breihana o albumie—dlaczego więc nie możemy spojrzeć poza „Beverly Hills” lub tytuł Raditude?

Odpowiedź leży w twórczości Cuoma. Po Pinkerton wziął pięć lat przerwy między albumami i przeżył prawdziwe życie. Dorósł. Ale zbiorowa pamięć jego fanów, którzy kochali Pinkerton, nie; dla nich Weezer musiał być zamrożony w żarze tego, kim byli na Pinkerton, niezależnie od tego, kiedy słuchacz ich odkrył, nawet jeśli zdarzyło się to w 2004 roku. Cuomo przestał potrzebować przetwarzać swoje uczucia poprzez swoją muzykę—zaczął medytować i chodzić na terapię, jak dorosły. Wplecionym w swoje piosenki autobiografią—jak utwór z The Red Album „Heart Songs”—ale przeszedł dalej od bycia złamanym i mającym 24 lata. Zaczął pisać o tym, jak mógł sobie pozwolić na domy w Beverly Hills, ale sprawiało mu to dyskomfort. Oglądał za dużo Lost i nazwał cały album na jego cześć. Napisał piosenki o tym, że chciałby wrócić do podstaw, z czasów, kiedy jego zespół zaczynał.

W ten sposób „nie mogę się z tym utożsamić jak z albumem sprzed 20 lat” staje się „Weezer nie ma dobrych albumów poza Pinkerton.” Co musi być niezwykle irytujące dla Cuoma; powiedziano mu ponownie, stanowczo, że nikt nie chciał słuchać jego piosenek o smutku związanym z byciem sławnym, więc od tego czasu nigdy nie stworzył nic podobnego do Pinkerton. Zmienił się, a my pozostaliśmy tacy sami. Jesteśmy winni Cuomo, że przynajmniej damy obecnej muzyce Weezer uczciwą szansę. Zacznij od wspaniałego White Album z tego roku.

*- Green Album, Maladroit, Red Album, Everything Will Be Alright in the End