Po The Score - Muzyczne dziedzictwo solowych karier Fugees

Już opowiedzieliśmy o tym, jak ważny jest The Score, ale być może przeoczyłeś, że był to ostatni artefakt, który Fugees kiedykolwiek stworzyli razem. Przetrwali jeden w miarę udany pierwszy album i swoją klasyczną drugą płytę, a potem, z wyjątkiem trasy zjednoczeniowej w 2006 roku, rozeszli się na swoje różnie udane kariery solowe.

W ramach dalszej edukacji w sprawach Fugees, zanim Twoja kopia naszego kwietniowego Albumu Miesiąca dotrze na Twój próg, oto kompendium na temat kariery wszystkich trzech Fugees po rozpadzie.

Wyclef Jean

Spośród wszystkich Fugees, muzyczna kariera Wyclefa po rozpadzie Fugees jest najdłuższa i najbardziej zróżnicowana, jeśli nie najudanej. Szybko rozpoczął swoją solową karierę, wydając Wyclef Jean Presents the Carnival rok po wydaniu The Score. The Carnival to dziwny artefakt; to album, który sprzedał 5 milionów egzemplarzy, ale praktycznie nikt nie pamięta niczego poza „Gone Till November”. Ale The Carnival wydaje się być zagubionym klasykiem; album, który pomógł zbliżyć hip-hop do reszty świata, i jestem pewien, że da się śledzić nasiona globalnego przejęcia kultury hip-hopowej do The Carnival.

Od tego czasu Wyclef wydał osiem albumów, z których każdy był coraz bardziej zróżnicowanym zlepkiem muzyki karaibskiej, hip-hopu i innych gatunków, w które Wyclef postanowił się dablować w danym roku. The Carnival II był niedoceniany, gdy ukazał się w 2007 roku—zawierał Paula Simona!!!!—a “If I Was President” był tak dużym hitem, że naprawdę wystartował w wyborach na prezydenta Haiti. W 2014 roku miał ogromny przebój EDM z Avicii w “Divine Sorrow,” który, co za szaleństwo, jest najpopularniejszym utworem Wyclefa na Spotify. Jest także jedyną osobą, która była zarówno w The Chapelle’s Show, jak i Nashville. Niektóre jego utwory były dość kiczowate od momentu odejścia z Fugees, a on ciężko pracował, by nie być branym na poważnie, ale jest także jedynym Fugee, który postanowił podążać za czasami i tworzyć muzykę, która jest istotna dla list przebojów i aktualnych trendów.

Lauryn Hill

Lauryn Hill miała najbardziej wpływową karierę po Fugees, ale nie muszę Ci o tym mówić, gdyż osiem milionów Amerykanów kupiło The Miseducation of Lauryn Hill zanim stał się pierwszym albumem rapowym, który zdobył Album Roku i zanim trafił do Biblioteki Kongresu. Tak naprawdę nie mogę napisać nic na temat Miseducation, co nie zostało napisane milion razy wcześniej; to klasyczny, ważny album, a jeśli poważnie go jeszcze nie słuchałeś, opuść tę stronę natychmiast i przejdź na Spotify.

Jej kariera od tego czasu była niezwykle frustrująco długim oczekiwaniem. Wydała tylko jeden album w ciągu 18 lat od Miseducation; MTV Unplugged 2.0 z 2002 roku, który był lekko wyśmiewany przy premierze, ponieważ wydawało się, że Hill grała tylko niedokończone, surowe utwory na gitarze akustycznej. Co jest całkowicie prawdą, takim to było, a w retrospektywie jest to najrawsza, najlepsza Unplugged wystąpienie tej strony Nirvany. Jest to już praktycznie zapomniane, ale sprzedało milion egzemplarzy przy premierze. To zapomniana prawie klasyka, która zasługuje na większe uznanie teraz.

Lauryn była głównie rezydentem od momentu wydania tego albumu; mieszkała w różnych miejscach w kraju i na Jamajce z Rohanem Marleyem i ich pięciorgiem dzieci, mężczyzną, z którym spotykała się od czasów przed Miseducation aż do momentu, kiedy odbyła trzy miesiące w więzieniu w 2013 roku za oszustwa podatkowe. Od momentu wyjścia z więzienia zaczęła grać częściej, ale recenzje były mieszane, delikatnie mówiąc. W 2015 roku stworzyła kilka nowych utworów: nagrała trzy utwory na albumu hołdowego dla Niny Simone, Nina Revisisted. Jej wersja „Feeling Good” była szczególnie oszałamiająca. Krążą plotki, że wkrótce wyda nowy album—częściowo, by zapłacić I.R.S. Mamy nadzieję, że to się stanie; nikt nie zbliżył się do wypełnienia luki po Lauryn w muzyce od momentu, gdy zdecydowała się odejść.

Pras

Pras faktycznie wydał album wokół „Ghetto Supastar”, tj. Ghetto Supastar, który miał problemy z uzasadnieniem swojego istnienia poza byciem solowym projektem od gościa, który miał najdłuższe zwrotki w „Ghetto Supastar.” Pras wydał także album w 2005 roku, ale nie zajął czołowych miejsc i nie istnieje na Amazonie, Spotify ani nigdzie indziej, gdzie muzyka jest odtwarzana w Internecie, choć niektóre single istnieją na YouTube. Co jest w porządku; nie musisz tworzyć nowej muzyki, kiedy Twoim dziedzictwem jest piosenka, którą wszyscy uwielbiają słuchać i kamienna klasyka hip-hopu. Stawiam, że ledwo, że miał najlepsze życie po Fugees. Bez presji.

Możesz zapisać się do Vinyl Me, Please i otrzymać powyższą, ekskluzywną wersję The Score, klikając ten link.